Véronique Goossens

Ieder zijn kerk tijdens de Middeleeuwen

Véronique Goossens Anker Kanaal Z

Ook in Ethiopië hebben ze een soort donkere Middeleeuwen gekend. Net zoals in België heeft dat geleid tot de bouw van een aantal prachtige kerken.

Laatste draaidag voor Kanaal Z. Vanaf 18 november verschijnt een vierdelige reeks over deze reis.

De dag begint met een wektelefoon van de receptie om 5 uur. Een half uur later steekt Mikey met de glimlach zijn hand op vanuit de lobby, terwijl ik de lift uitstap. Mikey is de Ethiopische cameraman waarmee ik vier dagen heb opgetrokken. Toen we kennis maakten keek ik met argwaan naar zijn Canon EOS 5D, waarmee hij onze beelden zou draaien. We zijn zoals alle nationale zenders streng op onze beeldkwaliteit. “Die kwaliteit is té goed”, krijg ik vanuit België te horen. Alweer een Ethiopië dat met hinkstapsprongen de technologische evolutie bijbeent.

Mijn ogen glinsteren van geluk als ik richting ontbijt kijk. Er staat al dampende koffie – de Etiopiërs zijn vroege vogels – en dat is essentieel bij de start van mijn dag.

We rijden naar een open plek buiten de stad Mekele, om een zonsopgang in te blikken. Door de straten haasten stedelingen met witte gewaden zich vanuit de kerk naar hun werk of de universiteit.

Wat me opvalt zijn de gloednieuwe lanen waar palmbomen nog ingepakt in de grond zijn geplant. De Chinezen zijn ook hier goed op dreef. Zoals bekend rijven ze alle openbare aanbestedingen binnen, dankzij hun lage lonen en minderwaardige grondstoffen en machines. Sympathiek zijn ze wel niet, zo klagen de Etiopiërs. Maar ze zien geen graten in het feit dat Chinezen het recht eisen om 99 jaar tienduizenden hectare landbouwgrond in gebruik te nemen. China zit stilaan aan de limiet van z’n voedselvoorziening door het uitdeinen van de steden.

De intrede van de televisie in Ethiopië is een uitermate efficiënte methode om aan geboortebeperking te doen

Vu0026#xE9;ronique Goossens

We zetten koers naar het noorden, Axum, de oudste stad van Etiopië. Ze floreerde toen in onze contreien de Romeinen de plak zwaaiden. Ook hier hebben ze een soort donkere Middeleeuwen gekend. Net zoals in België heeft dat geleid tot de bouw van een aantal prachtige kerken. Die van Lalibela is de mooiste en geniet nu zelfs de officieuze status van het achtste wereldwonder. De Onze-Lieve-Vrouw-kathedraal in Doornik heeft bij mijn weten nooit die onderscheiding gekregen.

We lunchen in Adigrad met Abba -vader – Teum Dehre, de baas van een gigantisch ontwikkelingsproject. Hij krijgt geld van de Belgische overheid en Caritas voor een bedrag van 3.5 miljoen euro. “Help de bevolking opdat ze zich zelf kunnen behelpen”, zo luidt zijn devies. “Het is een drama dat vele jonge mannen, die hier gestudeerd hebben, het land uitvluchten. Ze trekken naar Europa, waar ze zich aanbieden als Somaliër, als ze tenminste niet verdrinken in de Middellandse Zee. Ze trekken naar Israël of naar de Arabische kant van de wereld, op zoek naar geluk, dat ze vaak niet vinden. We moeten ervoor zorgen dat de families hier gelukkige oorden zijn, waar een toekomst is, door de landbouw beter te organiseren en de vrouw meer macht te geven”, zo bepleit de Abba.

“Geboortebeperking, is dàt niet het sleutelelement in deze problematiek?”, werpt een wakkere reisgenoot op. Dat wordt alleszins aangepakt, zo blijkt. Zowel de regering als de kerk doen hun duit in het zakje. Opnieuw in de bus merkt onze gids droog op: “Volgens een studie die ik gelezen heb is de intrede van de televisie een uitermate efficiënte methode om aan geboortebeperking te doen.” Het is maar dat u het weet.

Partner Content