Uit een rapport blijkt dat wat in Libië gebeurt niet met de revoluties in Tunesië en Egypte kan worden vergeleken.
Een delegatie van het Centre international de recherche et d’étude sur le terrorisme et d’aide aux victimes du terrorisme (CIRET-AVT) en het Centre français de recherche sur le renseignement bezocht in april de twee kanten van het front in Libië. Het rapport luidt een andere klok, dan diegene die we normaal horen over de situatie in het land.
Een eerste vaststelling is, dat wat in Libië gebeurt niet met de revoluties in Tunesië en Egypte kan worden vergeleken. Dit is geen revolutie, zegt het rapport, maar een gewapende opstand van een deel van een land tegen een ander deel en je kunt die opstand ook niet democratisch of spontaan noemen. Het is ook een opstand, waarvan de echte leiders hun gezicht niet laten zien.
Het rapport formuleert daarom veel reserves tegenover de nationale overgangsraad, die nochtans door veel Europese landen worden erkend als de rechtmatige spreekbuis van het Libische volk. In die raad zijn groepen vertegenwoordigd met zeer uiteenlopende belangen. De delegatie meent te hebben vastgesteld dat de echte democraten een minderheid zijn, die naar voor wordt geschoven om de steun van het Westen niet te verliezen. Het rapport vreest dat aanhangers van de voormalige Libische monarchie en vooral radicale islamisten in de overgangsraad veel zwaarder wegen.
Avontuur
De delegatie bezocht Libië in de loop van de maand april. Ze vreesde toen al dat een verdeling van het land zo goed als onvermijdelijk was geworden. De kans op een militaire overwinning van een van de twee kampen lijkt op korte termijn uitgesloten. Het is ook bijlange niet zeker dat de zogenaamde opstandelingen in Tripoli wel met open armen zullen worden ontvangen.
De delegatie vreest daarom dat het Westen zich in Libië in een avontuur heeft gestort, waarvan de uitkomst hoogst onzeker is en dat de interventie meer problemen heeft gecreëerd dan opgelost. (HvH)
