Vlinks

‘Erdogan weet dat hij van de praatjes van de Europese democraten weinig te vrezen heeft’

Vlinks Vlinks streeft naar een sociaal, rechtvaardig en inclusief Vlaanderen met maximale autonomie.

Edi Clijsters van Vlinks begrijpt niet dat er vanuit Europa nauwelijks protest lijkt te komen tegen het beleid van de Turkse president Erdogan van de laatste maanden.

Ontelbare hoeveelheden inkt en speeksel zijn al besteed aan de jongste presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten. Die aandacht is terecht. En de verontrusting die uit de meeste commentaren spreekt, is begrijpelijk. Volstrekt onbegrijpelijk is daarentegen het hemelsbrede verschil in aandacht voor wat in Turkije gebeurt.

‘Erdogan weet dat hij van de praatjes van de Europese democraten weinig te vrezen heeft’

Want laten we wel wezen: zelfs de meest verontruste commentatoren verwachten niet echt dat in de Verenigde Staten vanaf januari 2017 tienduizenden officieren, magistraten, parlementsleden, journalisten, schoolmeesters zonder enige vorm van proces achter de tralies zullen verdwijnen, gefolterd of in het beste geval ‘slechts’ gebroodroofd en sociaal gebrandmerkt zullen worden.

Dat is wél wat sinds ettelijke maanden in Turkije gebeurt. En waartegen het weldenkende Europa nauwelijks protesteert. En dat terwijl de situatie vooral schaamte zou moeten oproepen. Waarom worden in dit geval geen sancties afgekondigd? De Turkse president Erdogan krijgt steeds meer dictatoriale trekjes, en het heeft er alle schijn van dat hij niet hoog oploopt met de mensenrechten. De Europese leiders ondernemen echter niets, want Erdogan heeft de grendel op de poorten naar Europa in handen. Hij kan beletten dat vluchtelingen uit het nabije oosten doorstromen naar Europa.

Zeker, de media berichten af en toe wel over Turkije. Hier en daar verschijnt ook een opiniestuk dat de Europese goegemeente probeert duidelijk te maken dat het Turkse regime de heel wat elementaire democratische (of zelfs gewoon: mensen-) rechten met de voeten treedt. En in het Europees Parlement vraagt men zich zelfs af of de gesprekken over een toetreding van Turkije tot de EU niet moeten worden stopgezet. Het valt te befwijfelen of Erdogan het aan zijn hart laat komen.

‘Nieuwe sultan’

Zelfs mocht de NAVO zich ‘verontrust’ tonen, zal dat hoegenaamd geen indruk maken. Die organisatie staat nu eenmaal niet bekend om daadkrachtige democratische bekommernis: daarover kunnen Portugezen en Grieken wel meer vertellen, nochtans landen die ook te lijden hadden onder een dictatoriaal regime.

Neen, de ‘nieuwe sultan’ (zoals een Turkije-kenner hem recent noemde) weet dat hij van die obligate maar vrijblijvende praatjes van Europese democraten niets te vrezen heeft. Hij hoeft maar te dreigen enkele honderdduizenden Syrische vluchtelingen de Bosporus te laten oversteken naar Europa, om vast te stellen dat de bezorgdheid van Europese politieke leiders over democratie en mensenrechten als sneeuw voor de zon verdwijnt wanneer het eigen politieke comfort in het gedrang komt.

Kortom: Europa laat betijen. Tja, als je natuurlijk iemand als Geert Wilders al afschildert als ‘fascistisch gevaar’, wat kan je dan nog zeggen wanneer in een buurland (en officieel nog steeds kandidaat-lidstaat) van de Europese Unie een machtsgreep plaatsvindt, die volgens sommigen echt fascistische trekjes heeft? De vergelijking met de jaren 30 van de vorige eeuw is de voorbije maanden te pas en te onpas gebruikt, maar is ze niet toepasbaar op wat sinds midden juli in Turkije gebeurt?

‘Onze schurk’

“Ja, hij is een schurk. Maar hij is wel ónze schurk”. De uitspraak dateert uit de tijd van de Koude Oorlog en wordt aan verschillende VS-gezagsdragers toegeschreven. Maar ze zou van zowat élke gezagsdrager in om het even welk land of om het even welke tijd kunnen zijn. Zo gaat dat nu eenmaal in internationale verhoudingen: de vijanden van mijn vijanden zijn mijn vrienden, en wie mijn korte-termijnbelangen dient is mijn (korte-termijn-) vriend. Ethische overwegingen zijn daarbij volstrekt misplaatst.

Omdat Erdogan de grendel is op de poort naar Fort Europa wordt nu door Europese gezagsdragers genuanceerd, gepamperd en hoogstens wat gepruild, maar niets effectief ondernomen. Niets. ‘Want deze Turk is onze schurk.’ Dus wordt veel misbaar gemaakt over Trump, maar wat Turkije betreft wordt er nog veel minder gezegd en nog minder gedaan.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content