Na maanden van wederzijdse lofbetuigingen hebben Donald Trump en Vladimir Poetin elkaar eindelijk de hand geschud.
De handdruk van Donald Trump is dezer dagen een subdiscipline in de amateurpsychologie. Zo ook op de G20-top in Hamburg, waar Trump – in tegenstelling tot de overige wereldleiders, die hij nagenoeg de arm afrukt – de Russische president met een bijna tedere handdruk leek te begroeten. Analisten te lande waren formeel: dit verraadt onderdanigheid, ja zelfs bewondering.
De indruk ontstond algauw dat Poetin zijn ambtgenoot in de achterzak had gestopt. Zo aanvaardde Trump Poetins hoogst betwistbare bewering dat Rusland de Amerikaanse verkiezingen niet gehackt heeft. Tegelijk kondigden beide presidenten aan dat ze gaan samenwerken op het gebied van cybersecurity en repte Trump met geen woord over de grootschalige Russische mensenrechtenschendingen in Syrië en oorlogsdaden in Oekraïne.
Ondanks de ontluikende bromance heeft Poetin voorlopig weinig binnengehaald
Die lezing is op zijn zachtst gezegd overtrokken. Meer dan een bewijs van eventuele schatplichtigheid is de ontmoeting tekenend voor de manier waarop Trump zijn buitenlandbeleid invult. Die leunt dicht aan bij wat in de Russische diplomatie ‘pragmatisme’ wordt genoemd: de grote jongens regelen de zaakjes onder elkaar, en mensenrechten zijn daarbij geen punt. Dat Rusland het vertrouwen in de Amerikaanse democratie probeert te ondermijnen, zal Trump een zorg zijn. Met zijn schaamteloze nepotisme en autoritaire neigingen toont hij zichzelf een meer dan ijverige doodgraver.
Ondanks de ontluikende bromance heeft Poetin voorlopig weinig binnengehaald. De voornaamste prioriteit voor Moskou blijft het opheffen van de financiële en economische sancties, en dat is nog steeds onbespreekbaar. Buitenlandminister Rex Tillerson vloog na de gesprekken linea recta naar Kiev om zijn steun te betuigen aan de Oekraïense regering. En ook de immer strijdlustige VN-ambassadrice Nikki Haley liet er geen twijfel over bestaan: Rusland heeft zich bemoeid met de Amerikaanse verkiezingen en zal daarvoor de gevolgen dragen.
Fundamenteel stelt het presidentschap van Trump het Kremlin voor een onaangename uitdaging. Voor Trump staat politiek gelijk aan deals maken, en net daarin heeft Poetin weinig te bieden. Amerika is niet afhankelijk van Russische energie en heeft een verpletterend militair overwicht. Poetin kan hoogstens aanbieden om niet langer de pestkop van Europa te zijn – iets waar Trump eigenlijk niet om geeft. Bovendien is de Amerikaanse president uiterst onvoorspelbaar. Het cyberpartnerschap dat hij in het gesprek met Poetin had toegezegd, herriep hij nog geen 24 uur later per tweet.
Vladimir Poetin voelt zich al jaren verraden door het Westen, dat in zijn ogen hypocriet is en gemaakte beloftes niet nakomt. Het is maar de vraag of zijn nieuwe vriend hem van die indruk af zal helpen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
