Fernand Koekelberg zal zich zijn reis naar Qatar nog lang herinneren. De commissaris-generaal van de federale politie trok er eind vorig jaar heen om zijn kandidatuur te verdedigen voor de post van vice-voorzitter van het uitvoerend orgaan van Interpol. De functie ging naar de Franse kandidate. Nochtans liet Koekelberg in Qatar niets aan het toeval over. Zes reisgenoten vergezelden hem om de aanwezigen te overtuigen van zijn adelbrieven. De receptie voor 800 genodigden mocht iets kosten. Iedereen kreeg een balpen en een USB-stick. Om alles in goede banen te leiden, was Koekelbergs secretaresse Sylvie Ricour een paar weken voordien de buurt gaan verkennen.
Sinds hij exact vier jaar geleden commissaris-generaal werd van de federale politie, stond Koekelberg voortdurend ter discussie. Hij had dus moeten weten dat de details over zijn lobbyreis zouden uitlekken. In een anonieme klacht bij het Comité P stond zelfs te lezen hoe de delegatie drie reistassen van luxemerk Delvaux had aangekocht. Het avontuur kostte de Belgische staat 92.000 euro. ‘Als ik die bedragen lees, word ik ziek’, zegt Robert Van Hove, gepensioneerd rijkswachter en in de jaren 1980 zelf zes jaar vice-voorzitter van de Interpolexecutieve. ‘Er werd altijd wel gelobbyd voor die functies, maar ik heb nooit geweten dat er cadeaus werden uitgedeeld. De minister van Justitie besliste toen nog hoeveel geld er mocht worden uitgegeven. Ik herinner me een vergadering in de Verenigde Staten. De dollar stond historisch hoog en om de reis te financieren moest ik een paar duizend frank uit eigen zak bijleggen.’
Koekelberg zou zich de voorbije vier jaar te veel hebben laten leiden door zijn vaste rechterhand Ricour, met wie hij al samenwerkte bij Binnenlandse Zaken. Haar promotie en loonsverhoging hadden Koekelberg een paar jaar geleden al de kop moeten kosten. Niemand durfde na het rapport van het Comité P over de canapébenoemingen nog een cent te verwedden op zijn verdere carrière. Zijn liberale voogdijministers beten er echter hun tanden op stuk. Eerst Patrick Dewael en daarna Guido De Padt hadden juridisch geen poot om op te staan.
De ‘brave generaal’ die enerzijds afgedaan werd als een zwakke persoonlijkheid met weinig realiteitszin, maar anderzijds unaniem geroemd wordt voor zijn uitstekende werk bij de politiehervorming, werd stilaan ‘Teflon Fernand’. Het kostenplaatje van de reis naar Qatar werd overal veroordeeld. Maar opnieuw ontbrak de ‘smoking gun’ om Koekelberg tot aftreden te dwingen. Hij had immers geen enkel reglement overtreden, want die bestaan niet voor lobbyreizen naar Qatar. Koekelberg bleef zitten, zelfs toen bleek dat de Inspectie Financiën slechts positief advies had gegeven voor een reis van 35.000 euro en ook de nota uit 2008 naar boven kwam waarin de commissaris-generaal zijn directeurs aanmaande tot ‘budgettaire discipline tijdens dienstreizen’.
Ontslagnemend premier Yves Leterme (CD&V) noemde de kosten onaanvaardbaar. Voogdijminister Annemie Turtelboom eiste een nieuw onderzoek, dit keer van de Algemene Inspectie van de politie, om de boekhouding van het commissariaat-generaal door te lichten. Voor Koekelberg was dat de ‘aanval te veel’. Het persoonlijke leed na de zelfmoord van zijn 16-jarige dochter vorig jaar, deed hem inzien dat hij de strijd voor zijn functie niet nog eens wou overdoen.
Hannes Cattebeke
