Herman De Croo is en blijft een vat vol wijsheid over de meest uiteenlopende zaken: het Belgische kiessysteem, de partijfinanciering, de kwaliteit van de wetgeving, het koningsdrama in de VLD. Zijn klare en eerlijke kijk vertroebelt evenwel zodra het de staatkundige toekomst van ons koninkrijk betreft. Dan komt hij met allerlei drogredenen voor de dag om het ontbindingsproces van het unitaire België een halt toe te roepen (‘België telde in 1831 meer kiezers dan vandaag’, Knack nr. 33).
Een eerste drogreden betreft de fiscale gevolgen van een mogelijke splitsing. Mocht het Brussels Gewest de Vlamingen die in Brussel werken belasten, dan zou Vlaanderen heel wat belastinginkomsten verliezen. Op een dergelijke fiscale provocatie zou Vlaanderen op een dubbele wijze kunnen terugslaan. Ten eerste zou Vlaanderen voor de bedrijfsbelastingen het criterium van de maatschappelijke zetel kunnen verlaten en dat van de productiezetel invoeren, waardoor Brussel veel belastinginkomsten zou verliezen en Vlaanderen er veel zou winnen. Ten tweede zou Vlaanderen alle publieke tewerkstelling van de Vlaamse Gemeenschap en het Vlaams Gewest uit Brussel kunnen terugtrekken, wat een daling van de Brusselse tewerkstelling met enkele tienduizenden zou teweegbrengen.
Een tweede drogreden betreft de bewering dat het Vlaamse draagvlak te beperkt zou zijn voor een eigen sociale zekerheid. De Croo verwijst hierbij naar de internationalisering van het sociaal verzekeringswezen en naar de stijging van de kosten van de geneeskunde. Dit kunt ge toch niet menen? Vlaanderen is een van de rijkste regio’s in Europa met zes miljoen inwoners. De Vlamingen betalen nu al – terecht of onterecht – sinds decennia een groot deel van de sociale zekerheid van de Waalse bevolking. Ons draagvlak is blijkbaar zo sterk dat we ook nog andere bevolkingen deels kunnen onderhouden. Dat het sociaal verzekeringswezen internationaliseert is evenmin een argument tegen de splitsing van de sociale zekerheid. Het is niet omdat bedrijven internationaliseren, dat daarom ook het economische beleidsniveau geïnternationaliseerd moet worden. Hiervoor bestaan andere technieken zoals verdragen en internationale organisaties.
Een eigen sociale zekerheid is voor Vlaanderen een urgente noodzaak: om de werkgelegenheid te reorganiseren en om de globalisering, de vergrijzing en de stijging van de ziektekosten te ondervangen. Elk jaar uitstel hiervan hypothekeert de toekomstkansen van de jonge Vlamingen en jaagt het aantal Blokstemmen verder de hoogte in. Ook in Brakel.
Boudewijn Bouckaert, Voorzitter Nova Civitas, Voorzitter OVV
