Oekraïne

Er gebeurt in verband met de oorlog in Oekraïne iets bizars en eigenlijk ook ongepasts in Vlaanderen. De discussies en debatten, maar ook het nieuws op sites, televisie en radio lijken vooral beheerst te worden door nevenkwesties van die oorlog en door interne aangelegenheden die daaruit voortvloeien.

We rollen nu al dagen ruziënd over de straatstenen omdat de ene vluchteling de andere niet is, we worden heel secuur op de hoogte gehouden van het aantal Belgen dat al jodiumpillen in huis heeft gehaald, we krijgen dagelijks een overzicht van de Belgen die mee gaan vechten in Oekraïne, we lezen over de angst voor de atoombom en hoe ermee om te gaan, we hebben het al dagen over hoe sterk de liefde van het Vlaams Belang voor Poetin is en we vragen ons voortdurend af of we de kerncentrales nu wel of niet moeten sluiten.

Het lijkt alsof we wegkijken van een immense dreiging die uitgaat van een politieke aardverschuiving die zich een paar duizend kilometer verderop voordoet. Waarom er niet substantieel extra tijd en ruimte wordt vrijgemaakt voor analyses, informatie en debat in tijden waarin de wereld een ander gezicht krijgt, is mij een raadsel. ‘Er zijn decennia waarin niets gebeurt en er zijn weken waarin decennia gebeuren.’ De quote komt weliswaar van Lenin, maar geldt nu ook. In Vlaanderen missen we de trein omdat de prut in onze eigen navel schijnbaar meer voorrang heeft.

Manu Vanhaverbeke, Berchem

Oekraïne (2)

De bevolking van Oekraïne wordt door Poetin afgeslacht onder het voorwendsel alle Russischsprekenden te verenigen, zoals onder het rijk van tsarina Catharina de Grote gebeurde. De Verenigde Staten grijpen niet in. Wat staat er te gebeuren als Poetin ontdekt dat er enkele Russischsprekende ijsberen in Alaska leven? Alaska is in 1867 door Rusland voor een appel en een ei verkocht aan de VS. En moeten de inwoners van de Gentse wijk Moscou iets vrezen?

Hilaire Mondelaers, Genk

Europa

Proficiat voor het uitstekende interview met de gewezen voorzitter van de Europese Raad Herman Van Rompuy (‘De wereld van gisteren is terug’, Knack nr. 9). Het doet deugd een artikel te lezen met correcte informatie, een tekst die aantoont dat Europa een vredelievend werelddeel is. Niemand anders dan Van Rompuy kan de ontwikkeling van de relatie met Poetin beter omschrijven. Hoeveel fake news over de Europese Unie en de NAVO hebben we de laatste weken niet moeten verwerken, vaak geschreven door mensen die weinig benul hebben van de geschiedenis. We mogen trots zijn Europeaan te zijn. Onze leiders hebben hun diplomatieke vaardigheden bewezen. Zij hebben een duurzame politiek gevoerd die op vrede steunde, ondanks de leugens en de verschrikkelijke handelingen van een wraak- en oorlogszuchtige tiran. Daardoor staat Europa sterker dan ooit. Wij duimen voor het sterke duo Michel-Von der Leyen, dat hand in hand gaat met de NAVO om het Oekraïense volk te ondersteunen en om de gefrustreerde Russische despoot klein te krijgen.

J.-P. Van Binnebeek

PVDA

Ik wil een reactie kwijt op de column van Peter Casteels in Knack nr. 9 (‘Waterbom’). Blijkbaar is er in tijden van oorlog weinig plaats voor nuance, en dit langs beide kanten van de loopgraven. De vijand van mijn vijand is niet mijn vriend. In dit concrete geval: Rusland als vijand van de NAVO is niet de vriend van de PVDA. Wel integendeel. Partijvoorzitter Raoul Hedebouw begon zijn speech op de betoging in Brussel voor de btw-verlaging naar 6 procent met een krachtige veroordeling van de invasie van Rusland in Oekraïne. Én de PVDA was als enige partij aanwezig op de vredesdemonstratie van zaterdag 26 februari in Brussel (bron: dewereldmorgen.be).

Staf Henderickx, Rumst

Tooze

Tot twee keer toe antwoordt historicus Adam Tooze niet op de vraag hoe we Poetin kunnen tegenhouden (‘Er dreigt een proletarisering van de middenklasse’, Knack nr. 10). Ja, misschien moeten we proberen met hem overeen te komen, maar over hoe dat moet gebeuren geeft hij geen enkel detail. Een cynische benadering van de feiten is gemakkelijk, maar zulke houding – ook al ben je een deskundige – voegt niets constructiefs toe aan het debat.

Daniël Troch

Migratie

Waarom ziet socioloog Mark Elchardus migranten altijd als een probleem en niet als een oplossing? (‘En toch was dit land nooit verdraagzamer dan vandaag’, Knack nr. 10) Bladerend door dezelfde Knack las ik Farah El Bastani, Fouad Gandoul, Amir Bachrouri en hoorde ik driemaal de stem van waardevolle mensen. Ook werd er hoopvol uitgekeken naar de komst van Indiase verpleegkundigen (‘Ethisch rekruteren staat centraal’, Knack nr. 10). In zijn boek beschrijft Tom Naegels bovendien in detail hoe we onze welvaart voor een groot deel aan immigranten (en de kolonisatie) te danken hebben. Zij zorgden voor goedkope kolen en staal en legden onze autowegen aan – zoals ze trouwens nog steeds doen. Waarom is migratie dan een probleem? Waar is het internationalisme gebleven dat Elchardus ooit moet hebben omarmd toen hij nog sociaaldemocraat was? Dat hij de hetze tegen vrouwen en homo’s in Polen of Hongarije goedkeurt omdat ‘het volk’ dat nu eenmaal wil, gaat mijn petje te boven.

Frank Janssens, Edegem