De schuldencrisis zal nog lange tijd de krantenkoppen bepalen. Ze is de Europese leiders boven het hoofd gegroeid, zegt Sony Kapoor, directeur van de economische denktank Re-Define.
Sony Kapoor, voormalig bankier en derivatenhandelaar bij Lehman Brothers, is een momenteel veelgehoord commentator zowel in de gespecialiseerde internationale pers als in de mainstream media.
‘De Europese top zal weer hetzelfde patroon van too little, too late volgen,’ voorspelt hij.
‘Zelfs indien Europa toch een paar zinnige stappen zou zetten in richting van een afdoende aanpak van het Griekse probleem en de schuldencrisis, zullen die in de markten worden overstemd door teleurstelling over niet ingeloste beloftes. We zitten in een onmogelijke situatie.’
Waar zou u voor pleiten?
Kapoor: De verstandigste manier om op korte termijn de paniek op de markten te doen stoppen, is dat de Europese Centrale Bank zich ertoe verbindt onbeperkt het staatspapier van kwetsbare eurolanden te kopen, eventueel in samenspel met het noodfonds EFSF. Maar dat zal helaas niet gebeuren.
Griekenland is failliet, Spanje en Italië zijn dat niet. Spanje en Italië zijn landen met liquiditeitsproblemen, die weliswaar failliet kunnen gaan als niemand hen nog tegen een redelijk prijs wil lenen. De eerste prioriteit is dus het vertrouwen in die solvabele maar met liquiditeitsproblemen geconfronteerde eurolanden herstellen. Dat is ook de beste manier om Europese banken te steunen. Maar zolang Silvio Berlusconi in het zadel zit, zullen de EU-partners en de door Mario Draghi geleide ECB het moeilijk vinden om het land de steun te geven waaraan het dringend behoefte heeft.
Is de eurocrisis ook een crisis van de Europese politiek?
Kapoor: Zonder meer. In heel de crisis heeft niemand tot dusver het belang van Europa verdedigd, zelfs de Europese instellingen niet. De ECB beperkt zich tot haar eigen, smalle mandaat, de Europese Commissie bekijkt haar stuk van de puzzel, het Europees parlement wil alleen maar meer macht. Er bestaan geen goede mechanismen voor Europees crisismanagement. Meer federalisme en minder versplinterde Europese politiek zijn absoluut noodzakelijk.
Maar op de eerste plaats hebben de bekrompenheid, de muggenzifterij en het eindeloze getalm van onze nationale politici een afdoend antwoord op de crisis in de weg gestaan. We hadden leiders van het formaat van reuzen nodig, maar in plaats daarvan kregen we pygmeeën. Mensen die ruzie zouden maken over wie de lunch betaalt en moeilijke besluiten zo lang mogelijk voor zich uit blijven schuiven. De Europese leiders zijn alle geloofwaardigheid kwijt en hebben in het vergiftigde politieke klimaat dat ze zelf hebben gecreëerd een bloedhekel aan elkaar gekregen. Intussen is de omvang en de complexiteit van de eurocrisis blijven groeien, terwijl de ruimte voor politieke oplossingen dramatisch is gekrompen. Zelfs briljant politiek leiderschap zou de crisis vandaag niet meer de baas kunnen. We balanceren boven de afgrond en moeten ons helaas voorbereiden op harde tijden en veel sociale onrust. Zelfs indien we nu meteen voor verstandige beleidsopties zouden kiezen, is daar haast geen ontkomen meer aan. (HR)
