Video: zo antwoordt de maan op de intiemste angsten van de Antwerpse stadsdichter

De Antwerpse stadsdichter Maarten Inghels verzond met een radiosatelliet een gedicht naar de maan en ving het weerkaatste signaal weer op. Luister hier naar het antwoord van de maan.

Speciaal voor de Week van de Geestelijke Gezondheid, die de stad Antwerpen deze week voor het eerst organiseert, schreef stadsdichter Maarten Inghels op vraag van Logo Antwerpen het gedicht ‘De schaduw van het denken’. Opmerkelijk: Inghels verzond zijn gedicht met een radiosatelliet naar de maan en radiozendamateurs van over heel de wereld vingen het weerkaatste signaal weer op.

Earth-Moon-Earth (E.M.E.) is een methode die door radiozendamateurs wordt gebruikt om via het oneffen maanoppervlak wereldwijde verbindingen te maken. Een poëtisch en symbolisch idee: janken naar de maan en hopen dat er iemand reageert. De maan antwoordt echter met een verstoorde echo.

Maarten Inghels: “Om het thema geestelijke gezondheid bespreekbaar te maken, wilde ik mijn eigen angsten openbaar maken. Ik heb mijn intiemste angsten op papier gezet en tegen het heelal uitgesproken. Het is een gedicht geworden dat over communicatie gaat, en over de stoorzenders die dit onmogelijk maken.”

Inne Eysermans (Amatorski) maakte hiervan een sound scape en Jana Coorevits vatte de moon bounce samen in een kortfilm:

DE SCHADUW VAN HET DENKEN

Ik zet mijn spoken op een rijtje en maak een groepsportret. Ze reageren niet op wat ik zeg.

Er is mijn angst om te worden ontdekt.

De angst voor donkere rotsspleten waarin mijn lichaam een puzzel is. Mijn hand in een onbekende holte steken. De echo zegt niets terug.

Er is mijn hoogtevrees — de diepte trekt aan mijn kleren — de roep van de leegte is een uitnodiging om te springen. Alleen het flatgebouw luistert, mijn woorden ketsen hol in de inkomhal.

Omgekeerd is er de afgrond naar boven wanneer ik te lang naar wolken kijk. Ik word opgezogen door de kosmos.

Te worden gebeten door gedomesticeerde honden, of in hun gewonde ogen mezelf zien.

Clowns. Holle naalden. Pensioensparen. Mijn liftfobie. De gedachte aan mijn hoofd in een schouderklem op de joelende speelplaats.

Ik maak me zorgen dat ik niet genoeg herinneringen vernietig. Schrik dat ik andermans ziektes inslik.

Vallen op mijn tanden. Het eenzame geluid van brekend bloed.

Ik wil weten waarom ik soms als een afgebroken tak op bed lig en secondenlang tussen twee werelden naar adem snak.

Zacht spreek ik over de vrees om iemand te verliezen. Misschien weet alleen de maan wat het is om gezien te worden door het licht van een ander.

Het antwoord klinkt als het draaiende geknars van planeten.

Lees ook: Werelddag van de geestelijke gezondheid: 10 tips om uw mentale veerkracht te verbeteren