Vrije Tribune

Veertig dagen voor de Europese verkiezingen

Vrije Tribune Hier geven we een forum aan organisaties, columnisten en gastbloggers

Deze week komt het Europees Parlement voor de laatste keer samen voor de stembusslag van 25 mei 2014. Voor grote debatten is het te laat, maar dat neemt niet weg dat er nog enkele belangrijke stemmingen op de agenda staan: ondermeer over de bankenunie. In Straatsburg worden vooral dossiers afgerond en standpunten opgeschreven voor het volgende Parlement.

Als donderdag de zitting wordt afgerond staat niets nog in de weg om de Europese campagne van start te laten gaan. Dat alle Europese partijen de afgelopen maanden voor het eerst hun kandidaat-voorzitter voor de Europese Commissie bekend hebben gemaakt, heeft voorlopig weinig potten gebroken. De kandidaten reizen zoals verwacht doorheen Europa om daarbij netjes alle lidstaten aan te doen voor een gelegenheidsbezoek. Op enkele leuke selfies op de sociale media na heeft dat tot nu weinig substantieels opgeleverd.

De Europese Unie staat nochtans voor grote uitdagingen de komende jaren: hoe ze onze economisch huishouden terug op de sporen krijgen, hoe we dat democratischer kunnen laten functioneren en de relaties met onze nabije buren.

Veertig dagen voor Europese verkiezingen ontbreekt elk debat, toch staat EU voor cruciale uitdagingen

De economische vooruitzichten zijn voor de meeste lidstaten nog steeds weinig optimistisch en het blijft afwachten wat de impact zal zijn van de asset quality review waarmee de Europese Centrale Bank (ECB) later dit jaar de kwaliteit van de balansen van de belangrijkste Europese banken onder de loep neemt.

Landen zoals Griekenland en Spanje hebben de afgelopen jaren sterk moeten besparen en daardoor is elke groei in de kiem gesmoord. Dat we dat scenario niet willen herhalen in andere lidstaten is begrijpelijk, maar de werkelijke vraag is natuurlijk waar de economische groei om onze welvaartsstaat te onderhouden dan wel vandaan zal komen. Heel wat van onze maakindustrie en de bijhorende jobs is de afgelopen decennia verdwenen richting het Oosten terwijl de Verenigde Staten het veel beter doen op vlak van innovatie en productontwikkeling. Wat worden de Europese sectoren van de toekomst? Hoe gaan we de concurrentie met de rest van de wereld aan? Bovendien zijn we wat onze energie betreft afhankelijk van andere landen, niet-Europese landen. Nemen we daar genoegen mee of zijn we bereid meer te betalen voor eigen Europese alternatieve energiebronnen? Of opteren we alsnog voor het goedkopere nucleaire energie?

Ten tweede is er het democratisch deficit. Zestig jaar geleden bracht de Europese Unie door economische samenwerking landen samen die ooit elkaars vijanden waren. Europa was de hoop voor de toekomst, een positief vooruitzicht na jaren van ellende. Vandaag is economisch integratie nog steeds de belangrijkste Europese drijfveer, maar een positieve dynamiek is ver te zoeken. De Europese Unie staat vandaag synoniem met besparingen en voor de man in de straat kiest Europa liever de kant van de grote bedrijven dan werk te maken van een sociaal Europa. Het verschil tussen de vrije markt met 28 lidstaten en de consequenties van de gemeenschappelijke munt voor de eurozone blijkt bovendien steeds vaker dansen op een slappe koord. Hoe zorgen we ervoor dat de Europeanen bij het Europese project betrokken blijven? Is daar een nieuw verdrag voor nodig?

Ten derde is er het Europees buitenlandbeleid. Weinig sexy voor de doorsnee burger, maar dichterbij dan ooit. De komende vijf jaar zullen allicht niet worden gedomineerd door exotische veiligheidsraadvergaderingslanden, maar door een debat over de grenzen van de Europese Unie. Hoe gaan we om met onze buren? Zeker als ze van strategisch belang zijn.

Oekraïne staat in brand, maar het Westen reageert amper op de Russische demarches om haar eigen energievoorraad niet in het gedrang te brengen. Zwitserland maakte eerder dit jaar een gebalde vuist naar Europa: wel economische samenwerking, neen aan vrij verkeer van personen en aan lidmaatschap. Turkije, een belangrijke partner voor de stabiliteit in het Midden-Oosten en een belangrijk exportmarkt voor heel wat Europese bedrijven, draait na jaren wachten op lidmaatschap steeds vaker de rug naar Brussel. Hoe gaan we om met onze buurlanden als er binnen Europa geen steun is voor een verdere uitbreiding en als er geen geld meer is om uit te delen aan onze buurlanden om ze te vriend te houden? Laten we Rusland haar expansietocht verder zetten?

Vandaag resten ons nog veertig dagen voor de Europese verkiezingen. Laat ons hopen dat verkiezingen over meer dan de beste selfie gaan en dat er eindelijk wat debat komt over wat ons te wachten staat. Ik ben alvast benieuwd naar het antwoord op deze vragen.

Frederiek Vermeulen werkt bij een van de financiële toezichthouders van de EU en schrijft deze bijdrage in eigen naam.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content