Bart Cornand

De nieuwe cd van pianiste Nathalie Loriers leidt aan zwaarmoedigheid.

Het was wel erg wrang, het concert van Nathalie Loriers op Gent Jazz. Loriers, een van de beste pianisten van het land, bracht in de Bijloke de première van haar nieuwe cd Moments d’Eternité, met bijpassende interviewsessie, een drankje, the usual suspects – een zomers feestje in stijl. Tenminste, dat was de bedoeling. Met het overlijden van haar moeder, luttele dagen voor het festival, schoof een wolk voor de zon. Dat ze het concert niet afzegde, duidt op moed. Maar het moet haar pijn hebben gedaan om uitgerekend deze muziek te spelen. Moments d’Eternité is namelijk door de bank genomen een melancholische plaat. En nee, dat is geen Hineininterpretierung.

Nu is Nathalie Loriers nooit een tafeldanser geweest. Ze kan natuurlijk een heel aardig stuk boppen, maar haar natuurlijke état d’âme is teder en lyrisch. Dat illustreerde ze in 2006 met grote klasse met de band Chemins Croisés, en dat doet ze opnieuw op haar nieuwe album. Voor dit ambitieuze portret nam ze trompettist-arrangeur Bert Joris in de arm. Hij bewerkte oud en nieuw werk voor strijkkwartet, en is tegen wil en dank de meest opvallende solostem op deze opname. Strijkkwartet? Loopt u nou niet meteen weg. Joris hoedde zich voor de dikke violentapijten die al zoveel jazzopnames in de easy listening hebben gezogen. Zijn verfijnde partijen maakten van de strijkers (Igor Semenoff en Stefan Willems, viool; Aurélie Entringer, viola; Jan Sciffer, cello) een autonome stem in de band (Philippe Aerts, bas; Joost van Schaik, drums).

Loriers’ doorgecomponeerde muziek, opgetild door die typisch lispelende trompet van Joris, is fijnzinnig en broos. Opener 400 Million Years Ago – toen tijdens het Devoon overal planten uit de grond rezen – ruikt naar bebop onder de lentedauw. Het tollende Neige, eerder al te horen op L’arbre pleure, is niet echt gediend met het intermezzo van de strijkers. In beide gevallen krijgt Joris gelukkig alle ruimte om te soleren, en daar kan niemand iets op tegen hebben. Illusions and Intuitions is lichtvoetig en aftastend, het titel-nummer verwijst vooral naar momenten van eeuwige donkerte en zwaarmoedigheid. Prelude to Paradise en Plus Près des Etoiles, beide opgedragen aan de vorig jaar overleden gitarist Pierre Van Dormael, maken de zaak er niet verkwikkender op.

Het is opmerkelijk hoe sterk deze band is ingespeeld. Maar deze opname heeft één grote manco: allemaal mooi en af, maar net zo goed inwisselbaar. Loriers kan de aandacht niet vasthouden – wat ook in Gent bleek. Daarvoor mist deze cd, hoe knap ook, de nodige variatie en spankracht.

NATHALIE LORIERS TRIO WITH BERT JORIS & STRING QUARTET, MOMENTS D’ETERNITé, WERF/AMG.

Bart Cornand

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content