De rijke heeft altijd net zulke grote honger als de arme

Waar er ook maar ruzie is, steeds staan de Britten klaar om met opgeheven vinger harde taal te spreken. Waarom dan hun stilzwijgen in de Oekraïne-crisis?

De Verenigde Staten en Duitsland dreigen met nieuwe sancties als de Russen nog langer stiekem wapens aan de Oekraïense Russen bezorgen. Na het afpakken van de Krim, het Cuba van Rusland, is de ondersteuning een stille strijd om gebiedsuitbreiding, daar komt het op neer. De rijke heeft altijd net zulke grote honger als de arme.

Opvallend in dit conflict is de stilte van Groot-Brittannië. Het afzijdig houden is zo opmerkelijk dat men zich vragen begint te stellen. Waar er ook maar ruzie is, steeds staan de Britten klaar om met opgeheven vinger harde taal te spreken. Groot-Brittannië schurkt zich politiek te pas en te onpas tegen de V.S. aan en is er als eerste bij om met oorlogstuig en mensen uitgedost in kledij die bij het oorlogsgebied passen, deel te nemen aan de spelen. En nu houdt Downing Street met de handen in de zakken de lippen stijf op elkaar. Eigenlijk is er maar één vraag: Waarom? En één antwoord: Daarom! De ingrediënten van de vraag zijn al gegeven, rest enkel toelichting bij het antwoord te geven.

De stilte van Downing Street is ingegeven om geen slapende honden wakker te maken. Als er één land rijk is aan buitenposten is het wel het zich nog steeds wanende British Empire. Door een bemoeienis zou het wel eens op de eigen buitengewesten gewezen kunnen worden waar het Britse rijk koppig aan vasthoudt. De Britse buitengewesten zijn om te beginnen een twintigtal eilandjes, midden in de Indische Oceaan, die bekend staan als de British Indian Ocean Territory. Eens in het jaar komt de gouverneur in een motorsloep aangevaren en zwaaien kindertjes met vlaggetjes en zingen hem toe met het enige Engelse liedje dat ze kennen.

In totaal telt de British Empire tien buitengewesten, waarvan the Rock, beter bekend als de rots van Gilbraltar, en de Falklandeilanden de bekendste zijn. Maar het stuk graniet Ascension in de Zuid-Atlantische Oceaan behoort er ook bij. Net als Tristan, Sint-Helena, Bermuda, Noord-Ierland en Brits West-Indië. Tot één seconde na middernacht op 1 juli 1997 was ook Hongkong Brits eigendom. Het is de enige kolonie die, na bevrijd te zijn van de Britten, is opgenomen door het buurland China. Maar nog altijd hebben de Britten er een vinger in de pap, zij het moreel. De Britten blijven er van uitgaan dat Hongkong zo succesvol zal zijn dan tijdens hun patronage. In de Foreign Correspondents Club wordt nog steeds op de vraag hoe het met de toestand van de stad momenteel gesteld is, geantwoord ‘verleden kon beter, heden gespannen, toekomst nog te bezien.’ Ja, de kwaliteit van de Britse koppigheid houdt stand tot de laatste vezel.

Oei! Misschien heb ik met dit exposé sommige mensen op vieze gedachten gebracht. Mensen die Vlaanderen binnen België willen laten bestaan, maar in ruil voor die toegeving denken aan het opnieuw inlijven van verloren gebied. Als het een eigen gewestelijk ministerie van Landsverdediging krijgt, wat niet onmogelijk is in een land dat er internationaal om bekend staat ministeries aan de lopende band te leveren, zou het wel eens kunnen denken aan het heroveren van Frans-Vlaanderen. Nadat Frankrijk, groot maar slap ter bene staande, verslagen is, zou dat nieuwe ministerie zijn blik kunnen laten vallen op het Verloren Land van Brabant en Limburg. De grens van Vlaanderen zou dan tot aan de Moerdijk reiken en een belangrijk deel van de Maas weer in eigen handen hebben. Dan kan het denken aan het heffen van tol. Tot het bedrag is terugbetaald dat Vlaanderen verloren heeft door de sluiting van de Schelde. Met rente, uiteraard.

Vlaanderen wordt dan weliswaar door de omliggende landen geen eiland, maar figuurlijk wel, en zal het even welvarend zijn dan Singapore, van 1819 tot 1959 in handen van het Britse Koninkrijk. Het verlies van deze kroonkolonie werd door alle Britten luidkeels betreurd, met voorop Winston Churchill. Zijn de nevengewesten van Vlaanderen weer veroverd, dan zal er niet getreurd maar gejuicht worden, met voorop Bart De Wever (N-VA), de man met als geestelijke voorvader Staf De Sterke, en beschreven als ‘LEIDER / LEERDE LAMMEREN IN LAARZEN LOPEN’, in het door Hugoké getekende en door Hugo Claus geschreven stripverhaal Belgman.