Bart Cornand

Accordeonist Richard Galliano legt onvermoedekaraktertrekken van het Brussels Jazz Orchestra bloot.

‘De grootste belediging die het Brussels Jazz Orchestra soms krijgt, is dat we degelijk zouden zijn’, bezwoer Frank Vanganée, saxofonist en orkestleider van het BJO, ons ooit. Degelijk, dat zeg je van Mephistoschoenen, of van een Opel. Die laten zich betrouwbaar stappen en rijden, maar diep vanbinnen weet je dat er meer moet zijn in het leven, dat het niet zo erg is om eens blaren te hebben of met pech aan de kant van de snelweg te staan – je doet het dan tenminste met flair.

Dat BJO verrees precies vijftien jaar geleden uit de as van de BRT Bigband. In die periode groeide het van een degelijk repertoiregezelschap uit tot een bijzonder wendbaar ensemble. Kneedbaar zelfs, zoals bleek uit de samenwerking met onder anderen componiste Maria Schneider, pianist Kenny Werner en saxofonist Dave Liebman. Het BJO swingde, zweefde, zwoegde en dreef, afhankelijk van de componist/arrangeur van het moment. Maar niets had het publiek voorbereid op de kwaliteiten die de accordeonist Richard Galliano bij het BJO zou bovenhalen op de nieuwe cd Ten Years Ago. Hij legt als eerste de Latijnse inborst van het orkest bloot, een zuiderse zwier die tot nu toe verborgen was gebleven – zélfs tijdens de tangotournee van enkele jaren geleden.

Galliano verenigt dan ook het beste van vele werelden. De Fransman ging in de leer bij Astor Piazzolla en gaf diens muziek een Europese afdronk. De tangomeester drukte Galliano op het hart dat hij uit zijn eigen, Franse cultuur moest putten, wat leidde tot de geboorte van de new musette. En onder die laag melancholie zit een diepe fascinatie voor de jazz, die in 2005 leidde tot de uitstekende cd Ruby, My Dear met zijn New York Trio (Clarence Penn, drums, Larry Grenadier, bas).

Die drie stromingen zijn abondant aanwezig op de nieuwe cd, die zowaar een muzikale primeur is: voor het eerst in de jazzgeschiedenis wordt een bigband nadrukkelijk geleid door een piano à bretelles. De plaat brengt hulde aan een geliefde van Galliano die tien jaar geleden overleed, maar larmoyant is ze zeker niet. Michelangelo brengt heftig snokkende tango met een exclamatief slot, Frank Vaganée klinkt op sopraansax helemaal ontketend op Teulada, en Tango pour Claude slaat een accolade rond het hele project: een uitbarsting van joie de vivre die wordt uitgesproken met vurige tongen maar met een krop in de keel.

Ten Years Ago is harmonisch wellicht niet het meest uitdagende album van het BJO, maar het is zonder twijfel het meest extraverte.

Naar aanleiding van de vijftiende verjaardag van het BJO brengt het WERF-label trouwens een uitstekende compilatie uit, met werk uit The September Sessions, The Music of Bert Joris, Countermove en The Music of Michel Herr, meteen een uitstekende introductie tot het werk van Belgium’s finest.

RICHARD GALLIANO & THE BRUSSELS JAZZ ORCHESTRA, TEN YEARS AGO, MILAN/UNIVERSAL.

BRUSSELS JAZZ ORCHESTRA, THE15TH ANNIVERSARY ALBUM, WERF/AMG

Bart Cornand

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content