IS bejubelt aanslag Tunis, ‘Constante instroom strijders uit Libië en Syrië’

21 doden, onder wie 17 toeristen. De voorlopige tol van een terreuraanslag in Tunis. Een zware klap voor het land dat met een democratisch succesverhaal uit de Arabische Lente klauterde, maar economisch erg afhangt van toerisme. ‘Een aanslag in Tunis is het bewijs dat de terreur nu over het hele land verspreid is’, meent universiteitsprofessor in de hoofdstad, Ali Chriki.

Gewapende mannen hebben in de Tunesische hoofdstad Tunis een autocar met toeristen voor het Bardo Museum, naast het Parlement, onder vuur genomen. De toeristen vluchtten het museum in, waarop een gijzeling volgde. Er vielen 21 doden, onder wie 17 toeristen. Hoewel de ordediensten twee terroristen doodden en twee anderen arresteerden, zijn volgens eerste minister Habib Essid nog enkelen op de vlucht.

Het motief van het onduidelijke aantal gewapende mannen is eveneens onbekend. Sommigen geloven dat het Parlement, waar diezelfde dag een antiterreurwet besproken zou worden, het eigenlijke doelwit was. Anderen geloven dat toeristen rechtstreeks geviseerd werden: elke woensdag zakken zij met honderden naar het museum af voor rondleidingen.

‘Geen reden tot bezorgdheid’

Veel onzekerheden, maar een zekerheid: de aanslag is een zware klap voor het land dat met een democratisch succesverhaal uit de Arabische Lente klauterde, maar economisch erg afhankelijk is van toerisme. De sector, die sinds de Jasmijnrevolutie in 2010 onder hoge schulden lijdt, stelt zo’n 400.000 Tunesiërs tewerk. ‘Het gaat over het onderhoud van zo’n tien miljoen gezinnen, dat is belangrijk’, zei Tunesisch ambassadeur in België Tahar Chérif onlangs toen Tunesië op het Vakantiesalon in Brussel in de kijker stond.

Daarbij verzekerde Chérif reizigers dat er ‘in Tunesië zelf absoluut geen reden tot bezorgdheid is’. ‘Ja, er zijn problemen aan de grens met Libië en ik hoop dat onze bevriende buren snel door dialoog tot een oplossing kunnen komen, net zoals dat ons gelukt is.’ Ook in het grensgebied met Algerije waren er geregeld incidenten: slachtoffers behoorden dan echter tot politie of leger in de strijd tegen terroristen in die regio.

‘Een aanslag in Tunis is voor mij het bewijs dat het terrorisme tegenwoordig over het hele land verspreid is’, meent universiteitsprofessor Biologie in de hoofdstad Ali Chriki. ‘Tunesië heeft geen wetgeving om met strijders van Da’ash (Arabische benoeming voor Islamitische Staat (IS), nvdr.) om te gaan. De grenzen zijn zo poreus, er is een constante instroom van strijders uit Libië en Syrië.’

In december circuleerde vlak voor de laatste campagnedag van de presidentsverkiezingen nog een video van drie Tunesische IS-militanten die het land en zijn inwoners waarschuwden: ‘We zullen terugkomen en heel wat anderen onder jullie vermoorden. Jullie zullen niet in vrede leven zolang Tunesië niet geregeerd wordt volgens de islam’, klonk het. Een van de mannen in de video was Boubakr Hakim, een verdachte in verband met de moord op de linkse politicus Chokri Belaïd in 2013. Naar schatting trokken tussen de 2.400 en de 3.000 Tunesische strijders naar Syrië en Irak.

IS-video circuleert weer

Tijdens de aanslag op het Bardo Museum in Tunis werd de video weer opgerakeld door aanhangers van Islamitische Staat, zo bericht The New York Times. De beelden doken weer op sociale media op om de terreurdaad te vieren als een bekrachtiging van de genoemde waarschuwing.

De afgelopen presidentsverkiezingen zagen namelijk niet toenmalig overgangspresident Moncef Marzouki, maar de seculiere ancien Béji Caïd Essebsi als overwinnaar uit de bus komen.

Volgens Chriki werd de invoering van antiterreurwetgeving echter vertraagd onder het bestuur van de islamisten van Ennahda. ‘Een aanslag als deze was te verwachten en ik geloof dat er nog zullen volgen. Tunesië was hier niet tegen bewapend’, aldus Chriki. ‘Maar het proces lijkt versneld te worden onder de huidige regering. Ik hoop dat er een voorbeeld genomen wordt aan de terreurwetgeving van Frankrijk. We blijven optimistisch en de strijd tegen het terrorisme in Tunesië gaat door. Maar het land kan dit niet alleen: er is solidariteit nodig van Algerije, Frankrijk en het Westen in het algemeen.’