‘Vrouwen moeten de straten opeisen (ook de donkere steegjes)’

Veel vrouwen gaan potentieel bedreigende situaties zoveel mogelijk uit de weg. ‘Op zich heel verstandig’, schrijft Knack-redactrice Ann Peuteman. ‘Alleen kan zo de indruk ontstaan dat wie ’s avonds laat wél in een kort rokje over straat gaat of een lift aanvaardt van een vage kennis het zelf heeft gezocht.’

Draag ’s avonds laat een lange broek en platte schoenen, verstop je lange haren in de kraag van je jas en hou je ogen op de straatstenen gericht. In een parkeergarage zoek je best een plek naast de uitgang en je fiets stal je in een rek vlakbij een lantaarnpaal. Ga met een jongen die je niet goed kent op café of restaurant in plaats van hem thuis of op kot uit te nodigen.

Gewicht om gordijnen te verzwaren

Ik geef het niet graag toe, maar het zijn adviezen die ik jonge vrouwen weleens meegeef. En waar ik bij momenten zelf ook een beetje naar leef. Omdat een lief daar ooit op aandrong, omdat vriendinnen het doen, omdat ik het op een bepaald moment helemaal gehad had met zogenaamd verkeerd begrepen signalen. En ik moet zeggen: het helpt. Sindsdien heb ik amper nog #metoo-incidenten te melden.

Nu zijn er natuurlijk grenzen. Ik wandel na donker nog altijd alleen over straat en ik heb ook nooit de kloeke raad gevolgd die een taxichauffeur me een paar jaar geleden gaf toen we, wachtend op een vriend van me, samen een paar uur tijd te doden hadden. De man bekeek me van top tot teen en schudde toen zijn hoofd. ‘Je weet toch dat je een vogel voor de kat bent als je zo door de stad loopt?’ vroeg hij.

Op mijn eeuwige hakken kon ik volgens hem nooit hard genoeg rennen om een aanrander te snel af te zijn. Met één ruk aan mijn handtas kon een snoodaard me uit balans brengen of zelfs doen vallen en ook mijn losse haren waren om die reden een potentieel gevaar. Vervolgens gaf de taxichauffeur me nog een paar zelfverdedigingstips. Ik meen me te herinneren dat daar knietjes, potsierlijke armbewegingen en een paar in mijn jaszak te verbergen scherpe voorwerpen bij kwamen kijken.

Onwillekeurig moest ik daardoor aan mijn grootmoeder denken, die jarenlang een gewicht om gordijnen mee te verzwaren en een bus haarlak met zich meedroeg al ze naar de stad ging. Kwestie van een eventuele belager een stevige tik te kunnen geven nadat ze hem had verblind.

Karig met mijdgedrag

Een handvol generaties later ken ik niemand die nog een draperiegewicht in haar tas stopt. Maar ik ken wel meisjes en vrouwen die online pepperspray bestellen of om vergelijkbare redenen aan flesje parfum meenemen. Ik heb vriendinnen die altijd hun gsm in de aanslag houden als ze na donker over straat moeten en die hun hoge hakken voor sneakers verruilen als ze van een fuif naar huis lopen. En zo goed als elke vrouw die ik ken, parkeert uitsluitend op goed verlichte plekken.

Allemaal hebben we wel iets akeligs meegemaakt, allemaal hebben we ons het wedervaren van vriendinnen ingeprent. Een beetje gezond verstand is dus wel aan de orde. Maar toch word ik er soms ontzettend opstandig van. Niet alleen omdat wij even onbezorgd door de straten en de rest van het leven zouden moeten kunnen stappen als mannen, maar ook omdat we zo in die vicieuze cirkel blijven rondtollen.

Want door situaties uit de weg te gaan die potentieel bedreigend zijn, wekken we met z’n allen de indruk dat je het zelf zoekt als je wél met losse haren, op hoge hakken en met een kort rokje bij nacht en ontij rondhuppelt. En dat is natuurlijk absolute onzin – mocht er nog iemand zijn die daar aan twijfelt.

Op lange termijn bereiken we wellicht meer als we gewoon de schoenen dragen die we mooi vinden, onze haren laten wapperen, een lift aanvaarden van een vage kennis, die leuke vent thuis uitnodigen voor een koffie en onze auto desnoods in een steegje parkeren. En dus moeten we misschien ook kariger zijn met het aanraden van mijdgedrag en al te grote voorzichtigheid aan tienermeisjes. Anders stoppen ook zij over een paar decennia nog een bus haarlak in hun tas voor ze de stad in gaan.