In een laboratorium in het centrum van Manhattan in New York proberen wetsdokters nog steeds, tien jaar na de aanslagen, de overblijfselen van de slachtoffers een naam te geven.
Ongeveer 40 procent van de slachtoffers is nog altijd niet geïdentificeerd.
“We hebben geen enkele wettelijke verplichting om de identificatie van de slachtoffers verder te zetten, want ze hebben allemaal een overlijdensakte”, verzekert Mechthild Prinz, directrice van het departement van gerechtelijke geneeskunde in New York.
Tot nog toe konden de wetsdokters de overblijfselen van 1.628 van de 2.753 dodelijke slachtoffers, of 59 procent, aan een naam koppelen. Het identificatieproces verliep aanvankelijk vlot via traditionele technieken zoals vingerafdrukken, tandgegevens en foto’s, maar in de loop der tijd is het proces meer en meer complex geworden, als blijkt dat de resten van 1.100 slachtoffers heel moeilijk geïdentificeerd kunnen worden.
“We kregen in totaal 21.817 overblijfselen”, aldus Prinz, een 53-jarige Duitse biologe die sinds 1995 in het departement in New York werkt. Van die 21.817 resten proberen de vijf wetsdokters nog steeds 6.314 menselijke overblijfselen te identificeren, die aangetroffen werden op de plaats waar eens de Twin Towers van het World Trade Center verrezen.
Illegaal
“Ik herinner me een geval enkele jaren geleden: een klein stukje bot werd teruggevonden op het dak van het gebouw van de Deutsche Bank, dat zich vlakbij de torens bevond. Op basis van dat klein stukje bot, niet groter dan een muntstuk, konden we iemand identificeren die in het World Trade Center werkte”, vertelt criminoloog Taylor Dickerson, die de artsen superviseert.
De meeste resten waarvan DNA-gegevens beschikbaar zijn, stammen echter van personen af die al via andere lichaamsdelen geïdentificeerd werden, zegt de 30-jarige criminoloog. Daardoor konden sinds 2006 slechts 31 personen geïdentificeerd worden, in de laatste twee jaren slechts twee. De meeste recente identificatie vond plaats in mei dit jaar, zo blijkt uit officiële gegevens.
In sommige gevallen kon het verkregen DNA aan geen enkele persoon op de lijst met slachtoffers toegewezen worden, omdat niet alle nabestaanden een DNA-staal konden verstrekken, of omdat het slachtoffer illegaal in het land was, vertelt Prinz.
Toch vindt ze dat het werk van haar team “de moeite waard is, want sommige families van de slachtoffers zijn ons enorm dankbaar.” (Belga)
