Jean-Claude Juncker kwam uit Washington terug met datgene waar niemand op had gerekend: een akkoord met Donald Trump.
‘I came for a deal and I have a deal’, zei Jean-Claude Juncker nadat hij met een kus afscheid had genomen van de Amerikaanse president Donald Trump. De verguisde voorzitter van de Europese Commissie was tevoren door de hele wereldpers nog weggezet als een dronken lor. Voor zijn vertrek vroeg half Europa zich daarom af wat Juncker in ’s hemelsnaam in Washington kon gaan doen. Uiteindelijk niet zoveel, bleek achteraf. Maar toch genoeg om de economische relaties tussen de VS en Europa voorlopig in rustiger water te sturen.
Trump maakt de greep van Vladimir Poetin op de Europeanen losser en haalt het touw zelf wat strakker aan.
Het weekblad The Economist noemt het een staakt-het-vuren. Volgens de Amerikaanse nieuwssite Politico, die in Brussel over Europese politiek bericht, beloofde de Europese Unie om te doen wat ze sowieso al van plan was, terwijl de VS beloofden om niet te doen wat ze nog niet deden. Van Amerikaanse kant wil dat in de eerste plaats zeggen dat ze voorlopig afzien van een importheffing van twintig procent op auto’s en auto-onderdelen uit Europa. Die aanval op zijn export van luxeauto’s zou Duitsland veel pijn hebben gedaan. Juncker heeft daarom na de kus van Trump ook recht op een knuffel van Angela Merkel.
Juncker beloofde van zijn kant dat de Unie meer sojabonen uit Amerika zal invoeren, wat het toch al van plan was. Maar ook dat het werk zal maken van de bouw van meer voorzieningen om olie en gas uit de VS te ontvangen. Ook dat is niet echt nieuw: er staan al terminals in Polen en Litouwen, landen die niet afhankelijk willen zijn van gas uit Rusland. Het is ook de Amerikanen al langer een doorn in het oog dat Europa voor zijn energievoorziening zo zwaar op Rusland leunt. Vooral dankzij de niet erg milieuvriendelijke, massale productie van schalieolie en schaliegas voorzien de VS tegenwoordig ruimschoots in hun eigen behoeften. Ze proberen er de Europeanen onder zachte dwang van te overtuigen om zich ook bij hen te bevoorraden.
Donald Trump is daarin minder subtiel dan zijn voorganger. Hij gebruikt het argument ook in het debat over de NAVO-bijdragen. Hij verwijt opnieuw Duitsland dat het zo weinig in defensie investeert, terwijl het miljarden naar Moskou stuurt in ruil voor Russisch gas. Merkel gaf recent toe dat de Nord Stream-pijplijn voor de aanvoer van Russisch gas naar Duitsland en West-Europa wellicht toch meer is dan een economisch project en dat diversificatie daarom aan de orde is. Zo haalt Trump die slag thuis. Washington raakt van een deel van zijn overschot af, het maakt de greep van Vladimir Poetin op de Europeanen losser en haalt het touw zelf wat strakker aan. Die afspraak met Juncker is meer dan een zakelijke deal.
