Zeven struikrovers

Zowel voor de PS als voor het VBO is België een grote uier die naar believen kan worden gemolken.

Zo was het nu ook weer niet bedoeld. Voor en tijdens het afgelopen weekend hadden PS-kopstukken als de Molenbeekse burgemeester Philippe Moureaux, vicepremier Laurette Onkelinx en Waals minister-president Rudy Demotte hun Franstalige landgenoten gewaarschuwd: ze moesten zich op de naderende Belgische boedelscheiding voorbereiden en hun lot in eigen handen nemen. Om maar te zeggen dat de zondagse tv-praatshows op RTBF en RTL-TVI bijzonder geanimeerd waren.

Maandag neigde de toon alweer naar andante. Die voorspelling van het naderende einde van België moest niet zo letterlijk worden genomen. Integendeel, beweerde Rudy Demotte, voor wie het een hart onder de riem was dat daar zo veel ophef over ontstond, want dat toonde aan ‘dat de mensen belang hechten aan België, net zoals ik’.

Het is maar de vraag aan welk België Rudy Demotte en – blijkens de discrete interventies van de voorbije weken – ook het Verbond van Belgische Ondernemingen zo veel belang hechten.

Zowel voor de PS als voor het VBO – een toch wel opmerkelijke alliantie – is België een grote uier die naar believen kan worden gemolken. Niet zo lang geleden prees VBO-voorzitter Thomas Leysen in een brochure van de Belgisch-Japanse Kamer van Koophandel België als het land met de laagste reële vennootschapsbelasting – daarom is het VBO als de dood dat die vennootschapsbelasting zou worden gesplitst. Verder werd België in de brochure geprezen als een vriendelijk land voor werkgevers wat betreft aanwerving en ontslag van personeel.

Een ander, sprekender voorbeeld van het belang van België. Midden augustus werd bekend dat Caterpillar in Gosselies opnieuw mensen in dienst had genomen. 300 werknemers in totaal. Dat gebeurde in het kader van het zogenaamde Win-Win Activaplan, uitgewerkt door minister van Werk en CDH-voorzitter Joëlle Milquet.

Dat plan, bedoeld om werkloze laaggeschoolde jongeren, 50-plussers en langdurig werklozen aan een baan te helpen, is voor de werkgevers bijzonder aantrekkelijk. Want die werknemers worden grotendeels betaald door de RVA. Dankzij het plan van mevrouw Milquet kan de loonkostenvermindering oplopen tot 1100 euro per maand – nagenoeg 90 procent van het loon van de arbeiders.

En het werd nog beter. Want een deel van de in dienst genomen arbeiders waren voormalige tijdelijke werknemers van Caterpillar met een contract dat het bedrijf verplichtte ze na zes maanden in vaste dienst te nemen. Met het Win-Win Activaplan bestaat die verplichting niet eens. Geniaal, nee?

De Franstalige socialistische vakbond heeft al voorzichtig geprotesteerd tegen het misbruik dat hier wordt gemaakt van de sociale zekerheid door een bedrijf dat miljoenen euro’s winst maakt.

Er wordt nu met spanning gewacht op een afkeurende reactie van de VBO-top op deze pervertering van het sociale systeem. Want het is algemeen bekend dat de VBO-top zeer bezorgd is over de aftakelende staatsfinanciën. Zo bezorgd zelfs dat sommigen van haar leden – zo verklapt UNIZO-voorzitter Karel Van Eetvelde in Knack – nu al naar het buitenland verhuizen of van nationaliteit veranderen om de vermogensbelasting te ontlopen die onlangs door Rudy Thomaes, gedelegeerd bestuurder van de werkgeversorganisatie, in het vooruitzicht werd gesteld.

De vorming van de federale regering draait intussen stilaan uit op een tragikomedie. Het zogenaamde akkoord dat afgelopen vrijdag door CD&V en N-VA werd verworpen stelt eigenlijk niets voor, zolang het niet duidelijk is hoe de toekomstige regering de komende jaren 25 miljard euro gaat besparen.

Die besparing is onmogelijk zonder te raken aan de financieringswet die de overheveling van een deel van de federale belastingopbrengst naar gemeenschappen en gewesten regelt. Maar de hervorming van die financieringswet – daar hebben ook de Vlaamse onderhandelaars zich toe verbonden – mag er alleen komen als niemand er armer van wordt. De zeven partijen die eerstdaags, na wat pirouettes van de twee onderhandelaars André Flahaut (PS) en Danny Pieters (N-VA), opnieuw aan de onderhandelingstafel zullen plaatsnemen, weten dat dit nonsens is.

De zeven lijken stilaan op de struikrovers bij Heinrich Heine, die op weg naar de galg elkaars beurzen trachten open te snijden.

Rik Van Cauwelaert

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content