Hoge grondstofprijzen zijn slecht voor de economie en de inflatie, maar goed voor uw pensioen.
De olieprijs mag dan al lichtjes aan het dalen zijn, toch blijft een prijs van zo’n 56 dollar per vat buitensporig hoog. Dat vindt ook Lee Raymond, de topman van Exxon Mobil. Die verklaarde vorige week in het Amerikaanse parlement dat de olieprijs minstens voor 20 dollar speculatie is. Op termijn ziet hij het zwarte goud zo’n 35 dollar kosten. Er is immers niks mis met de wereldvoorraden, de vraag is hoog maar het aanbod is dat evenzeer. Ook de raffinagecapaciteit van de petroleumindustrie is niet te laag. Olie is, net als andere grondstoffen zoals gas, staal of aluminium, erg gegeerd als belegging. Vooral institutionele beleggers, zoals pensioenfondsen en verzekeringsmaatschappijen, nemen grondstoffen op in hun beleggingsportefeuilles omdat aandelen en obligaties niet langer het verhoopte rendement opleveren. Jorn Madslien, analist bij de BBC, berekende dat indexen die vooral grondstoffen bevatten met 15,5 (Deutsche Bank Liquid) tot 26,9 procent (Goldman Sachs) gestegen zijn. Door de stijgende vraag vanuit India en China zullen de prijzen van vooral steenkool, petroleum en gas verder de hoogte in gaan. Maar ook metalen als platina, aluminium, ijzer(erts), en koper doen het erg goed. Behalve het toegenomen verbruik duwt ook de belangstelling van inhalige institutionele beleggers de prijzen nog omhoog.
En daar ligt nu net de paradox. Door de hoge grond- en brandstofprijzen dalen de winstmarges in de industrie, stijgen de prijzen van consumptiegoederen en neemt het risico op inflatie almaar toe. Dat maakt beleggen in aandelen nóg minder interessant en beleggen in grondstoffen nog aantrekkelijker.
In het licht van het Belgische Generatiepact zou een mens er haast cynisch van worden. De regering probeert 50-plussers langer aan het werk te houden, maar om de pensioenen van de huidige (en toekomstige) 65-plussers te betalen, investeren pensioenfondsen wereldwijd massaal in beleggingsvormen die een hoog rendement halen, in casu grondstoffen. Dat verhoogt de druk op de bedrijven die op hun beurt van de ene herstructurering in de andere sukkelen. En herstructureren betekent afdanken, vooral van 50-plussers. Van een vicieuze cirkel gesproken.
Het toont ook meteen aan dat het een beetje ridicuul is om een ‘generatiepact’ af te sluiten tussen de Belgische federale regering en de Belgische sociale partners. De krachten die het sluimerende generatieconflict aanwakkeren spelen op globaal niveau, niet aan een nachtelijke onderhandelingstafel in de Wetstraat 16. Maar wie onderhandelt er met Lee Raymond of de pensioenfondsen? Xavier, Luc en Guy. Eén strijd!
Karl van den Broeck
