Epigenetische eigenschappen zouden een veel minder grote rol in de evolutie spelen dan men geneigd was aan te nemen.
Epigenetica is een moderne ontwikkeling in het evolutionaire denken, die een aantal vastgeroeste dogma’s los heeft geweekt, zoals de stelling dat omgevingsfactoren nooit rechtstreeks kunnen worden doorgegeven van de ene generatie naar de andere.
Maar ondertussen stapelen de gegevens zich op dat het soms wel het geval kan zijn. Moeders die tijdens een zwangerschap honger hebben geleden, kunnen niet alleen hun kinderen, maar ook hun kleinkinderen met een genetische achterstand opzadelen. Genetici weten ondertussen hoe die invloed zich manifesteert. Ze werkt via het aan- of afhaken van scheikundige groepen op de DNA-molecule, die de toegang tot bepaalde genen al dan niet kunnen hinderen.
In het wetenschappelijke topvakblad Nature is een eerste analyse verschenen van de frequentie – en ook de hardnekkigheid – van epigenetische veranderingen. Daaruit blijkt dat ze enerzijds véél frequenter zijn dan klassieke genetische mutaties (ze zouden zelfs duizend keer talrijker kunnen zijn), maar anderzijds ook dat de meeste ervan slechts kortstondig meegaan. Er zouden dus nogal gemakkelijk scheikundige groepen aan het DNA gehangen worden, maar de meeste daarvan worden er even gemakkelijk weer afgehaald.
De algemene conclusie is dat epigenetische eigenschappen een veel minder grote rol in de evolutie zouden spelen dan men geneigd was aan te nemen. Een epigenetisch voordeel zou dus zo groot moeten zijn dat het zich onmiddellijk kan manifesteren voor het weer verdwijnt. Die gevallen zouden uiterst zeldzaam zijn. (DD)
