De Rode Ridder (Leopold Vermeiren)

© GF

“Sterf dan christenhond” en “Vervloekt zijt gij, Seldsjoek” zijn frasen die mij tot vandaag blijven achtervolgen. Als broekventje was ik in de ban van ‘De Rode Ridder’ van Leopold Vermeiren die mij de nodige zelfbeheersing heeft geleerd in woorden én daden.

De manier waarop de rode Übermensch Johan zich in bedwang wist te houden toen hij met zijn makkers-kruisvaders bij een oase kwam, is mij steeds bijgebleven als model van zelfdiscipline. Johans uitgedroogde kameraden ploften in het water van de oase en deden zich ongeremd te goed aan het frisse water. Resultaat: massale sterfte door de plotse temperatuurschok. Johan daarentegen bracht het koele vocht eerst op temperatuur door het in zijn helm al walsend te laten antichambreren. Pas dan dronk hij mondjesmaat, ook al stierf hij van de dorst. Terwijl menig heethoofd aan zijn zijde aan kolieken ten onder ging, vertelde Johan hoe het echt moest: control yourself.

Guldensporenslag

Vermeiren leerde mij leven en Hendrik Conscience deed mij schrijven, maar hoe! Ik was geïntoxiceerd geraakt door diens ‘Leeuw van Vlaanderen’ (zedelijke kwalificatie: V – en dus voor volwassenen -, volgens het voorblad van de Reinaert-uitgave uit 1963). Ik herlas steeds weer de Guldensporenslag, slotscène van het epos, waarin het bloed naar hartenlust gulpt en gutst. De fureur van Consciences taal inspireerde mij tot een analoge driestheid toen ik in het eerste humaniorajaar een opstel diende te schrijven over een speciale gebeurtenis. Ik beschreef als 12-jarige in geuren en kleuren met massaal gekerm een kettingbotsing, waarbij er een 20-tal doden viel. De leraar Nederlands kende blijkbaar zijn klassiekers ook. Hij had het over misplaatste Conscience-stijl en al te pathetisch taalgebruik. Control yourself, Hellemans!

Dank u, Johan

Jaren later herkende ik hetzelfde euvel in het berserkerproza van Bob Van Laerhoven die blijkbaar geen leraar was tegengekomen die hem attent had gemaakt op zijn uit de hand gelopen verbale patserijen. Een op hol geslagen fantasie is een goudmijn voor plechtige communiecanten. Maar wie met succes de drempel van het volle leven, respectievelijk het gelukte schrijven wil overschrijden, die moet de verbeelding enigszins domesticeren.

Dank u, Johan, voor dat staaltje van lucide zelfbeheersing. Dank, Hendrik, dat ik me ín en mét en dóór u toch één keer echt heb kunnen uitleven. Na deze overgangsrites was ik zoveel triester maar ook wijzer. Alhoewel.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content