De verhouding tussen de VS en Israël zit volgens een analyse in The Atlantic Monthly op haar diepste punt ooit. Het Witte Huis is ziedend dat Israël op de Westbank een nieuwe serie nederzettingen bouwt, en ook in Oost-Jeruzalem gebouwen plant, terwijl de regering in Israël alleen nog misprijzen heeft voor de Amerikaanse regering, en liever alleen nog contact heeft met het parlement.
Het artikel verschijnt in The Atlantic Monthly onder de titel “De crisis in de verhoudingen tussen de VS en Israël is officieel een feit“. De auteur, Jeffrey Goldberg, die eerder onder meer voor The New Yorker en The New York Times werkte, is zowel goed ingevoerd in Israël als in de regering Obama.
In het Witte Huis is het geduld op met Benjamin Netanyahu, de premier van Israël. Een hoge medewerker van Obama noemde hem “a chickenshit”, en de term maakt opgeld binnen de regering Obama. A chickenshit (woordelijk: kippenstront) is iemand die eng en kleingeestig is en/of laf. In het Witte Huis wordt de term in al deze betekenissen gebruikt. De term chickenshit is trouwens maar een van vele sneren die in de regering Obama gebruikt worden voor de Israëlische premier. Goldberg noteerde verder onder meer: bijziend, pompeus, reactionair, halsstarrig, Aspergerachtig.
Netanyahu valt dik tegen in verhouding tot al zijn voorgangers. Hij wil maar één ding: aan de macht blijven. Hij is eigenlijk een beetje de burgemeester van Jeruzalem. Netanyahu doet vooral geen enkele poging om de twee-staten-oplossing, die hij officieel voorstaat, te realiseren, vindt het Witte Huis. Hij zoekt geen toenadering tot Palestijnen en Arabische buurlanden. Integendeel, via de nieuwe nederzettingen maakt hij aan zijn rechtse achterban duidelijk dat hij uiteindelijk aan hun kant staat, en dat die twee-staten-oplossing niet meer is dan praat. De nieuwe nederzettingen hebben feitelijk de vredesplannen van minister van Buitenlandse Zaken John Kerry naar de prullenmand verwezen.
‘Opgegeven’
Netanyahu ergert zich dan weer blauw aan de Amerikaanse regering. Hij zegt bij herhaling dat hij die “heeft opgegeven”, en dat hij voortaan alleen nog met het Congress of met de Amerikaanse bevolking rekening houdt en contact zoek. In Israëlische regeringskringen is het bon ton te beweren dat Amerikanen niets van het Midden-Oosten begrijpen. En als de woordvoerster van het Amerikaans ministerie van Buitenlandse Zaken laat weten dat de nieuwe nederzetting geen teken zijn van verzoening, is dat weer de reactie: ze begrijpt er niets van.
Een groot element van confict is Iran. Israël ziet volgens Goldberg met lede ogen hoe er een akkoord in de maak is (of kan zijn) over kernenergie in Iran, een akkoord dat voor Israël bijna per definitie te slap is. Netanyahu zei drie jaar geleden dat hij Iraanse nucleaire installaties zou laten platbombarderen, en de Amerikanen hadden dat destijds, schrijft Goldberg, gebruikt om overeenstemming te krijgen over sancties tegen Iran.
Nu echter gelooft het Witte Huis niet langer dat Netanyahu dat dreigement nog echt zou uitvoeren – daar komt het aspect lafheid van de chickenshit tot uiting.
Wat is het gevolg van de slechtere relaties?
Volgens Goldberg is het best mogelijk dat de regering Obama na de tussentijdse verkiezingen van november ineens veel strenger wordt met Israël. En het land bijvoorbeeld minder beschermt tegen vijandige resoluties in de VN. Of zelf op de proppen komt met een plan voor twee staten.
(RR)
