Onderzoek naar de vergeten strijd tegen de honger tijdens de Eerste Wereldoorlog verklaart waarom ngo’s ook nu nog vaak falen.
Giselle Nath won de Vlaamse Scriptieprijs 2011. Ben jij een scriptie aan het schrijven? Dien hem dan vanaf mei in bij de Vlaamse Scriptieprijs en win 2500€. Meer info? www.scriptieprijs.be
Toen België in 1914 werd bezet, reageerden de geallieerden met een economische blokkade. België leed hier enorm onder, want het overgrote deel van het voedsel werd op dat moment al geïmporteerd. Bovendien eisten de Duitsers voedsel op van de bevolking. Gevolg hiervan was dat bijna alle Belgen tijdens de oorlog aanschoven voor brood en soep. De rijke burgerij was bang van de hongerige en dus potentieel gevaarlijke massa, sprak contacten aan in de Verenigde Staten en startte met een private voedselhulporganisatie.
Tot zover de geschiedenis.
Giselle Nath, winnaar van de Vlaames Scriptieprijs, confronteerde de officiële bronnen van politie en bestuur in haar masterscriptie met informatie uit volksliedjes, spotprenten, dagboeken en kranten en stelde vast dat er meer kanten zijn aan dit verhaal.
De voedselhulp was bovenal een politieke zaak. De Belgen aan de top konden het niet verkroppen dat de Amerikanen met het prestige gingen lopen, lokale machthebbers van hun kant dachten met de uitdelingen vooral aan hun eigen agenda. In Aartrijke, West-Vlaanderen, bijvoorbeeld zorgde een brouwerszoon voor een sociale klim van zijn familie door leider van het voedselcomité te worden.
In Gent hielden arbeiders en burgerij elkaars voedselconsumptie scherp in de gaten. In de krant Vooruit verschenen iedere dag woedende lezersbrieven. Iedereen werd beschuldigd van woeker en achterbaks gedrag. Terwijl historici in “normale” tijden vaak met een vergrootglas moeten zoeken naar de acties van vrouwen, toonde deze groep zich plots erg mondig. Nu de mannen waren opgeëist of vertrokken, verdedigden de vrouwen het recht op welzijn met hand en tand. (TE)
