Hoe de Republikeinse ayatollahs Donald Trump willen stoppen – en hoe Trump president wil worden

Donald Trump tijdens een meeting in Warren, Michigan © REUTERS
Rudi Rotthier

Het heeft negen maanden geduurd, maar nu is de Republikeinse partij in actie geschoten tegen Donald Trump. Ze volgt een gevaarlijke strategie: de kiezers negeren, “zoals de ayatollahs in Iran”. Trump van zijn kant ziet een manier om de Democratische kandidaat Hillary Clinton te verslaan.

Elke zaterdag brengt Rudi Rotthier, onze correspondent in Canada en de VS, u met een boeiend achtergrondverhaal een unieke inkijk in de stad of streek waar hij op dat moment resideert.

Het was in vele opzichten een hallucinante vertoning. Gedurende 17 minuten maakte Mitt Romney, de vorige presidentskandidaat van de Republikeinen, brandhout van de man die wellicht de volgende presidentskandidaat van zijn partij wordt: Donald Trump. Trump was, samengevat, een zakelijke nul, een charlatan, en een gevaar voor het land, een autoritaire man die gevangenen zou martelen en die het naliet de racistische Ku Klux Klan te veroordelen.

“Er zit een donkere ironie in zijn gepoch met zijn seksuele prestaties tijdens de Vietnamoorlog, terwijl tegelijk (senator en ex-presidentskandidaat) John McCain, die hij bespot heeft, in een gevangenis gemarteld werd”. Zoals bekend: Trump wist te vermijden dat hij uitgestuurd werd naar Vietnam, op basis van een medisch attest over een beenfragment in een voet – hij weet niet meer in welke voet. Zoals ook bekend: Trump zei over McCain dat een held volgens hem niet gevangen genomen wordt.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

De donkere ironie zat niet alleen bij Trump. Journalisten haalden er gauw verslagen bij van vier jaar geleden, februari 2012, toen Mitt Romney naar Trumps hotel in Las Vegas reisde en de man bewierookte die hem voor de camera’s ondersteunde. Trump, zei Romney toen, “heeft een buitengewone capaciteit om te begrijpen hoe de economie werkt, om banen te creëren voor Amerikanen. Hij heeft dat in Nevada gedaan. Hij heeft het in het hele land gedaan. Hij begrijpt hoe onze economie met bedreigingen uit het buitenland wordt geconfronteerd. Hij is een van de weinigen die zei: ‘China bedriegt ons’.”

Als ik het hem had gevraagd zou hij op zijn knieën gegaan zijn, gaf Trump deze week als commentaar, naast: hij had een geldinzamelactie voor Romney gehouden tijdens een regendag, en er kwam zoveel druipend volk op af dat zijn tapijt om zeep was. “Misschien moet ik hem alsnog de rekening sturen”.

De anti-Trumpreflex

Wat het opmerkelijkste was aan de 17 minuten durende tussenkomst van Romney was dat hij, als partijboegbeeld, afstapte van de optie dat er aan Republikeinse kant een winnaar moest gevonden worden. Het belangrijkste was nu om koploper Trump te doen verliezen.

Je moet in elke staat bekijken wie de beste winstkansen heeft tegen Trump. “Dat betekent dat ik in Florida op Marco Rubio zou stemmen, in Ohio op John Kasich“. En waar Ted Cruz kans maakt, moeten Republikeinen op hem stemmen, volgens Romney. Hoezeer de partij ook een hekel had aan de ultraconservatieve en ultrachristelijke dwarskont Cruz, hoezeer de partij tot voor kort Trump en Cruz vergeleek met de pest en de cholera, Cruz lijkt nu in de gratie geraakt, en Trump is eruit weggebonjourd.

Romney zei naderhand, in een gesprek met CNN, dat hij zich had afgevraagd wat hij zou zeggen als zijn kleinkinderen hem later zouden vragen wat hij had ondernomen tegen een presidentschap van Trump. En zo was hij op het idee gekomen van zijn toespraak. Hij moest IETS doen.

Was hij vier jaar geleden niet op dat idee gekomen toen Trump volhield dat president Barack Obama geen Amerikaan was of in ieder geval niet in het land geboren was en hij toch diens ondersteuning zocht?

“Dat was van een andere orde dan zijn uitspraken over moslims, of over de KKK”.

Een Trumpsupporter in Cadillac, Michigan
Een Trumpsupporter in Cadillac, Michigan© REUTERS

Presidentskandidaat John Kasich liet via Twitter zijn instemming met Romney blijken. De verkiezingen in Ohio, waar Kasich gouverneur is, en Florida, waar Rubio verkozen werd tot senator, gaan door op 15 maart, en in beide gevallen krijgt de winnaar alle vertegenwoordigers/afgevaardigden/delegates (respectievelijk 66 en 99). Momenteel voert Trump in die twee staten de peilingen aan. Als hij de 165 delegates binnenhaalt, is het vrijwel boeken toe en wint hij de nominatie. Voor die nominatie geeft 1.237 afgevaardigden de meerderheid. Op dit ogenblik leidt Trump met 329 delegates voor Ted Cruz met 231, Rubio met 110 en Kasich met 25.

Zowel Kasich als de campagne van Rubio hebben sinds de toespraak van Romney laten weten dat ze hun meetings en advertenties in andere staten beperken, om zich niet volledig maar toch grotendeels te concentreren op hun thuisstaat. Het plan van Romney wordt dus tot op zekere hoogte uitgevoerd.

Kasich, Rubio en Cruz zegden donderdag tijdens het Fox-debat wel dat ze de genomineerde van hun partij zouden ondersteunen, en dus ook Trump. Dat klonk vreemd, nadat Cruz en Rubio ook tijdens dat debat Trump oneerlijk, een charlatan en een gevaarlijk man hadden genoemd.

Geld tegen Trump

De strijd van de partijtop tegen Trump beperkt zich niet alleen tot woorden. Republikeinse SuperPAC’s, die campagne voeren tegen Trump, hebben op Super Tuesday enquêtes georganiseerd bij Trumpkiezers, om te vernemen wat die kiezers niet weten over hun kandidaat, en wat hem in hun ogen kan onderuithalen – wat zijn zwakke plekken zijn. Ze leerden, wat eigenlijk al geweten was, dat zijn aanhang geen zand in de ogen heeft, en wel weet dat grootspraak, overdrijving en tegenspraak elementen vormen van zijn persoonlijkheid, en dat kritiek op de kandidaat de felste aanhangers juist sterkt in hun keuze.

Wat die enquêtes verder hebben opgeleverd is niet bekendgemaakt, maar de SuperPAC’s in kwestie zullen in ieder geval voor enkele miljoenen aan tv-advertenties verspreiden in bijvoorbeeld Florida, en ook voor andere cruciale staten zijn er nu budgetten voor anti-Trumpadvertenties. Ze zouden onder meer verder hameren op de thema’s die Marco Rubio en Ted Cruz in de voorbije debatten hebben aangeroerd: het zakenverleden van Trump, zijn frauduleuze praktijken, zijn buitenlandse werknemers en over zijn belastingen – met suggesties dat hij niet zo rijk is als hij beweert, en dat hij zijn geld eerder aan Democraten heeft gegeven.

Die anti-Trump-SuperPAC’s krijgen sinds Super Tuesday een betere financiering, hoewel de echte zwaargewichten, zoals de Koch-broers, nog altijd weigeren hun fortuin tegen Trump in de schaal te werpen. “Ze hebben het ernstig overwogen”, aldus een bron bij de Kochs in The New Yorker, “en het dan verworpen”, blijkbaar omdat ze nog altijd vermoeden dat Trump hen beter uitkomt dan Hillary Clinton. Als hij genomineerd wordt, zullen ze Trump halfhartig steunen, aldus die bron, terwijl ze bij een nederlaag van Trump de Republikeinse genomineerde Cruz, Rubio of Kasich met volle goesting en volle beurs zullen promoten.

Gesloten voorverkiezingen

Behalve op de SuperPAC’s en hun negatieve advertenties rekenen de partijbonzen nog op twee elementen om Trump weg te houden van een absolute meerderheid aan delegates. De komende weken, vanaf vanavond, veranderen de voorverkiezingen van meestal open naar meestal gesloten. Trump wint met afstand als er bij zo’n voorverkiezing een grote opkomst is van onafhankelijken en Democraten. Maar vanavond zijn er vier gesloten voorverkiezingen, waaraan alleen Republikeinen mogen deelnemen. Van de vier gesloten verkiezingen die er al geweest zijn, heeft Trump er maar 1 gewonnen (Nevada). Ted Cruz won de andere drie, in Iowa, Oklahoma en Alaska. Vanavond wordt gesloten gestemd in Kansas, Kentucky, Louisiana en Maine – volgens de peilingen doet Trump het in de vier gevallen goed, dus de hoop van de bonzen wordt getest.

De tweede hoop is eigenlijk al van bij het begin van zijn kandidatuur aanwezig: dat Trump eindelijk de uitschuiver te veel maakt. Het is deze hoop die maakte dat men Trump binnen de partij lang zonder georganiseerde oppositie heeft laten betijen (dat deed men ook omdat hij de partij publiciteit en kijkcijfers bracht).

Staatsgreep op de conventie

Maar een deel van de partijtop vermoedt, zoals Romney, dat Trump misschien onschadelijk kan gemaakt worden op de partijconventie.

Vanaf 15 maart zijn er meer staten met, zoals Ohio en Florida, een winner takes it all verdeling van afgevaardigden, Als Trump in een deel van die staten verliest, haalt hij wellicht geen absolute meerderheid van delegates. Hij heeft dan nog wel de meeste vertegenwoordigers, maar dat volstaat niet om in juli op de partijconventie in Cleveland de genomineerde te worden.

En bij de Republikeinen is dat iets erger dan het bij de Democraten zou zijn. Bij de Democraten leggen de presidentskandidaten Clinton en Bernie Sanders lijsten voor waaruit de delegates worden gekozen. Die delegates zijn vrij trouw aan hun kandidaat. Bij de Republikeinen is dat niet het geval. Er is per staat een systeem, maar de band tussen kandidaat en afgevaardigde is veel losser. De Republikeinse afgevaardigden uit de meeste staten zijn gebonden om bij de eerste stemronde op hun kandidaat te stemmen, maar als er dan geen meerderheid is, vallen in de tweede ronde alle verplichtingen weg en zijn er zelfs geen regels afgesproken. Dan kan de afgevaardigdenmarkt geopend worden. Het kan dan dat de presidentskandidaten proberen hun delegates samen te leggen tot ze een meerderheid vinden en een van hen de genomineerde wordt. Maar het kan evenzeer dat de delegates hun kandidaat niet trouw zijn en overlopen naar iemand die hen beter bevalt. Tijdens Super Tuesday probeerde de Trumpaanhang trouwens al her en der, bijvoorbeeld in Tennessee, wel grip te krijgen op de delegates, wel afgevaardigden te laten verkiezen die Trumpgetrouwen zijn.

De kans op chaos is reëel.

Het verliezende Republikeinse duo in 2012: Mitt Romney en Paul Ryan
Het verliezende Republikeinse duo in 2012: Mitt Romney en Paul Ryan© Reuters

De mogelijkheden in zo’n geval zijn: Trump wint de steun van een rivaal en haalt alsnog de absolute meerderheid (en heeft er een kandidaat vicepresident bij). De andere kandidaten winnen een meerderheid tegen koploper Trump in, en maken onderling uit wie de genomineerde wordt. Of nog: iemand van buitenaf stelt zich kandidaat, en wint een meerderheid van delegates. Dat kan dan bijvoorbeeld Mitt Romney zijn, maar nog iets waarschijnlijker Paul Ryan, de kandidaat vicepresident van vier jaar geleden en momenteel speaker in het Huis van Afgevaardigden.

Dit kan allemaal tot de luchtspiegelingen gerekend worden als Trump de meerderheid wint, maar het is wel wat besproken wordt onder Republikeinen.

Verbreden of versmallen

Evenwel: in twee van de hoopscenario’s – dat de gesloten voorverkiezingen heil brengen, en dat door gemanoeuvreer Trump een meerderheid of een nominatie ontzegd wordt – gaan de Republikeinen in tegen hun doelstelling om de partij te verbreden en via kiezers van buitenaf een nieuw elan te geven. Dat was overigens, nog een donkere ironie, het gevolg van de falende campagne van Mitt Romney in 2012. Romney presteerde bedroevend bij vrouwen en minderheden, en verloor zo van president Obama. Bij vrouwen haalde Obama bijvoorbeeld 12 procent meer dan Romney (bij mannen 8 procent minder). De partij investeerde bakken geld om strategieën uit te werken om vrouwen en minderheden aan te spreken.

Eigenlijk handelt de partijtop, in de woorden van Chris Matthews, een Democratische presentator en commentator bij nieuwszender MSNBC, als de ayatollahs of de mullahs in Iran, die willen bepalen wie verkozen mag worden en wie niet, waarbij “de kiezers er niet zo toedoen”.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

En dat terwijl Trump, met al zijn enormiteiten, zijn scheldpartijen, zijn tegenspraken, zijn zelden verholen wantrouwen tegen vreemdelingen in het algemeen en moslims in het bijzonder, een groep heeft aangeboord die allang geen oren meer had naar de klassieke partijen. In het begin van zijn campagne gaf hij met zijn anti-Mexicanenuitspraken een deuk aan de pogingen van de Republikeinen om Spaanstaligen aan te trekken. Zijn voorstel om moslims tijdelijk een inreisverbod op te leggen, nam een andere groep tegen hem in.

Maar uit kiezersonderzoek, en uit een verslag van The New York Times, die ging kijken naar plaatsen waar Trump tijdens Super Tuesday meer dan 50 procent van de stemmen haalde, blijkt dat hij honderdduizenden mensen uit witte arbeidersmilieus naar de stembureaus krijgt. Dat waren wellicht ooit Democraten, die vervolgens zogenaamde Reagan Democraten werden, en uiteindelijk ontgoochelde, niet meer stemmende Republikeinen. Zij hebben keer op keer beloften gehoord over het economisch wonder dat zou volgen op belastingverlagingen (voor hoge inkomens), en op bezuinigingen op uitkeringen (aan Republikeinse kant hebben zulke bezuinigingen vaak raciale connotaties, ze zijn bedoeld om zwarten die van uitkeringen leven terug tot arbeid te dwingen) – dat alles werd door Republikeinse verkozenen, en vaak met evenveel gemak door Democraten, geserveerd als een recept richting verhoogde welvaart voor iedereen.

7 miljoen banen minder

Ondertussen sloten de fabrieken bij bosjes.

Tussen 1979 en 2015 daalde, volgens het Bureau van Arbeidsstatistiek, van het aantal fabrieksbanen van 19,3 miljoen naar 12,3, terwijl de bevolking steeg van 225 naar 321 miljoen. Sinds 2000 is daar een ander fenomeen aan gekoppeld. Mensen uit de lagere inkomens maken meer kans om te zakken op de maatschappelijke ladder dan om te stijgen, terwijl dat voordien andersom was. Specifiek bij de witte lageropgeleiden in de middenleeftijd stijgt de sterfte voor het eerst sinds mensenheugenis, vooral aan de gevolgen van alcohol en drugs.

De slechtere vooruitzichten van de mensen in lagere inkomens, en het verlies van fabrieksbanen was zeker ook een gevolg van verder reikende automatisering. Maar in de geesten van degenen die hun fabrieken naar Mexico of China zagen vertrekken stond het in elk geval niet los stond van vrijhandelsakkoorden, of van het feit dat China sinds 2001 deel uitmaak van de Wereldhandelsorganisatie. Tijdens deze voorverkiezingen blijkt dat in heel veel plaatsen fabrieken zijn verdwenen of dreigen te verdwijnen, en dat die realiteit, in combinatie met de loze beloften van politici die wat anders in het vooruitzicht hadden gesteld, mee de woede van Trumps kiezers verklaart.

De regering Obama publiceert ongeveer elke maand een jubelbericht over het aantal nieuwe arbeidsplaatsen en over de recordlage werkloosheid (momenteel goed 4 procent), maar dat gaat vaak ofwel om minimumloonbanen ofwel om banen voor hooggeschoolden.

Het is geen toeval dat Trump recentelijk uitriep: “Ik houd van de laaggeschoolden!”

Koude douche

In februari kondigde de directie van Carrier aan de niet voorbereide werknemers aan dat het bedrijf waar airco-apparaten worden geproduceerd “om economische redenen en om de toekomst van het bedrijf veilig te stellen” van Indianapolis naar Mexico zal verhuizen. 1.400 banen gaan verloren. Trump vernoemt sindsdien in bijna al zijn toespraken Carrier als een voorbeeld van hoe het onder hem anders zal gaan. Hij zal, zegt hij, 35 procent taks heffen op wat Carrier in Mexico produceert en in de VS wil verkopen. Hij zal met dergelijke tarieven bedrijven overhalen om in eigen land te blijven produceren.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Veel Amerikanen, aldus Chris Matthews van MSNBC, ook veel Democraten, zien drie dingen met lede ogen aan: het verdwijnen van banen naar het buitenland, al dan niet legale migratie die de lonen drukt, en oorlogen in het buitenland die vooral bij lager gegoeden levens kosten en niets lijken op te leveren. Op alle deze punten staat Trump aan hun kant. Of geeft hij toch die indruk.

Als dan de partijtop, en de familie Bush, die altijd de andere lijn heeft bewandeld, of Mitt Romney die in zijn zakenverleden zijn geld verdiende door banen weg te saneren, zeggen dat Trump geen benul heeft van economie, en slecht zou zijn van het land, dan laten die door Trump aangetrokken kiezers, om op het niveau van Republikeinse debatten te blijven, collectief hun broek zakken.

Als diezelfde partij dan de indruk geeft dat er via trucen tijdens de partijconventie wel een kandidaat zal gevonden worden die beter voldoet dan Trump, dan is dat van aard om die kiezers te doen gruwen. Sommige leden van de Tea Party voorzien in dat geval zelfs gewelddadig protest in Cleveland.

Of Trump zal uitvoeren wat hij belooft, of dat zelfs technisch of wettelijk mogelijk is (11 miljoen mensen terugsturen), is een levensgrote vraag. Maar die groep van arbeiders, soms racistisch, vaak anti-migratie en pro-muur met Mexico, acht de kans groter dat Trump iets doet dat hun leven beter maakt, dan dat het partijapparaat daarin slaagt. Ook evangelische christenen die wel weten Trump geen van hen is, stemmen op hem – misschien omdat in het verleden hun geloof is misbruikt om hen tegen hun eigenbelang te laten kiezen.

In Cruz en zeker in Rubio en Kasich zien ze een doordruk van Romney.

“Het is alsof ze zich schamen voor ons”, zei een vrouw die een Trumpmeeting in Louisiana bijwoonde aan een verslaggever van Fox News. Met ‘ze’ bedoelde ‘mensen als Romney’.

En daar is iets van. De eerbiedwaardige Washington Post heeft in februari zes editorialen tegen Trump gepubliceerd, naast eindeloos veel anit-Trumpcolumns. Alle conservatieve columnisten van de krant schrijven tegen Trump. Alle conservatieve editorialisten van de New York Times schrijven tegen Trump.

“Republikeinen in het algemeen zijn een groep van mensen die zichzelf als ernstig beschouwen, met decorum, ordentelijk, bedachtzaam”, zegt Roger Porter in de Post. Hij werkte als adviseur voor de presidenten Ronald Reagan en de oudere Bush. Hij doceert nu aan Harvard.

Senator John McCain op bezoek in de Hanoi Hilton, de Vietnamese gevangenis waar hij zelf werd vastgehouden en gefolterd
Senator John McCain op bezoek in de Hanoi Hilton, de Vietnamese gevangenis waar hij zelf werd vastgehouden en gefolterd© REUTERS

En dan komt Trump en voor je het weet, wordt een presidentieel debat een scheldpartij waarin de ene de andere voor leugenaar uitmaakt, diens grote oren hekelt, of kleine penis, terwijl Trump zijn (intussen herroepen) standpunt formuleert dat martelen een groot goed is.

Van de andere kant: Trump heeft het racisme of de slinkse streken in de partij niet uitgevonden. De campagne van George W. Bush (die ontkende) verspreidde in 2000 het gerucht dat John McCain een buitenechtelijk zwart kind had, zijn broer Jeb was ongelofelijk gechoqueerd toen Trump de heldenstatus van John McCain in vraag stelde, maar alweer tijdens een verkiezing van George (die zoals Trump aan de oorlog in Vietnam was ontsnapt) werd in 2004 de heldenstatus van Vietnamveteraan John Kerry in advertenties in twijfel getrokken.

Het bedrog dat hij pleegt, het bedrog dat hij verstoort

Los van dat decorum en de hypocrisie is er ook iets anders aan de hand.

Paul Krugman, Nobelprijs Economie, die Hillary Clinton ondersteunt, vat het in de New York Times als volgt samen: Rubio heeft plannen om te besparen die nergens op slaan, en om meer oorlogen te voeren dan George W. Bush. De economische plannen van Cruz zijn even krankjorum. “Je moet je afvragen”, aldus Krugman, “waarom het Republikeins establishment zo gruwt van Trump. Ja, hij is een charlatan, maar dat zijn ze allen.”

“Het probleem van Trump is niet het bedrog is dat hij wil plegen, maar het bedrog dat hij verstoort”.

Zijnde: hij vertelt de basis van de partij dat ze niet het hele Republikeinse pakket moeten accepteren, dat de donoren van de partij opleggen. Hij wil de sociale zekerheid beschermen en de rijken meer belasten (hoewel hij dat volgens Krugman niet meent). “Het establishment protesteert dat hij niet echt conservatief is, maar evenmin, zo blijkt, zijn de kiezers”.

“Om heel duidelijk te zijn, ik vind het vooruitzicht van een Trump-regering angstaanjagend. Maar je moet ook schrik hebben voor een president Rubio, die in het Witte Huis zit met zijn oorlogsstokers, of president Cruz, die, valt te vermoeden, de Spaanse inquisitie wil terugbrengen. Zoals ik het zie moeten we de opkomst van Trump verwelkomen. Ja hij is een charlatan, maar hij is ook een klokkenluider voor ander bedrog. Dat is, geloof het of niet, een stap voorwaarts in deze gekke, troebele tijden.”

Het plan tegen Hillary

Intussen bereidt Trump een pad voor om ook Hillary Clinton en de Democraten te verslaan. Dat is onder meer een demografisch probleem nadat hij Spaanstaligen, moslims, vrouwen, zwarten tegen zich in het harnas heeft gejaagd. Maar hij denkt dat hij zowel een deel van die groepen kan aanspreken (vrouwen kiezen al voor hem, en hij denkt dat hij ook zwarten en latino’s kan overtuigen). Hij zal in al die groepen minder stemmen halen dan Clinton, maar daar staat tegenover dat hij blijkbaar beter mobiliseert dan zij. Tijdens de voorverkiezingen hebben de Republikeinen tot dusver bijna overal een (soms veel) grotere opkomst gehad dan de Democraten. Een deel van die opkomst was ongetwijfeld gericht tegen Trump, maar het grootste deel van de nieuw opgedaagde kiezers ondersteunde hem.

Terwijl hij tot voor kort op geen enkel punt zijn ongelijk wilde toegeven, heeft hij tijdens het debat van donderdag op een hele resem terreinen toegegeven dat hij van mening was veranderd. Flexibiliteit was zijn thema tijdens dat debat. Een dag nadat hij op het debat voor martelen had gepleit, liet hij via een mededeling aan de Wall Street Journal weten dat hij de wet terzake zou respecteren, en geen militair iets zou opdragen dat onwettelijk was.

Hij is naar Amerikaanse normen al een heel eind naar het centrum opgeschoven, hij verdedigt sociale zekerheid, hij verdedigt (soms) hogere lonen, en (soms) hogere belastingen.

Tefal versus velcro

Een van zijn nadelen is dat een meerderheid van de kiezers hem onbetrouwbaar vindt, maar daar staat tegenover dat Hillary Clinton ongeveer even onbetrouwbaar bevonden wordt. Als zij de genomineerden worden, komt er een clash van de onbetrouwden. Het helpt natuurlijk niet dat zijn programma, als je al van een programma kunt spreken, met haken en ogen aan elkaar hangt. Tijdens het Foxdebat bleek dat Trump in zijn plannen 300 miljard dollar besparingen voorziet op een begrotingspost waar maar 80 miljard voor wordt uitgegeven. Clinton met haar ervaring en haar beheersing van details kan brandhout maken van dat programma.

Hillary Clinton en Donald Trump
Hillary Clinton en Donald Trump© Belga Image

Maar op enkele andere punten denkt Trump dat hij vrij stevig staat. In het najaar beschuldigde Clinton Trump van vrouwenhaat en seksisme. Haar campagne hield daar meteen mee op nadat Trump Bill Clinton in herinnering bracht, en hoe Hillary de vrouwen uit diens buitenechtelijke verhoudingen had behandeld. Hij denkt dat hij uit onderlinge moddergevechten als winnaar tevoorschijn zal komen, misschien omdat, zoals CNN-commentator en oud Obama-medewerker Van Jones verklaarde, om een strijd gaat tussen tefal en velcro. Aan Trump blijft niets hangen, aan Hillary blijft alles hangen.

Hij volgt zo dicht mogelijk Hillary’s race tegen Bernie Sanders, schrijft Rolling Stone. Hij voelt volgens dat blad dat hij de vakbondssteun van haar kan afsnoepen. Vakbonden kiezen in de Amerikaanse politiek doorgaans voor de winnende Democraat, als verschillend van de meest vakbondsvriendelijke Democraat. Dat betekent dat de bonden de voorbije tijden kandidaten hebben ondersteund die voor vrijhandel waren. Nu hebben ze met Sanders en Trump twee alternatieven. Vele vakbonden spreken zich niet uit, maar steunen impliciet Clinton. Trump maakt zich sterk dat hij, ook gelet op zijn ervaring in de vastgoedsector, tenminste een deel van de vakbondssteun van Clinton kan wegsnoepen. Hij zit op dezelfde lijn als Sanders inzake vrijhandel en diens kritische houding inzake haar financiering door Wall Street en de farmaceutische nijverheid. En in tegenstelling tot Sanders heeft hij geen voorbehoud om over haar schandalen te beginnen, de e-mails, de dubieuze financiering van de Clinton Foundation, haar mislukte interventie in Libië.

En bij alles wat ze nu voorstelt, stelt hij in debatten de vraag waarom ze dat niet gerealiseerd heeft toen ze deel uitmaakte van de regering Obama, of toen ze “twee voor de prijs van een was”, zoals president Bill Clinton haar rol in het Witte Huis ooit omschreef.

Dat wordt, tenzij de Republikeinse bonzen het anders kunnen regelen, wellicht het duel in het najaar: de autoritaire Trump met zijn muur en zijn handelstarieven, tegen een Hillary Clinton die, zoals ze tijdens haar recentste toespraken deed, samenwerking, liefde en goedheid centraal stelt.

Door Rudi Rotthier vanuit Chicago, Illinois, VS

Vanavond zijn er in Kansas en Louisiana presidentiële voorverkiezingen bij de twee partijen. Daarnaast kiezen de Republikeinen in Kentucky en Maine, en de Democraten in Nebraska. Volg het vanaf middernacht bij Knack.be

Partner Content