Vandaag is het een jaar geleden dat de Amerikanen naar de stembus gingen om een nieuwe president te kiezen. Knack sprak drie Hillary Clinton-supporters over die fatale dag, en hoe ze zich sindsdien georganiseerd hebben.
Over de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016 zullen de geschiedenisboeken van de toekomst heel wat te zeggen hebben. De rol van fake news, de Russen, de opkomst van een buitenstaander die de ‘stem van het volk’ vertegenwoordigt, hoe die buitenstaander het opnam tegen een ongekend onpopulaire Democratische kandidaat.
Maar dat laatste doet af aan de tientallen miljoenen Amerikanen die niet alleen op Hillary Clinton stemden, maar die echt van haar hielden. Zeker in de staat Californië was Clinton ongekend populair – ze kreeg er 4,3 miljoen meer stemmen dan Donald Trump. De landelijke Facebookgroep ‘Pantsuit Nation’, vernoemd naar Clinton’s kenmerkende broekpakken, groeide in de weken voor de verkiezingen tot in de miljoenen, en heeft nog altijd ruim 3,8 miljoen leden.
Die Facebookgroep riep vorig jaar op om in elke Amerikaanse stad een foto van Clinton-stemmers in broekpak te nemen. In San Francisco (in Californië) kwamen bijna duizend vrouwen (en een paar mannen) bij elkaar voor de foto. Het was rond het lunch-uur, voordat de stembureaus aan de oostkust sloten, en toen iedereen er nog helemaal vanuit ging dat Clinton met gemak de verkiezingen zou winnen.
Hoe het afliep, is bekend. Sindsdien zijn er talloze initiatieven opgezet om politici te schrijven en te bellen over beleidszaken die op de agenda staan, is er elke week wel ergens een demonstratie tegen het een of het ander, en zijn sociale media meer dan ooit een politiek kanaal voor wie zich politiek wil organiseren.
Knack sprak drie Clinton-aanhangers over hoe zij het afgelopen jaar beleefd hebben en hoe ze zich verzetten tegen de huidige regering.
Sarah Gold, 43, werkt in de tech-sector
‘Tijdens de verkiezingen vorig jaar heb ik veel campagne gevoerd in Reno, dat ligt in de staat Nevada. Ik wist dat het met Californië wel goed zou zitten, maar Nevada was een swing state, die Clinton uiteindelijk gewonnen heeft. Ik deed aan phonebanking (waarbij vrijwilligers een lijst met geregistreerde kiezers opbelt om hen te vragen op een kandidaat te stemmen, nvdr), registreerde kiezers op straat, ging naar evenementen. Op verkiezingsdag zelf was ik ontzettend positief gestemd. Ik liet mijn twee zonen ’s ochtends in de auto al het lied ‘What a wonderful world’ horen waar we die avond, na de overwinning, naar zouden luisteren. Het mocht niet zo zijn.
Tien dagen lang heb ik als een soort spook geleefd.
Tijdens het campagne voeren voor Clinton had ik voor het eerst in mijn leven het gevoel ergens thuis te horen. Ik heb altijd het gevoel gehad eenoutsider te zijn, maar tijdens de campagne had ik het gevoel dat mensen wel op mij, een sterke vrouw, zaten te wachten.
Ik volgde de uitslagenavond op een bijeenkomst van de Democraten in de stad Berkeley. Ik was de hele dag toch al wat nerveus geweest, en als ik me zo voel dan ga ik sporten. Ik heb die dag drie spinningklasjes gedaan. Vanaf een uur of acht ’s avonds wist ik dat het niet goed zou komen. Ik ben toen naar huis gegaan en ben gaan slapen. Midden in de nacht werd ik wakker en realiseerde ik me wat er gebeurd was. Toen mijn zonen het de volgende dag hoorden, barstten ze in tranen uit.
Tien dagen lang heb ik als een soort spook geleefd. Ik moest me groot houden voor mijn kinderen, maar ik wilde echt niets meer. In een keer was dat hele goede gevoel wat ik had opgebouwd onder me weg geslagen. Toevallig had ik van tevoren tickets geboekt voor twee concerten va neen band die ik al dertig jaaar volg, The Sisters of Mercy. Ik ben ze gaan bekijken in Hasselt en in het Verenigd Koninkrijk.
Toen ik terug kwam van die trip voelde ik me weer klaar to kick ass. Ik sloot me aan bij Indivisible (een landelijke groep met tientallen lokale afdelingen die oproepen tot het opbellen en aanschrijven van politici, nvdr) en een aantal ondergrondse groepen. Ik ben voor de inauguratie naar Washington DC gevlogen, gewoon zodat ik boe kon roepen, en was de dag erna bij de Women’s March. Ik vond de roze mutsjes wat stom, maar de sfeer tijdens de demonstratie was geweldig. Dat heeft me echt veel gedaan.
Sindsdien probeer ik waar ik kan contacten te leggen met mensen om me heen. Ik wil begrijpen hoe ons dit heeft kunnen gebeuren. Hoe we de domste van de twee keuzen konden maken. Maar ik probeer ook te begrijpen waarom mensen op Trump stemden en bruggen te slaan. Dat maakt me wel eens mismoedig. Veel mensen zijn niet geïnteresseerd in de waarheid of bewijs. Ze zijn alleen maar bezig met gelijk krijgen.’
Cara Kritikos, 33, designer
‘Ik ben vorig jaar pas laat bij de campagne aangesloten. Ik heb vooral heel veel gebeld en gesms’t vanaf het campagnekantoor in San Francisco naar kiezers in het hele land, tot aan verkiezingsdag aan toe. Nadat ik gestemd had die dag, ben ik naar het huis van een vriend gegaan. Toen ik daar aankwam, zag het er al niet zo goed uit, maar ik had nog hoop. Ik ben nu eenmaal een optimistisch persoon. Pas toen het op een paar kiesdistricten in Wisconsin aan kwam, en ik via Google te weten kwam dat die voor 98 procent uit witte kiezers bestonden, wist ik dat het voorbij was. Ik barstte in tranen uit. Die nacht bleef ik bij een vriendin slapen, we wilden allebei niet alleen zijn.
Het is moeilijk om verontwaardigd te blijven
Vrij snel na de verkiezingen ben ik terecht gekomen bij Indivisible. Ik ging naar een vergadering van hen toe, en twee dagen later zat ik bij bureaumedewerkers van Nancy Pelosi (de afgevaardigde van San Francisco en minderheidsleider in het Huis van Afgevaardigden, nvdr) aan tafel. Ik raakte zeer nauw betrokken bij de lokale afdeling van Indivisible. Ik maakte drie telefoontjes naar mijn afgevaardigden per week, hiel bij het opstellen van gespreksscripts voor die telefoontjes, en zette samen met anderen Indivisible Data op. We maakte op data gebaseerde visualisaties over actuele politieke onderwerpen, en deelden die met andere lokale afdelingen die daar behoefte aan hadden. We wilden op die manier andere afdelingen bijstaan met kennis en vaardigheden die hier in de regio veel aanwezig zijn.
Uiteindelijk kon ik mijn hoge mate van inzet bij de organisatie niet volhouden. Ik moet ook oppassen dat ik niet verdoofd raak door de golf aan slecht nieuws die we elke dag over ons heen krijgen. Het is moeilijk om verontwaardigd te blijven.
Ik ben laatst voor het eerst weer bij een vergadering geweest, en het was er een stuk minder druk dan direct na de verkiezingen. Het onderzoek van Robert Mueller geeft me hoop dat er weer een nieuw momentum gecreëerd kan worden voor mensen die in verzet willen komen. En ik wil me in gaan zetten voor de verkiezingen van 2018, om te zorgen dat de Democraten weer in de meerderheid komen.’
Rebecca Stockley
Vorig jaar heb ik geld gedoneerd aan de campagne, ik had een bumpersticker van Clinton, maar ik was niet actief als vrijwilliger bij de campagne.
Op de verkiezingsdag ben ik mijn pantsuit gaan stemmen en op de foto gegaan met andere leden van de Pantsuit Nation. Ik was die dag zo vrolijk en hoopvol.
Die avond keek ik met mijn man naar Stephen Colbert’s live show. Toen de uitslag onvermijdelijk leek, zag je hem helemaal verstijven. Hij kon geen grappen meer maken, hij was radeloos. Zo voelde ik me ook. Ik was er helemaal kapot van.
De volgende dag vloog ik naar Europa voor een korte vakantie. Ik had helemaal geen tijd gehad alles te verwerken en in de taxi in Italië werd me gevraagd wat ik van mijn nieuwe president vond. Ik had er geen antwoord op. Wat kon ik zeggen over dat seksistische zwijn?
Ik volg alles dat Robert Mueller doet op de voet
Toen we terugkwamen, is het eerste wat mijn man en ik deden lid worden van verschillende actiegroepen en een aantal protestmarsen bijwonen. Ik had een roze muts en heb die heel veel gedragen. Ik heb duizenden dollars aan Planned Parenthood (een organisatie voor vrouwengezondheid die onder druk staat, omdat ze ook abortussen uitvoeren, nvdr) gedoneerd uit naam van Mike Pence, de vice-president. Ik heb ook gedoneerd aan organisaties als de ACLU en Southern Poverty Law Center, die belangrijk werk doen voor minderheden. Ik begon berichten te sturen aan de politici in Washington die mijn district representeren, vrijwel elke dag. Ik doe het nu iets minder, omdat er zoveel onderwerpen zijn dat ik moeilijk kan kiezen.
Ik heb het afgelopen jaar wel wat regels voor mezelf moeten invoeren. Ik mag ’s avonds van mezelf niet meer op sociale media, want dan kan ik niet slapen. Ik houd mijn politieke acties bij een uur per dag. Ik volg alles dat Mueller doet op de voet. Ik heb mijn haar paars geverfd en draag dagelijks mijn Black Lives Matter-tshirt. Het geeft me een gevoel van kracht. Ik wil ermee laten zien dat ik me niet zal verstoppen voor mensen die denken dat ze gewonnen hebben. Ik laat ermee zien wie ik ben. En het geeft me gewoon een goed gevoel over mezelf.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
