Een tweestatenoplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict zou beide regio’s een economische prikkel geven van respectievelijk 123 en 50 miljard dollar. ‘Het gaat hier om grote winsten, maar mensen beseffen niet hoe groot’, verklaart Charles Ries, vicedirecteur van het RAND Center for Middle East Public Policy (CMEPP) dat een rapport over de kosten van de impasse publiceerde.
Er zouden veel redenen zijn voor het doorvoeren van een tweestatenoplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict als we aanhangers mogen geloven. Een vaak gehoord argument is van morele aard, meent The New York Times: beide volkeren hebben recht op soevereiniteit, niemand mag over een ander regeren. Maar ook het veiligheidsargument wordt al eens opgetrommeld, volgens de Amerikaanse krant recent nog door de president van de Verenigde Staten Barack Obama en liberale Amerikaanse joodse leiders. Zij menen dat Israël niet kan overleven als een joodse democratie als het de bezetting van de Palestijnse gebieden aanhoudt.
Beste economische uitkomst
Een rapport door het RAND Center for Middle East Public Policy (CMEPP), dat informeert over het Midden-Oosten, levert nu ook een derde argument: een vredesakkoord in de vorm van een tweestatenoplossing zou goed zijn voor een economische prikkel van 173 miljard dollar (155 miljard euro).
Het gaat weliswaar om een prikkel gespreid over het komende decennium als morgen een onafhankelijk Palestina zou opstaan. Maar volgens het 228 pagina’s tellende rapport The Costs of the Israeli-Palestinian Conflict biedt een tweestatenoplossing verreweg de beste economische uitkomst voor zowel de Israëli’s als de Palestijnen.
In absolute termen wint Israël er drie keer meer bij dan de Palestijnen met respectievelijk 123 miljard dollar tegenover 50 miljard dollar over een periode van tien jaar. Proportioneel gezien, zijn het de Palestijnen die er meer baat bij hebben met een stijging in het gemiddeld inkomen per capita van ongeveer 36 procent (1.000 dollar volgens The New York Times) voor elke Palestijn in de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook tegenover 5 procent (2.200 dollar) voor elke Israëli.
Veiligheidsuitgaven blijven gelijk
De kosten van een status-quo werden naast de baten van bijvoorbeeld een toename van handel en toerisme gelegd. Bovendien verrasten de onderzoekers zichzelf volgens The New York Times door ‘geen verandering’ te voorspellen in de uitgaven voor veiligheid in het geval van een tweestatenoplossing. Ook verwachtten ze geen daling in de Amerikaanse hulp aan Israël: 118 miljard dollar sinds de Tweede Wereldoorlog luidens het rapport, exclusief geclassificeerde programma’s (er zou geen parallel cijfer voor de financiële hulp aan Palestijnen bestaan. Een economist van het RAND-team zei dat het om minder dan 10 miljard dollar ging).
Unilaterale terugtrekking
Om het economische argument te versterken, analyseerde RAND de kostprijs van vier andere mogelijke scenario’s. Terugkeren naar een gewelddadige aanpak zoals bijvoorbeeld afgelopen zomer zou het bruto binnenlands product (bbp) in de Westelijke Jordaanoever en Gaza doen inkrimpen met 46 procent en met 10 procent in Israël tegen 2024. Elke Palestijn zou het in dat geval met 1.130 dollar minder moeten doen, elke Israëli zelfs met 4.330 dollar minder, zo geeft The New York Times aan.
Een ander scenario is de unilaterale terugtrekking van Israël uit de Westelijke Jordaanoever. Maar ook dat houdt zware economisch kosten voor de bevolking in, tenzij de internationale gemeenschap steun biedt bij de verhuis van de vele kolonisten.
© Reuters
Dan zijn er nog factoren als de veiligheids- en soevereiniteitswensen van de verschillende spelers: kritische zaken die overwogen moeten worden om de impasse te begrijpen en op te lossen, menen de onderzoekers. Om voordeel te kunnen halen uit de economische mogelijkheden die een tweestatenoplossing biedt, zouden bovendien substantiële investeringen nodig zijn van de publieke en private sectoren van de internationale gemeenschap, Israël en de Palestijnen.
‘Geen compromis als het over rechten gaat’
‘We willen aantonen dat er geld op tafel ligt’, verklaart vicedirecteur bij RAND Charles Ries het doel van het rapport in een interview met de Amerikaanse krant. ‘[Een tweestatenoplossing biedt] grote winsten en mensen beseffen niet hoe groot [die winsten zijn].’
Maar ‘het is fout te denken dat dit als een wiskundig probleem kan worden opgelost en vervolgens geïmplementeerd’, reageert economist en Israëlisch parlementslid Manuel Trachtenberg in de krant. De man weigerde deel te nemen aan de RAND-studie. ‘Als het op rechten aankomt, is het heel wat moeilijker. Daar is geen som, daar is geen compromis.’
‘Binationale eenheid’
‘[Het onderzoek door RAND] is een academische oefening met goede bedoelingen’, meent Samir Abdullah van het Palestinian Economic Policy Research Centrum in The New York Times. Maar volgens Abdullah is iedereen reeds op de hoogte van de voordelen van een tweestatenoplossing. De juiste vraag is volgens hem ‘wat de gevolgen zouden zijn als die oplossing begraven wordt en in de plaats geopteerd wordt voor een enkele binationale eenheid’.
Zo’n scenario zou volgens Ries ‘een volledig andere aanpak’ nodig hebben. ‘De weg daarheen zal wellicht langs een apartheidsregime lopen wat beide partijen erg zal raken en zal leiden tot isolatie en een slechtere economie’, beaamt Abdullah. ‘De kosten daarvan, de kosten die de bevolking moeten helpen klaarstomen voor die eenstaatoplossing, zouden enorm zijn.’ (WB)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier