De kolonisering van bezet Palestijns gebied door Israël maakt een diplomatieke oplossing van het conflict stilaan onmogelijk.

De dag na de verkiezing van Donald Trump tot president van de Verenigde Staten schreef de Israëlische schrijver Amos Oz de Duitse bondskanselier een brief. Hij prees Angela Merkel in een opmerkelijke demarche als de nieuwe leider van de vrije wereld. Alvast in zijn omgang met kritische media lijkt Trump elke dag meer op de door hem bewonderde Vladimir Poetin en zijn Turkse collega Recep Tayyip Erdogan. Vorige week nog werden, onder meer, The New York Times, CNN en de nieuwssite Politico geweerd op een persbriefing van het Witte Huis.

Oz schrijft ook zijn eigen premier Benjamin Netanyahu bij op het lijstje van nieuwe autoritaire leiders. Israël weigerde ook vorige week een medewerker van Human Rights Watch de toegang tot het land omdat de mensenrechtenorganisatie regelmatig kritiek heeft op het beleid en meer bepaald op de nederzettingenpolitiek in bezet Palestijns gebied. Feit is dat Israël sinds de eedaflegging van Trump de bouw van duizenden nieuwe woningen op de Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem heeft goedgekeurd. Dat is hoe dan ook in strijd met het internationale recht. De vraag van Trump bij het bezoek van Netanyahu aan Washington, om het op dat vlak wat rustig aan te doen, werd in Jeruzalem blijkbaar opgevat als een aanmoediging om verder te bouwen.

Het beleid om het Palestijnse gebied dat sinds de oorlog van 1967 wordt bezet geleidelijk in te pikken, vergiftigt het politieke klimaat in het Midden-Oosten al decennia. Het maakt een tweestatenoplossing voor het conflict tussen Israël en de Palestijnen in de praktijk zo goed als onmogelijk. Officieel draagt die verdeling van het land tussen de Middellandse Zee en de Jordaan nog altijd de voorkeur weg van de internationale diplomatie – en tot voor kort ook van de Verenigde Staten. Wat Washington nu wil, is hoogst onduidelijk. ‘Eén staat, twee staten, ons maakt het niet uit’, zei Trump bij het bezoek van Netanyahu aan het Witte Huis. ‘Als de partijen maar tevreden zijn.’

In feite wil Netanyahu geen van beide oplossingen. Hij gokt er nu op dat de Arabische landen waarmee Israël front vormt tegen de gezamenlijke vijand Iran, de Palestijnen dwingen om een compromis te accepteren dat in de buurt komt van het huidige status quo: een staatje dat er eigenlijk geen is en dat militair volledig door Israël wordt gecontroleerd. Wat die Arabische landen daarvoor in ruil willen, is niet zeker. Naar de mening van de Palestijnen wordt voorlopig niet gevraagd. Misschien willen die gewoon uitzicht op een beter leven.

Door HUBERT VAN HUMBEECK

Netanyahu hoopt dat de Arabische landen de Palestijnen dwingen om het huidige status quo te accepteren.