China Moses en Melody Gardot, of het verschil in decolleté onder jazzzangeressen.
Het zal je maar overkomen dat je dochter de woorden ‘Later word ik jazzzangeres’ uitspreekt. Er zou een nekplooitest moeten bestaan die aankomende ouders op tijd voor die afwijking kan waarschuwen. Dat begint met een fixatie op de biografie van Billie Holiday wanneer ze veertien is, gaat over in een fase waarbij ze elke vent het wit uit zijn ogen kijkt, en tegen de tijd dat ze 21 is, zit je met een verwend wicht op je dak dat niet goed genoeg is voor het professionele podium, maar zich te goed voelt om aan de kassa van de supermarkt te gaan zitten. Bij degenen die wél een platencontract krijgen, heb je twee grote categorieën: onschuldig ogende schoolmeisjes met een kinderstem, en gedecolleteerde brulboeien met slaapkamerogen. Slechts heel af en toe zit er een jonge vrouw tussen die weet te doseren. Die weet te masseren.
Het Gent Jazz-festival (8 – 19 juli) brengt twee juffrouwen op het podium met een zéér uiteenlopende stijl. Te beginnen met China Moses (31), de dochter van Dee Dee Bridgewater. Een novice is Moses niet, maar waarom klinkt haar eerste opname voor Blue Note (This One’s for Dinah) dan zo geforceerd? Geheel in de lijn van haar moeder buigt Moses diep voorover om haar publiek te behagen. Een hommage aan de bluesy Dinah Washington is daarvoor een handig vehikel: Washington was grofgebekt en zong alsof ze een vent tijdens het vrijen een been zou afbijten. Alleen doet haar jonge discipel al te zeer haar best om uit te halen en te grollen. Het ondersteunende swingtet is overtuigend, maar de frontvrouw faket. Benieuwd of ze live intussen meer maturiteit aan de dag legt.
Nee, dan liever de Amerikaanse Melody Gardot (25). Dat het meisje een verhaal heeft (van haar fiets gereden op haar negentiende, daardoor mank en slechtziend, neurologische schade ingeperkt dankzij muziektherapie), interesseert me matig. Wat me wél intrigeert, is de eerste zin van de cd My One and Only Thrill. ‘How was I to know that this was always only just a little game to you.’ Ik speel ze opnieuw. En opnieuw. En nog een keer. Gardots alt is niet sexy, ze is sensueel, een beetje hees. Afgemeten debiteert ze de openingswoorden van Baby I’m a Fool, tot haar adem bijna opraakt, het timbre zakt en haar snelle vibrato intreedt. Dit moet een van de beste frases zijn sinds de hoogdagen van Sarah Vaughan.
Gardot schreef alle songs zelf, op een eigenzinnig Over the Rainbow na, en speelde in één moeite ook alle gitaar- en pianopartijen in. Het speelse Who Will Comfort Me wijst Lady Linn terug naar haar Gentse repetitielokaal, Your Heart is as Black as Night zweemt tussen Tom Waits en Norah Jones, en de gedempte trombone in Our Love is Easy speelt in al haar eenvoud een van de solo’s van het jaar. De orkestraties mochten hier en daar iets zuiniger,maar dit is grote klasse.
MELODY GARDOT, MY ONE AND ONLY THRILL, UNIVERSAL MUSIC.
CHINA MOSES& RAPHAEL LEMONNIER, THIS ONE’SFOR DINAH, BLUE NOTE/EMI
GENT JAZZ: 8-19 JULI, DE BIJLOKE, GENT.INFO: www.gentjazz.com
Bart Cornand
