Ook vroeger was de hond niet overal in de wereld uitsluitend een gezelschapsdier voor de mens.
De Amerikaanse indianen op de kust van de Stille Oceaan kweekten een speciaal hondenras om er dekens van te maken. Dat vertelden ze tenminste aan de eerste Europeanen met wie ze in contact kwamen, in het begin van de 19de eeuw. Maar er kon nooit een hard bewijs voor dat hondonvriendelijke verhaal geleverd worden. Honden zijn ook nu niet overal de grote mensenvriend die ze bij ons geworden zijn, getuige de gretigheid waarmee ze in sommige delen van Oost-Azië verorberd worden.
Nu meldt het vakblad Antiquity dat er – eindelijk – hondenhaar gevonden is in stalen van dekens en bont die tijdens de eerste ontdekkingsreizen in de betrokken regio verzameld werden, en die bewaard waren in gereputeerde musea. Met massaspectrometrie werd gespeurd naar de eiwitsamenstelling van 25 stalen uit elf stukjes textiel. In zeven van de stukjes werd hondenhaar gevonden, uitsluitend in combinatie met geitenhaar. Er werd ook schapenhaar aangetroffen.
Geen enkel stuk bestond uitsluitend uit hondenhaar. Het werd blijkbaar vooral gebruikt om geweven berggeitendekens steviger te maken. Daardoor werden die dekens ook minder ‘exclusief’. In dekens voor ceremoniële doeleinden zat uitsluitend haar van berggeiten. De honden werden blijkbaar gekweekt op eilandjes voor de kust, om vermenging met gewone exemplaren te vermijden. Minder dan een eeuw na het opduiken van de eerste Europeanen waren ze verdwenen.
Het is onduidelijk of de honden gedood werden tijdens het proces. Misschien werden ze gewoon geschoren, zoals onze schapen nu. (DD)
