Toen de redacties van de Sanomamagazines eind 2006 vernamen dat Aimé Van Hecke de nieuwe ceo zou worden, was de eerste reactie eerder positief. Van Hecke gold immers als een succesboy die mee verantwoordelijk werd geacht voor de terugkeer van de VRT als marktleider van het Vlaamse televisielandschap. Bovendien was het altijd handig als de baas van een uitgeversbedrijf zelf iets kende van de media. Van Hecke was eind jaren 1980 al manager en uitgever bij de VUM-kranten. Daarna zou hij met zijn eigen communicatie- en reclame-bedrijfje niet meer uit het Vlaamse medialandschap verdwijnen.
Drie jaar na zijn komst is er bij Sanoma nauwelijks nog iemand te vinden die over Van Hecke een goed woord over zijn lippen krijgt. Het saneringsplan dat hij deze zomer aankondigde, waarbij 76 van de 521 werknemers zouden worden ontslagen, heeft daar ook geen goed aan gedaan. Toch zal de ceo geen duimbreed afwijken van zijn plan. Het is Van Hecke ten voeten uit: een man met een ijzeren wil, die nauwelijks naar anderen luistert en zelf beslist wat goed is voor het bedrijf, gedreven door het onontbeerlijke marktonderzoek. Niet dat het Van Hecke niet raakt wanneer Humo bijvoorbeeld zijn afgehakte hoofd op een bloederige schotel op de voorpagina zet. Maar hij heeft een enorm dik vel. Van Hecke weet dat hij zich boven dergelijke aanvallen moet stellen wil hij zijn plannen doordrijven. Twee keer al slaagden de redacties erin om een project van de ceo te torpederen. Een keer toen Van Hecke het nieuw opgestarte Goedele in hetzelfde plastic als Humo bij de lezer wilde brengen. Een andere keer toen Van Hecke nog een extra managementniveau boven de redacties wilde installeren.
Maar dat waren pyrrusoverwinningen, beseffen ze op de redacties van Sanoma, waar twee weken geleden één dag werd gestaakt, vorige week twee dagen en straks misschien een volledige week. Van Hecke heeft de interne organisatie bij Sanoma immers wel al grondig veranderd. Vandaar dat ze bij Humo op zoek zijn naar een exitscenario. Omdat Van Hecke beseft dat Humo anders een blok aan zijn been zal blijven, helpt hij zelfs uitkijken naar mogelijke partners. Uiteraardis de redactie in de eerste plaats gericht op het herstel van haar autonomie, terwijl Van Hecke vooral de commerciële en financiële mogelijkheden ziet. Op de Finse hoofdzetel van Sanoma vragen ze zich intussen wel af hoe het komt dat de herstructureringen in België zo moeizaam verlopen. De financiële crisis en de relatieve overbevolking van bepaalde afdelingen zouden net zoals in andere landen toch argumenten genoeg moeten opleveren om stevig snoeiwerk te verantwoorden?
Dat het vakbondsverzet zo stevig is, heeft Van Hecke in de eerste plaats aan zichzelf te danken. Zijn gevoel voor wat er werkt bij een breed publiek wordt door niemand gecontesteerd. Maar dat hij bij de VRT niet doorgroeide tot gedelegeerd bestuurder, is geen toeval. Zelfs mensen uit zijn dichte omgeving geven toe dat hij zeer onbehouwen omgaat met zijn personeel. Wellicht heeft Van Hecke zijn succesvolle palmares net te danken aan het feit dat hij altijd vanuit de coulissen kon opereren. Eerst jarenlang als extern adviseur bij de VRT. Daar kreeg hij van algemeen directeur Televisie Piet Van Roe na verloop van tijd carte blanche om de strategie van de zenders te bepalen. Tegelijk hield hij zijn handen vrij om met zijn eigen bedrijfje lucratieve contracten binnen te halen bij allerlei klanten die vervolgens als ‘strategische partners’ opdoken in allerlei televisieprogramma’s. Later bleef Van Hecke, intussen zelf directeur Televisie, inde schaduw van gedelegeerd bestuurder Tony Mary, die voor hem de klappen opving.
Toen bleek dat hij nooit ceo zou worden van de VRT, koos Van Hecke voor Sanoma. Daar kon hij wel ceo zijn. ‘Voor het eerst krijg ik de mogelijkheid om zelf een groot mediabedrijf te leiden. Dat past bij mijn ambities’, zei Van Hecke daar zelf over eind 2006. Misschien was hij er beter als extern adviseur aan de slag gegaan.
Hannes Cattebeke
