Een radicaal verhaal is voor veel allochtone jongeren een pak aantrekkelijker dan de Belgische werkelijkheid.
De federale regering werkt bijkomende maatregelen uit om radicalisering tegen te gaan. Kwestie van te vermijden dat die uiteindelijk in gevaarlijk extremisme of zelfs terrorisme ontaardt. Dat is dan ook haar taak: ze moet ons behoeden voor extremistische malloten zoals Mohammed Merah, die onlangs zeven mensen neermaaide in Zuid-Frankrijk. Dus verwachten we van de Staatsveiligheid en de politiediensten dat ze er alles aan doen om radicalisering onder de inwoners van dit land tijdig op te sporen. Of het nu om een groepering als Sharia4Belgium gaat of om een geïsoleerde extremist.
Maar ze mogen ook niet overdrijven. Zoals anderhalf jaar geleden, toen voormalig minister van Binnenlandse Zaken Annemie Turtelboom (Open VLD) scholen, sportclubs en jeugdbewegingen opriep om naar de politie te stappen als ze dachten dat bepaalde jongeren dreigden te radicaliseren. Leerkrachten, begeleiders en trainers bedankten feestelijk voor die rol. Ook al omdat een beetje radicalisering nog geen reden voor paniek hoeft te zijn. Zeker niet als het over tieners of jonge twintigers gaat. Want wie van ons heeft in zijn jeugd nooit met het een of andere foute icoon gedweept? Op hoeveel studentenkamers hangt er geen poster van Che Guevara? Hoeveel jonge communisten of racisten knokken zich niet betoging na betoging door hun studententijd om zich daarna braaf te settelen? Net zoals veel overtuigde anarchisten hun kraakpand ontruimen en een bad nemen zodra ze een andere uitlaatklep voor hun engagement hebben gevonden. Een betaalde uitlaatklep meestal. Het is echt een ontzettend kleine minderheid die volhardt en uiteindelijk als staatsgevaarlijk door het leven gaat. De anderen schrappen na verloop van tijd de opruiende taal van hun Facebookpagina, zeggen de nieuwsbrief van een paar aangebrande organisaties op en keren tot grote opluchting van hun ouders en buren naar de ‘gewone’ maatschappij terug.
Tenzij ze Mohammed of Amid heten. Bij hen worden zulke jeugdzondes veel minder door de vingers gezien. Vooral omdat men bang is dat ze binnen de kortste keren bommen in elkaar zullen knutselen. En misschien is dat niet eens zo vergezocht. Want terwijl veel jonge anarchisten of rechtse extremisten uiteindelijk een bruikbaar diploma behalen en een baan vinden, is dat voor allochtone Belgen veel minder evident. Ook al leeft hun familie misschien al drie generaties lang in België. Nog altijd hebben velen onder hen een taalachterstand, kwakkelen ze door hun schooljaren en geven ze er nog voor het eindexamen de brui aan. Ze weten maar al te goed dat een diploma hen weinig garanties biedt. Want ook dan blijft de kans klein dat ze voor veel sollicitatiegesprekken worden uitgenodigd.
Geen wonder dat sommigen van hen het licht zien als er in de moskee of op het internet iemand opduikt die hen ervan weet te overtuigen dat ze wél wat waard zijn. Meer nog: dat ze veel meer waard zijn dan de Belgen die huiverig de straat oversteken om niet langs hen te hoeven lopen. Zo’n radicaal verhaal klinkt die jongens natuurlijk heel aanlokkelijk in de oren. Hoog tijd dus dat wij hen een appetijtelijker verhaal over de Belgische samenleving gaan vertellen. Zodat ze minder snel geneigd zijn om eruit te stappen.
Ann Peuteman
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier