Herman Matthijs (UGent, VUB)

‘Zijn we op weg naar Michel II?’

Professor Herman Matthijs ziet de federale regering de rit uitdoen, en vermoedt dat Charles Michel zichzelf opvolgt als premier.

De regeringsleider van de Zweedse coalitie, Charles Michel, heeft zijn ‘State of the Union’ voorgelezen. Op basis van de staking in de openbare sector krijgt men eerder de indruk dat het in de praktijk gaat om een ‘Confederale regeringsverklaring’. Het is een zeer uitgebreide uiteenzetting geworden van de eerste minister van 20 bladzijden, waarin Charles Michel ingaat op alle problemen en dossiers. De vraag van hem om zijn regering het vertrouwen te geven, wordt geen enkel probleem. Geen enkele van de vier regeringspartijen wil deze ploeg laten vallen, en de oppositie blinkt uit in zwakheid. Met ander woorden, het wordt een makkie.

Zijn we op weg naar Michel II?

Gaat het beter met dit federale koninkrijk onder deze Zweedse coalitie? De feiten geven een affirmatief antwoord. Het tekort daalt en blijft onder de 3 procent BBP, de werkloosheid zakt, de groei stijgt en de netto lonen nemen toe. In vergelijking met de regering Di Rupo is de globale sociaal-economische situatie beter. Maar er blijft het probleem van de overheidsschuld, en het begrotingsevenwicht is misschien voor Michel II. De groei bereikt de 2 procent, maar blijft daardoor ver onder het Nederlandse-Scandinavische succes en de dalende werkloosheid is vooral merkbaar in Vlaanderen (Vlaanderen: 4,8% werkloosheid, Wallonië: 12% en Brussel: 16%). Daarnaast blijven de economische groei en de export in dit land een hoofdzakelijk Vlaams gebeuren. Daardoor blijft het welvaartsverschil tussen het noorden en het zuiden van dit land alleen maar toenemen.

De regering staat ook sterker in de domeinen van de veiligheid, de integratie en immigratie. Uiteraard kan men de regerin-Michel verwijten dat er diverse dossiers onvoldoende of niet zijn opgelost. Maar veel realistische alternatieven komen er ook niet vanuit de hopeloos verdeelde oppositie.

Staking

De staking in de openbare sector van dinsdag was vooral een Franstalige zaak en dat wijst ook op de culturele en ideologische scheidingslijn in dit land ten aanzien het protest. In ieder geval hebben de spoorwegen zich nog eens goed op weg gezet om een tweede Sabena te worden. Een ander belangrijk element is de vraag of de Waalse socialistische vakbond in handen geraakt van de PTB. Want die structuren en instellingen kan de snel opkomende PVDA-PTB best gebruiken met het oog op de verkiezingen van 2018 alsook die van 2019.

Stel dat de PVDA-PTB massief doorbreekt bij de lokale verkiezingen van 2018, dan is dit een zowaar onoplosbaar probleem voor de socialisten. Men mag ook niet vergeten dat de democratische opgang van de communisten, op zijn minst, twee regeringspartijen goed uitkomt: de MR en de N-VA.

Communautair

Het is al even stil rond de communautaire kwesties in dit land. De afspraak binnen de regering om dit dossier in de diepvries te zetten, wordt nageleefd. Maar het ziet er eerder naar uit dat de oppositie dit dossier terug in de politieke electorale vitrine zal zetten. Het Fransdolle Défi, dat snel stijgt in de peilingen, zal de Brusselse kwestie zeker terug op tafel leggen en de PS gaat zowaar een congres houden over het regionalisme.

De datum

Een ‘hot item’ wordt de fixatie van de verkiezingsdag voor 2019. Inderdaad, hierover is het laatste woord nog niet gezegd. In 2014 heeft de politieke wereld een akkoord bereikt om alle Parlementaire verkiezingen op één en dezelfde dag te organiseren (23 mei 2014 ). Het enige wat vaststaat voor 2019, is dat de verkiezingen voor de deelstaten en het Europees Parlement op één en dezelfde dag worden gehouden. Als men de federale verkiezingen ook wil houden op die dag, dan dient men nog een bijzondere wet te stemmen. De kans dat daar een tweederde meerderheid voor gevonden wordt, is eerder onbestaande. Zodoende gaan we zeker eind mei 2019 stemmen voor het Vlaams Parlement en het Europees Parlement. Maar de regering is niet verplicht om de federale verkiezingen ook op die dag te houden.

Naar politieke marketing en strategie hebben samenvallende verkiezingen hun voordelen alsook nadelen. Zodoende zou Charles Michel de federale verkiezingen begin 2019 kunnen laten plaatsvinden, of zelfs samen met de gemeenteraadsverkiezingen. Dit zou onmiddellijk een andere dimensie geven aan de verkiezingen van mei 2019 en zeker ook aan de lokale verkiezingen van 14 oktober 2018. Hierover zijn de ideeën tussen de partijhoofdkwartieren verdeeld. Want alles op één dag houden, is interessant voor de penningmeester van de partij en de winnaars. Daarentegen gaan de verliezers driemaal onderuit op één dag.

Conclusie

De gestarte ‘kamikaze-regering’ van oktober 2014 is springlevend en het is de oppositie die elkaar vliegen afvangt. Gezien de electorale situatie in de polls en de nog niet uitgevoerde Arco-deal’ gaat deze ploeg de rit uitrijden. Aangezien de MR graag wil dat Charles Michel zichzelf opvolgt, dat de Open VLD dat steunt, de N-VA daar ook voor is en als grootste partij geen interesse heeft in de Wetstraat 16, de CD&V ook al pleit voor Michel II, en het CDH een enorme ruzie heeft gecreëerd met de PS, liggen de kaarten zeer gunstig voor Michel II.

Een politiek probleem blijft het bestuur in Brussel , in de ‘Fédération’ en in het Waals Geest. Dit kan wel nog zwaar wegen op de post-electorale formatie van 2019. En zal de N-VA in 2019 ook zijn steun verlenen om Didier Reynders naar de Europese Commissie te sturen? De champagnevoorraden van de MR moeten dringend worden aangevuld.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content