Waarom de blauwe economie de toekomst is

Limburgs ondernemer Mario Fleurinck ziet het heil in de blauwe economie. Grondstoffen raken ooit uitgeput, dus moeten ondernemers een uitgebreid recyclageplan hebben.

“Op drie kwartier tijd bent u in Antwerpen.”

Ik aarzel even. Om 14 uur wenkt mijn tweede afspraak van die dag. Maar de verleiding om nog even in Zonhoven de lunch te gebruiken met Mario Fleurinck is groot. Hij is het soort entrepreneur die inspireert. Beenhard in zijn analyse van de anomalieën in de Vlaamse economie. Boordevol originele ideeën en met een sterke wil om die ideeën ook tot uitvoering te brengen. Kortom, iemand die ik graag bij bosjes zou aantreffen in Vlaanderen. Want van hen zijn er te weinig. Veel te weinig.

Mario Fleurinck leidt Melotte. Hij kwam bij de dochter van weefgetouwenproducent Picanol binnen in 2004. De matrijzen- en machineonderdeelproducent was op sterven na dood, maar Fleurinck had een plan. Hij droomde van een digitale fabriek waarin matrijzen niet meer bestaan, en voorwerpen vanuit poeder worden opgebouwd. Via 3D-printtechnologie. Met minder grondstof, dat is evident, met minder energie, en met een pak minder CO2 uitstoot. Zo verlaagt Melotte zijn CO2-emissie met 163 ton. Dat is hetzelfde als 54 auto’s van de weg halen, illustreert de slide die de toespraken van Mario Fleurinck begeleidt. Dat cijfer put hij uit de berekeningen van klimaatspecialist Serge De Gheldere. Die kwam tot de conclusie dat Melotte zijn ecologische voetafdruk vermindert met factor 8.

Intussen heeft Melotte 40.000 tandprothesen geprint, en tal van hoogtechnologische onderdelen voor de ruimte-, luchtvaartindustrie en de petrochemie. Fleurincks verhaal heeft nog een andere dimensie, namelijk van de productie terug lokaal te verankeren. Waarom zou je in China produceren als dat hier goedkoper én beter kan, maakt de serial entrepreneur zich sterk. Jammer genoeg zal dat nooit met massale tewerkstelling gepaard gaan. In zijn fabriek werken 60 mensen. Dat is mooi, maar de grote getallen van Ford Genk maak je daar niet mee goed.

“Daarom moet Limburg een structuur opzetten om ruileconomie mogelijk te maken. Want over anderhalf jaar zal je niet de transitie hebben, waar we allen op hopen,” zo vertelt hij in Z-Talk Goossens. “Die sociale economie gaat over een auto herstellen in ruil voor een pot soep.”

Eigenlijk sluit die ruileconomie mooi aan bij zijn pleidooi voor een lokale duurzame productie. Fleurincks inschatting is dat er tegen 2017 heel wat grondstoffen niet meer voorradig zullen zijn in Europa. Daarom is het van kapitaal belang goed te recycleren en de grondstoffen hier te houden. Bedrijven als Umicore en Solvay zetten daar al volop op in. Maar vele ondernemingen hebben die realiteit nog niet begrepen en blijven de oude economie voort zetten, vaak geholpen door de overheid, ergert Fleurinck zich. “We zijn tegen een enorme snelheid naar een ravijn aan het rijden, en niemand die het wil zien!”

Na een smakelijke Ossobuco en een interessante bolwassing over energieschaarste en klimaatopwarming, zak ik in mijn wagen, met drie kwartier voor mij om de Antwerpse boerentoren te zien opdoemen. In gedachten verzonken over de blauwe economie, een wereld waarin alleen de rijken nog aan titaniumbrillen zullen geraken en andere toekomstbeelden, begint het tegen Tessenderlo te dagen, dat drie kwartier wel erg krap meet.

In de schminkkamer geeft Mario Fleurinck het enkele dagen later ruiterlijk toe: “Ik heb wel eens een zware voet.” Of hoe klimaatboodschappers ook maar mensen zijn.

Mario Fleurinck is dit weekend te gast in Z-Talk Goossens.