De snelle economische en sociale ontwikkeling in India heeft de vrouwenhaat in het land alleen maar doen toenemen.
Vrouwenhaat is zo diep geworteld in de Indiase samenleving dat zelfs een zoon van de president – in dit geval het parlementslid Abhijit Mukherjee – zich neerbuigend kan uitlaten over het recente protest van vrouwen tegen groepsverkrachtingen.
‘Deze protesterende vrouwen hebben geen enkele voeling met de realiteit’, zei Mukherjee. Volgens hem beschouwen de vrouwen het als een fashion statement om met kaarsen in de hand optochten te houden. Er kwam heel wat kritiek op de uitspraken van Mukherjee. Op een gegeven moment werd ook zijn ontslag geëist waarna de man zijn verontschuldigingen aanbood en zijn uitspraken terug introk.
Man in crisis
Vrouwenhaat wordt ook weerspiegeld in het Indiase taalgebruik waar verkrachters er nog goed van af komen. De Hindi-vertaling voor seksueel misbruik of verkrachting is immers ‘izzat lootna’ wat verbloemend ‘de eer stelen van’ betekent.
En die vrouwenhaat in India neemt nog toe. Volgens professor Ratna Kapur toont de brutale groepsverkrachting van de ondertussen overleden 23-jarige student in New Delhi een crisis van de identiteit van de man in de Indiase patriarchale samenleving, waar mannen in het algemeen als waardevoller worden beschouwd dan vrouwen en jongens tijdens de opvoeding meer privileges genieten dan meisjes. Zo’n opvoeding is de slechtst mogelijke voorbereiding voor een moderne wereld met capabele en professionele vrouwen. Onafhankelijke vrouwen zijn zeer onrustwekkend voor de Indiase mannen en hun antwoord is er een van geweld.
Maar ook vrouwen zelf zijn niet geheel onschuldig aan het klimaat van vrouwenhaat in India. Vrouwen willen geen dochters, maar zonen, die ze tot hun volwassen leven vertroetelen. Vrouwen zien het huwelijk nog steeds als de enige reden waarom ze geboren zijn en ze verafschuwen vrouwen die moeite doen om er aantrekkelijk uit te zien.
Straffeloosheid
In India is het aantal verkrachtingen tussen 1990 en 2008 meer dan verdubbeld. Bovendien blijkt dat 228.650 van de 256.329 criminele daden vorig jaar een vrouwelijk slachtoffer hadden. Het aantal veroordelingen voor verkrachtingen bedraagt 26 procent. In de jaren 70 was dat nog 46 procent.
Dat heeft uiteraard ook te maken met de weinige aangiftes door slachtoffers. In India is verkrachting onlosmakelijk verbonden met schaamte en de ultieme vernedering. Veel vrouwen worden door hun verkrachters vermoord of kiezen voor zelfmoord. Het is ook niet ongewoon dat ook de ouders van de verkrachtingsslachtoffers zelfmoord plegen. Vandaar dat de meeste slachtoffers niet naar de politie stappen uit angst dat hun familie verbannen wordt of dat ze zelf nooit een echtgenoot zullen vinden of door hun vrienden verstoten zullen worden. (TE)
