Met chauvinisme als geloof in een eigen cultuur is helemaal niets mis, zolang je je geest openhoudt.
Terwijl ik deze laatste kroniek van het jaar schrijf, speelt op de achtergrond de cd van klarinettist Roeland Hendrikx met het Panocha String Quartet. Een heerlijke versie van twee klarinetkwintetten, meer bepaald van Mozart (KV 581) en Brahms (op. 115). Gevoelig maar evenwichtig, met die typisch ronde maar toch heldere toon die je ook bij een van Hendrikx’ leermeesters, Walter Boeykens, hoort. Opgenomen op Phaedra classics, een piepklein Vlaams label dat een uitgebreide catalogus aan muziek van Vlaamse/Belgische componisten aanbiedt, maar ook opmerkelijk goede opnamen maakt met binnenlandse musici. Eigenlijk hoeft daar niet veel meer over gezegd, behalve dit: vraag uw platenboer de volgende keer gewoon of u er even naar mag luisteren. Ik ben vrij overtuigd van het effect. Zelfs de (sporadische) onzuiverheden van de strijkers passen in het plaatje.
Er bestaan nogal wat opnamen van die kwintetten. Speelt in mijn aanbeveling enig chauvinisme mee? Dat speelt altijd een rol in muziekrecensies: u moet maar eens zien hoe in het Franse magazine Classica de Franse artiesten en componisten de wereld lijken te beheersen, terwijl dat in BBC Music natuurlijk de Engelsen zijn. Hetzelfde geldt trouwens voor pop en rock: Het Amerikaanse Rolling Stone en het Engelse Q Magazine quoteren een bepaalde cd zelden op dezelfde manier, meer nog: ze bespreken zelden dezelfde bands. Maar chauvinisme hoeft niet gelijk te staan met plat natio-nalisme, het is ook een geloof in een eigen cultuur, een eigen verfijning en eigen historische ontwikkeling. Daar is niets mis mee, zolang je je geest openhoudt.
Aan dat standpunt zit één lastig kantje: als recensent word je overspoeld door cd’s, telefoontjes en mails van binnenlandse artiesten en labels, die natuurlijk nooit de promotiemogelijkheden van pakweg EMI hebben. Voor hen is een positieve kritiek een stuk belangrijker dan voor een groot label. Maar deze kroniek zou wel heel eng worden als dat mijn belangrijkste bekommernis was: klassieke muziek is nu eenmaal een globaal gebeuren en u wilt ook graag weten wat er allemaal schittert en vernieuwt op wereldvlak.
Maar omdat we nu toch bezig zijn nog ééntje, helemaal in de sfeer van het jaareinde: het Flanders Recorder Quartet, het vocaal ensemble Encantar en sopraan Cécile Kempenaers hebben bij het label Aeolus net de cd Nowel, Nowel uit: een verzameling verstilde kerstliederen uit de 14e tot 17e eeuw uit heel Europa. Mooie blokfluiten en stemmen, en een zeer heldere uitvoering van hoge kwaliteit, dus een absolute aanrader voor liefhebbers van het genre. Het begeleidend boekje is drietalig: Engels, Duits en Frans. Is het chauvinisme als ik vind dat het ook in het Nederlands had gemogen?
ROELAND HENDRIKX & PANOCHA STRING QUARTET, KLARINETKWINTETTEN VAN MOZART EN BRAHMS, PHAEDRA 292024.
FLANDERS RECORDER QUARTET, ENCANTAR & CÉCILE KEMPENAERS, NOWEL, NOWEL, AEOLUS AE 10176.
Peter Vandeweerdt
