Het is een evolutionair raadsel waarom zo veel mensen zo weinig bewegen.
Het biologisch succes van de mensheid steunt niet alleen op de uitbouw van onze hersenen, maar ook op het feit dat wij miljoenen jaren lang gepatenteerde langeafstandslopers waren, zodat wij als klein roofdier (in vergelijking met leeuwen en sabeltandtijgers) een eigen jachtniche konden verwerven door overdag te gaan jagen – de andere zijn vooral nacht- en schemerjagers.
Omdat het in volle licht minder gemakkelijk is om een prooi sluipend te verrassen, ontwikkelden wij een nieuwe techniek: we liepen zo lang achter herten of antilopen aan dat de dieren uiteindelijk oververmoeid en oververhit neervielen.
Zittend gat cultiveren
De pandemie van overgewicht en stofwisselingsziekten die de wereld nu bedreigt, is des te merkwaardiger, want in feite zijn wij genetisch geprogrammeerd om te blijven bewegen. Daarom wordt het als een biologische paradox beschouwd dat mensen nu vooral een zittend gat cultiveren, en niet op de fiets te krijgen zijn om naar de bakker te gaan – zelfs voor de kortste verplaatsingen wordt de wagen van stal gehaald.
In New Scientist omschrijft de bekende Amerikaanse evolutiebioloog Daniel Lieberman het niet meer willen bewegen van mensen als ‘abnormaal’ en zelfs ‘pathologisch’ gedrag. Een afwijking dus. Lieberman gaat ervan uit dat onze voorouders verplicht waren om veel te lopen, en er nooit een vorm van genot aan zware fysieke arbeid gekoppeld raakte.
Seks = genot
Aan seks raakte wel genot gekoppeld, waardoor we het blijven doen, ondanks het gegeven dat we nu gemakkelijk in een proefbuis kinderen zouden kunnen maken, zonder het fysieke gedoe dat met de daad gepaard gaat. (DD)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier