Amnesty wijst op zware verwondingen en trauma’s bij kinderen in Mosoel: ‘Hoe kunnen ze dit ooit te boven komen?’

Vluchteling uit Mosoel in Khazer opvangkamp © REUTERS

De bloedige strijd om Mosoel dreigt uit te draaien op een humanitaire catastrofe. Een hele generatie kinderen riskeert daar de dupe van te worden. Dit zegt Amnesty International na interviews ter plaatse.

Tijdens een bezoek aan de regio deze maand ontmoette de organisatie “kinderen van alle leeftijden die vreselijke verwondingen opliepen omdat ze gevangen zitten tussen het geweld van de gewapende groep Islamitische Staat en de regeringstroepen die gesteund worden door een coalitie onder leiden van de VS”.

Het team van Amnesty sprak in een ziekenhuis in Erbil met Umm Ashraf, die beschreef hoe zij en haar zeven kinderen verwond geraakten toen een autobom ontplofte voor het huis in Oost-Mosoel waar ze tijdelijk onderdak hadden gevonden. De explosie dateert van 13 december. Haar oudste dochter, de 17-jarige Shahad, verloor beide ogen in de explosie.

“Onze huizen worden de begraafplaatsen voor onze kinderen”, aldus de moeder. “Mijn buren zijn nog altijd door puin bedolven. Ik haalde mijn kinderen onder het puin uit, een per een. Maar mijn zus is dood. Haar kon ik niet helpen. Mijn buur werd bij de explosie onthoofd, en zovele anderen werden gedood”.

Ik had mijn dochters aangemaand om binnen te blijven, vertelt een andere moeder, omdat er buiten non-stop geschoten wordt. Er was echter op 12 november een granaat op hun huis gevallen. Twee van haar kinderen waren daarbij omgekomen, de 8-jarige Teiba en aan 14 maanden oude zusje Taghreed. De beide ouders waren zwaar gewond, en moeder Mouna kan na een complexe beenbreuk nog altijd niet rechtstaan.

Ook in Erbil vond Amnesty een 2-jarig jongetje, Ali, die in kritieke toestand verkeerde na een explosie op 14 december. Zijn grootmoeder, die hem begeleid had naar het ziekenhuis, had bij dezelfde aanval twee kleindochters verloren, 16 en 14. Zij waren op zoek gegaan naar water en voedsel in een buurt die enkele dagen eerder door het regeringsleger was veroverd. Ze dachten dat ze relatief veilig zouden zijn.

Seksueel misbruik

In Oost-Mosoel zijn er volgens Amnesty weinig of geen medische faciliteiten over, en dus worden de gewonden in het beste geval afgevoerd naar Erbil, 80 kilometer daar vandaan. Maar slechts weinigen slagen erin die tocht te maken, onder meer omdat er een speciale vergunning nodig is van de Regionale Koerdische Regering.

Als er geld is voor oorlog dan moet er ook geld vrijgemaakt worden voor de gruwelijke gevolgen ervan

“Kinderen die gevangen zitten tussen de gevechtslinies in Mosoel hebben zaken gezien die niemand ooit zou mogen zien,” zegt Donatella Rovera, Amnesty International’s senior crisisexpert die net terug is van een 17-daagse onderzoeksmissie in het noorden van Irak.

Jonge vluchtelingen in een opvangkamp
Jonge vluchtelingen in een opvangkamp© REUTERS

Ook kinderen die erin slagen om te ontsnappen uit IS-gevangenschap hebben ontzettend geleden. Jonge meisjes worden seksueel misbruikt, jongens krijgen aangeleerd hoe ze iemand moeten onthoofden en worden verplicht executies bij te wonen. “Jonge oorlogsslachtoffers komen terecht in overvolle ziekenhuizen of kampen voor ontheemden waar de slechte leefomstandigheden het onmogelijk maken om fysiek en mentaal te herstellen. Andere kinderen zitten gevangen tussen fronten en kunnen de gevechten niet ontvluchten. De Iraakse autoriteiten en de internationale partners moeten dringend werk maken van de bescherming en verzorging van de getroffen burgers in Mosoel”. Want, gaat ze verder: “Als er geld is voor oorlog dan moet er ook geld vrijgemaakt worden voor de gruwelijke gevolgen ervan.”

Therapie?

Er zijn, zegt Amnesty, zeker niet alleen lijfelijke wonden.

De trauma’s zijn evenzeer een probleem. De genoemde moeder Umm Ashraf zegt dat haar kinderen zagen hoe haar zus werd gedood, hoe de buur werd onthoofd. “Hoe kunnen ze dat ooit te boven komen?”

De 4-jarige Ali denkt dat zijn zussen zijn achtergelaten. Hij is tegelijk triest en kwaad en bonkt met zijn hoofd op de vloer

Amnesty zag hoe in de familie van de ook al genoemde Mouna de vierjarige Ali met het hoofd op de vloer bonst. Hij doet dat volgens Mouna sinds zijn twee zussen in november om he tleven kwamen.

“Hij en zijn kleine zusje Taghreed waren onafscheidelijk. Hij zeulde de hele tijd met haar rond. Nu begrijpt hij niet dat zijn zussen dood zijn. Hij denkt dat we ze achtergelaten hebben, en is tegelijk triest en kwaad”. Zijn moeder, die zef niet uit de voeten kan met een gebroken been, vermoedt dat hij therapie nodig heeft, maar die is niet voorradig in het kamp waar ze verblijft.

Amnesty vraagt dat medische hulp, waarbij psychologische bijstand, een prioriteit wordt in de opvang van de vluchtelingen/gewonden uit Mosoel.

(RR)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content