Rechtse besparingen leiden ons naar Griekse toestanden

De maatregelen die rechts wil om haar gedroomde 15 miljard euro te besparen, zullen ons naar Griekse toestanden leiden, zo schrijven SP.A’ers Kathleen Van Brempt en Karin Temmerman.

Sinds 1 januari is Griekenland voorzitter van de Europese Unie. Daarbij willen zowel de Griekse regering als de Europese Commissie ons laten geloven dat het land stilaan overeind krabbelt. Voor 2014 wordt zowaar groei en een afname van de werkloosheid voorspeld. Premier Antonis Samaras maakt zich zelfs sterk dat na Ierland en Spanje ook Griekenland binnenkort van het infuus kan en zelfstandig geld zou kunnen lenen.

Rechts laat ons zo geloven dat snoeien weldegelijk doet groeien en dat harde besparingen vruchten afwerpen. Een discours dat je niet enkel in Europees verband hoort maar dat ook hier in Vlaanderen een conservatief mantra is geworden. De dwangmatige focus op cijfers, percenten en deficits doet vergeten dat beleid om mensen gaat. Dat de economie ten dienste staat van de samenleving en niet omgekeerd.

Wat is het resultaat van vijf jaar rechtse recepten in Griekenland? 30% van de Grieken is werkloos. Twee op drie jongeren zit zonder job. Een op vier Grieken leeft op de rand van de armoede. En het gaat verder. Ook het onderwijs lijdt. 2.000 leerkrachten werden ontslagen. Acht Griekse universiteiten bleven in oktober dicht. In november sloten scholen de deuren omdat er geen geld was voor verwarming. Maar het meest perverse effect van het besparingsbeleid zien we in de gezondheidszorg. Drie van de elf miljoen Grieken heeft geen ziekteverzekering meer. Sinds 2009 is een kwart bespaard in de gezondheidszorg. Daardoor zijn er 20.000 verplegers tekort, is de eerstelijnszorg quasi volledig weggevaagd en worden talloze zieke mensen niet of nauwelijks geholpen. Griekenland is vandaag een ontwikkelingsland waar hospitalen die draaien op vrijwilligers en giften uit het buitenland de boel moeten redden.

Als dergelijke cijfers en toestanden gebruikt worden om kritiek te uiten op het rechts beleid wordt ons populisme en paniekzaaierij verweten. Doorgaans door dezelfde politici en opiniemakers die graag verkondigen dat België eigenlijk in dezelfde groep thuishoort als Griekenland, Spanje en Portugal. Als we niet snel ingrijpen, zullen we dezelfde weg opgaan, luidt het. Drastische besparingen in de sociale zekerheid, onmiddellijke schuldafbouw en het bevriezen van de overheidsuitgaven worden dan naar voor geschoven als het juiste medicijn tegen de Griekse ziekte. 14 tot 15 miljard euro. Piece of cake.

Maar als je vervolgens concreet vraagt waar we die besparingen zullen voelen blijft het oorverdovend stil. Welk van de Griekse ‘oplossingen’ kiest men ter rechterzijde? Stoppen met scholen bouwen? Het doktersbezoek dubbel zo duur maken en de ziekte- en invaliditeitsuitkering schrappen? De BTW-tarieven verhogen naar 9 en 31%? Schrappen in werkloosheidsuitkeringen en activeringsprogramma’s? Het verminderen van de pensioenen met 60%? Drastisch? Inderdaad, maar stuk voor stuk brengt dit de gedroomde 15 miljard op. En stuk voor stuk zullen deze maatregelen ervoor zorgen dat ons land wel degelijk in een Griekse situatie belandt.

Als het Griekse drama een iets pijnlijk duidelijk maakt is dat sociaaleconomisch beleid uit twee woorden dient te bestaan. Daarbij staat niet toevallig het begrip sociaal eerst. Zetten we in op een economie die werkt en de samenleving sterker maakt met kwaliteitsvolle jobs, koopkracht voor de mensen, een rechtvaardig sociaal vangnet en kwaliteitsvolle en toegankelijke zorg en onderwijs? Of stappen we mee in de race om het Griekenland van Europa te worden? Met lagere lonen, minder koopkracht, amper sociale bescherming, minder middelen voor gezondheidszorg en onderwijs? Een race die we nooit zullen winnen, maar waar vooral veel verliezers zullen zijn.

Wij zetten niet in op afbraak, maar op samenwerken. Enkel zo maak je het verschil voor iedereen. In Vlaanderen en in Europa.