Nieuw wetenschappelijk onderzoek leert dat inktvissen onder water last hebben van geluidshinder.
Dat dolfijnen en walvissen het moeilijk kunnen krijgen, omdat ze onder water geconfronteerd worden met vervelende geluiden afkomstig van menselijke activiteiten, is bekend. Vooral sonargolven gebruikt voor de zoektocht naar olie of afkomstig van duikboten kunnen nefast zijn voor de communicatie van de dieren. Ze kunnen ook een vorm van permanente stress veroorzaken, vergelijkbaar met die van mensen die bijvoorbeeld langs een veel te drukke verkeersader moeten leven. Chronische geluidshinder is ongezond.
Het vakblad Frontiers in Ecology and the Environment schrijft nu dat hetzelfde euvel ook opgaat voor inktvissen. Concreet zouden vooral sonargolven een probleem voor inktvissen vormen, want ze zouden de werking hinderen van het orgaan waarmee inktvissen hun balans in het water bewaren. Experimenten wijzen uit dat bepaalde geluidsgolven zelfs tot een totale immobilisatie van inktvissen kunnen leiden. En de gehanteerde geluidsvolumes waren kleiner dan wat er in de buurt van olieboorplatformen of windmolenparken onder water heerst.
Met de nieuwe kennis in het hoofd keken wetenschappers opnieuw naar de resultaten van dissecties van negen reuzenoctopussen die tussen 2001 en 2003 op Spaanse stranden waren aangespoeld. Het onderzoek wees uit dat zij ook zwaar beschadigde evenwichtsorganen hadden, mogelijk als gevolg van seismisch onderzoek voor het opsporen van olie- en gasbronnen in de oceaanbodem.
Zonder het orgaan kunnen inktvissen niet jagen en worden ze zelf een gemakkelijke prooi voor soorten die minder hinder van het geluid ondervinden. (DD)
