Amerikanen laten Syrië zowel diplomatiek als militair over aan de Russen

Bashar Al-Assad en Vladimir Poetin. © Belga Image

Na de generaals is het woord in Syrië aan de diplomaten. Zo wil Vladimir Poetin het. Maar zullen de Amerikanen dat ook willen?

In het gebouw van de Verenigde Naties in Genève wordt deze week weer over Syrië gepraat. De Russische president Vladimir Poetin liet een week of twee geleden weten dat de militaire operaties in het land zijn afgerond en dat het tijd is om politiek naar de toekomst te kijken. Sinds Rusland in 2015 militair in de burgeroorlog tussenbeide kwam aan de zijde van Bashar al-Asad, bepaalt het land ook diplomatiek de gang van zaken. Het verbond dat het met Assad en Iran sloot, bleek te sterk voor de rebellengroepen, die het ook geregeld met elkaar aan de stok kregen. Poetin sprak vorige week in Sotsji met zijn Turkse en Iraanse collega’s, Assad liep langs, en Donald Trump had recht op een lange babbel over de telefoon.

In Syrië lieten de Amerikanen het veld zowel diplomatiek als militair aan de Russen.

De Verenigde Staten hebben een belangrijke rol gespeeld in de strijd tegen de Islamitische Staat, maar in de eigenlijke burgeroorlog in Syrië intervenieerden ze niet. Dat was vóór Trump ook al de politiek van Barack Obama. Toen Obama in 2013 niet tegen Assad optrad nadat die chemische wapens had gebruikt tegen zijn bevolking, was duidelijk dat de Amerikanen militair niet snel weer het voortouw zouden nemen in een conflict in de regio. Trump liet in april van dit jaar nog wel een Syrische luchtmachtbasis bombarderen, maar daar bleef het bij. De Amerikanen lieten het veld zowel diplomatiek als militair aan de Russen.

Een oplossing vinden voor Syrië is moeilijk genoeg. Ze kan ook niet losstaan van wat er in de rest van het Midden-Oosten gebeurt. Wat er over de Koerden in Syrië wordt beslist, heeft gevolgen in Irak, Iran en zeker Turkije. De interventie van Iran in de Syrische oorlog en de banden van Teheran met de Hezbollah in Libanon wordt door andere landen in de regio als zeer bedreigend ervaren. Traditionele bondgenoten van de Amerikanen, zoals Israël en Saudi-Arabië, voelden zich al kwetsbaar na het door Obama aangestuurde internationale akkoord met Iran over de ontwikkeling van een kernwapen. Formeel zijn ze nog met elkaar in oorlog over de Palestijnse kwestie, maar nu bundelen Tel Aviv en Riyad de krachten tegen de gemeenschappelijke vijand Iran.

In Syrië is de strijd dan misschien gestreden, in het hele Midden-Oosten is dat niet het geval. Het mag dan wel lijken alsof de VS alleen van een afstand toekijkt, Poetin is zeker zo verstandig om de zaak niet helemaal zonder de Amerikanen en hun vrienden te willen regelen. Als een politieke oplossing niet door de regio wordt gedragen, is ze niet meer dan het begin van een nieuw conflict. Als Poetin daarvoor over voldoende visie beschikt, blijft de vraag of hij er ook genoeg steun kan voor vinden.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content