– ‘Dag Dany, jij bent voor dit eerste gezamenlijke journaal in de geschiedenis van onze twee zenders ondertussen aangekomen op de plaats van de ramp. Kun jij voor ons de toestand eens beschrijven? Wat heb je daar al kunnen zien?’

– ‘Overal brokstukken, Martine. Ongelofelijk. En dan moet je weten dat het vliegtuig meer dan honderd meter hiervandaan is neergestort. De impact moet enorm geweest zijn.’

– ‘Blijft er überhaupt iets van het toestel over?’

– ‘Nee, Martine, helaas. Alles is kapot en verwoest en aan flarden gescheurd. Het vliegtuig is total loss, mag ik wel zeggen. Helemaal vernield, verbrijzeld en gesloopt. Het ligt aan diggelen. Volledig in puin.’

– ‘De klap moet enorm geweest zijn.’

– ‘Ja, zoals ik net al zei, de impact moet enorm geweest zijn.’

– ‘Hoe voelt het om dat met eigen ogen te zien, Dany?’

– ‘Onbeschrijflijk, Martine. Ik vind er geen woorden voor. Het is gruwelijk, afgrijselijk, verschrikkelijk, ondraaglijk bijna.’

– ‘Dat kan ik mij voorstellen. We leven met je mee. Zijn er eigenlijk overlevenden?’

– ‘Nee, alle inzittenden zijn dood en overleden.’

– ‘Dat is heel erg, dus.’

– ‘Inderdaad. Heel erg.’

– ‘Weten we al iets over de oorzaak?’

– ‘Nee, Martine, er is nog geen informatie over de oorzaak. Het onderzoek is natuurlijk nog maar pas begonnen. Ik neem aan dat men eerst de zwarte doos zal zoeken, om te kunnen nagaan wat er precies is misgelopen.’

– ‘Maar we kunnen toch een beetje speculeren, niet?’

– ‘Ja, natuurlijk. Ik heb hier zonet een buurtbewoner gesproken en die denkt dat het een technisch defect moet zijn geweest. Maar de uitbater van de plaatselijke brasserie, waar we onderweg hiernaartoe een koffie hebben gedronken, is ervan overtuigd dat het een menselijke fout moet zijn geweest.’

– ‘En wat zegt jouw buikgevoel je, Dany?’

– ‘Ik gok op een technisch mankement. Vraag me niet waarom, maar het zou mij niet verbazen. Nu goed, als blijkt dat het geen defect was, dan bedenken we iets anders.’

– ‘Hoe reageren de mensen daar in de streek op deze tragedie?’

– ‘Ze hadden nooit gedacht dat zoiets hier ooit zou kunnen gebeuren. Op een vliegramp waren ze echt niet voorbereid. Ze reageren dan ook stuk voor stuk met verbijstering, ontreddering, ontsteltenis, verstomming en consternatie.’

– ‘Met ontzetting, ook?’

– ‘Vooral met ontzetting, Martine. Met ontzetting en verslagenheid. Verbouwereerdheid, ook. En onbegrip, natuurlijk. Veel onbegrip.’

– ‘Dat begrijp ik. Zijn de nabestaanden al aangekomen, weet je daar iets over?’

– ‘Ja. De eerste nabestaanden zijn hier een uur geleden aangekomen. Ze worden hier in de sporthal achter mij opgevangen. Ik heb daarnet met een aantal van hen kunnen praten. En ik moet zeggen: ze kunnen hun emoties nauwelijks de baas.’

– ‘Veel verdriet zeker, Dany?’

– ‘Heel veel verdriet, Martine. Dat is het gevoel dat hier overheerst. Verdriet. Droefheid. Hartzeer. Leedwezen. Rouw. Smart. Pijn.’

– ‘Zou je durven te gewagen van algehele treurnis?’

– ‘Zonder meer. De nabestaanden zijn zeer treurig. Dit is echt een beproeving voor hen. Nu ja, hoe zou je zelf zijn als een van je geliefden was omgekomen bij een vliegramp.’

– ‘Dat lijkt mij inderdaad een zeer aangrijpende gebeurtenis. Iets wat de meeste mensen de rest van hun leven meedragen, neem ik aan.’

– ‘Absoluut, Martine. Daar bestaat veel wetenschappelijk onderzoek over.’

– ‘Weet je al iets meer over de hulpverleners, Dany? Hoe voelen zij zich?’

– ‘Ook zij hebben te kampen met allerlei gevoelens en emoties.’

– ‘Houden ze het droog?’

– ‘Ja, zo professioneel zijn ze wel. Maar ze hebben het ook heel erg moeilijk, hoor. Het verdriet is hier bijzonder intens. Ook voor de hulpverleners is dit een kwelling.’

– ‘Dat kan ik mij voorstellen. En voor de journalisten daar zal het vast niet eenvoudig zijn, om van dit diepmenselijke drama verslag uit te brengen.’

– ‘Nee, het is niet eenvoudig. Maar we houden ons kranig.’

– ‘Bedankt, Dany, voor dit eerste verslag op de plaats van de ramp. Samengevat kunnen we zeggen: niet meteen een vrolijke boel, daar.’

‘Precies, Martine. Maar we mogen ook niet te negatief zijn. Als ik op een constructieve noot mag eindigen: de slachtoffers van de crash hebben het ergste achter de rug.’