Ludo Bekkers

Magnumfotograaf Alex Webb: ‘Een goed beeld is als een uitstekend gedicht’

Ludo Bekkers Kunst- en fotografierecensent

De Amerikaanse fotograaf Alex Webb, lid van het agentschap Magnum, stelt tentoon in de Botanique in Brussel. ‘De foto’s van Webb zijn een letterlijk feest van kleuren en een spel van licht en donker.’

De Amerikaanse fotograaf Alex Webb (1952), lid van het agentschap Magnum, is vooral sant in eigen land en dus hier minder bekend. Nochtans publiceerde hij in tijdschriften zoals New York Times Magazine, Life, National Geographic, won een aantal prijzen, publiceerde fotoboeken en werd uitgebreid tentoongesteld vooral in de Verenigde Staten.

De foto’s van Webb zijn een letterlijk feest van kleuren en een spel van licht en donker. Niet zonder reden is de titel van zijn tentoonstelling in de Brusselse Botanique “The suffering of light”.

Nochtans begon het allemaal in zwart-wit tot hij, als straatfotograaf zoals Henri Catrier-Bresson, Robert Frank en Lee Friedlander, na een reis naar Haïti en later naar de Caraïben en Afrika getroffen werd door de intensiteit en de trillingen van het licht en de kleuren die de steden en straten daar een bijzondere atmosfeer gaven. Hij begon te beseffen dat kleur niet uitsluitend om kleur gaat maar ook over emoties. Zwart-wit komt uit het hart en de geest maar kleur komt uit de buik, zoals de Belgische Magnumfotograaf Harry Gruyaert het eens formuleerde. Zijn vraatzucht naar kleur bevredigde hij opnieuw met straatfotografie waar ook ter wereld. Opdrachten gaf hij zichzelf en leverde die dan af bij het agentschap die voor eventuele verspreiding zorgde.

De aantrekkingskracht van Webbs foto’s ligt in de manier waarop hij dus met kleur omgaat. Hij weet scherpe kleurvlakken tegen elkaar uit te spelen zodat er een dynamiek ontstaat die het beeldvlak tot leven brengt en het onderwerp accentueert. In sommige gevallen is het resultaat oogverblindend waardoor de aandacht meer naar de kleurcontrasten gaat dan naar het onderwerp. Zoals Cartier-Bresson weet hij meestal het “moment décisif” te vatten waardoor het beeld een verrassend effect krijgt. Daar komt nog bij dat hij ook oog heeft voor een sublieme beeldcompositie.

Gebrek aan kritische boodschap

“Een goed beeld is als een uitstekend gedicht”, zegt hij en we kunnen er aan toevoegen, het wordt een synthese van gevoelens en waarneming. Maar wat we wel missen in zijn oeuvre is een kritische boodschap of, zoals bij Harry Gruyaert, die andere kleurenvirtuoos, een vorm van onderliggende ironie die de realiteit een tweede dimensie geeft.

Webb heeft dus veel gereisd en werkte onder andere op de grens van de Verenigde Staten en Mexico waar draadversperringen de illegale vluchtelingen moeten beletten de grens over te steken. Slechts op één foto zien we een incident waarbij grenswachters illegalen onderscheppen. Maar ook dan is het een puik geconstrueerd beeld zonder verdere connotaties. De actie speelt zich af in een veld met gele bloemen waarboven een helikopter circuleert. Een van de opgestoken armen van de ongelukkige immigrant raakt compositorisch net het achterroer van het vliegtuig. Prachtig beeld maar zeker geen getuigenis van een pijnlijk incident.

Webb is een meesterlijke fotograaf, maar meer estheet dan criticus. Was hij dat laatste meer geweest dan hadden zijn foto’s een andere en dieperer dimensie gekregen. Maar ja, wie voor Magnum werkt kent de gebruiken van het huis. Het is een agentschap dat, om te overleven, foto’s slijt aan kranten en tijdschriften, televisiestations, modehuizen en dies meer. Het weet ondertussen wat hun verlangens zijn en daar spelen de fotografen-aandeelhouders mee op in. Wat niet belet dat zij er altijd in slagen om vaak uitzonderlijke foto’s te realiseren zoals ook bij Webb het geval is.

Tentoonstelling “Alex Webb, The suffering of Light“. Brussel, Botanique, nog tot 7 augustus.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content