Véronique Goossens

Véronique Goossens in Ethiopië, het België van Afrika

Véronique Goossens Anker Kanaal Z

Twee weken reist Véronique Goossens door Ethiopië, een land dat heel wat weg heeft van België. Ze ziet een land in volle transitie, waar hoop en trots heersen. Dagelijks brengt ze verslag uit op Knack.be.

Addis Abeba, een beetje Brussel.

Vanmorgen zette ons vliegtuig van Ethiopian Airlines de wielen aan de grond in Addis Abeba. Ik ben in het gezelschap van reizigers die op sleeptouw worden genomen door “Ondernemers voor Ondernemers”.

In de eerste uren is dat een nogal stoffige bedoening. Addis Abeba is een grote bouwwerf. Niet alleen moet straks een tramlijn soelaas brengen om het verkeersinfarct in de stad te verlichten, ook huizen en kantoren rijzen met wapperende doeken rond de stellingen uit hun as. Ooit was dit een heerlijk oord waar een frisse wind op 2.600 meter hoogte tal van gelukzoekers aantrok. Wat in de late 19e eeuw als een overzichtelijke nederzetting begon is nu een wereldstad van 3,5 miljoen inwoners. Intussen is dit de hoofdstad van Afrika, waar de Unie van de Afrikaanse Eenheid zijn hoofdzetel heeft en Afrikaanse leiders regelmatig vergaderen. De stad krioelt van de ambtenaren, experten die hier een tweede thuis gevonden hebben…., net zoals in Brussel.

De Ethiopia – de letterlijke vertaling is “verbrande gezichten” – zijn niet meer die mensen die werden bezongen in “Do they know it’s Christmas time” in 1984, tijdens de grote hongernood. Het is een fier volk, dat slechts een zeer korte periode gekoloniseerd werd en dus redelijk puur uit de geschiedenis is gekomen. Een zelfredzaam volk, zo wordt ons op het hart gedrukt. Ze hebben meer pit en ondernemingsgeest dan in hun buurlanden. En dus is er veel hoop voor het land, dat nog steeds een van de armste in de wereld is. Die hoop zie je ook in hun nationale trots Lucy, genoemd naar “Lucy in the Sky with Diamonds”. De rechtop lopende vrouw is 3,2 miljoen jaar oud en haar skelet is het oudste dat tot nu toe werd teruggevonden in bijna volledige vorm. Net op het ogenblik dat de archeologen haar aantroffen, schalmden de Beatles door de boxen van de site. Er schort wat aan de presentatie, maar blijkbaar zijn ze in het Nationaal museum van Ethiopië een nieuw onderkomen voor haar aan het bouwen. Dat geeft haar nog meer potentieel om als nationale vedette toeristen aan te trekken.

In de namiddag bekijken we hoe microkredieten het leven van tienduizenden mensen verandert. Een lokale microfinancieringsinstelling krijgt de steun van “Ondernemers voor Ondernemers”. Door kapitaal en expertise ter beschikking te stellen, kan die veel meer mensen helpen. Alleen vraag ik me af waarom er tot 25 procent rente wordt gevraagd. Toch heel dure leningen, voor heel arme mensen. Het antwoord luidt dat je met een massa kleine leningen van 100 euro veel meer werk hebt dan met één lening van 100.000. De begeleiding van de ontleners gebeurt dan ook heel nauwgezet. Amper 1 procent van de leningen wordt niet terugbetaald. Dat is elders in de wereld wel eens anders. Ondertussen rijd ik met een busje weer de hoofdstad binnen. Iedereen voelt de moeheid en het stof in zijn ogen jeuken. We besluiten Pizza te gaan eten. Niet meteen het nationale gerecht, maar Ethiopië heeft wel een band met Italië. Het enige land in de geschiedenis dat er in slaagde om Ethiopië ultrakort te koloniseren.

We gaan vroeg naar bed. De wekker staat om 4.10 uur.

Partner Content