Ann Peuteman

‘Vrouwen hoeven zich niet aan te passen’

De openbare ruimte is van iedereen. Ook van geschminkte vrouwen in frivole zomerjurkjes.

In The Accused, een film uit 1988 met Jody Foster in de hoofdrol, wordt Sarah Tobias het slachtoffer van een groepsverkrachting. Zelf uitgelokt, beweren de daders, want ze was die avond wel erg sexy gekleed en stond heel uitdagend te dansen. Dan vráág je er toch om? Binnen de kortste keren was het Sarah die zich moest verdedigen in plaats van haar aanranders. Niet zo’n vergezocht verhaal in de VS van de jaren tachtig. Overal in het Westen moesten gemolesteerde vrouwen toen nog voor de rechtbank bewijzen dat ze het niet zelf hadden gezocht.

Ondertussen zijn de geesten langzaam maar zeker gerijpt. Geloven sommigen nog dat een meisje om problemen vraagt als ze in een doorkijkbloesje uit dansen gaat, dan durven ze dat toch niet meer hardop te zeggen. Behalve een relatief klein maar intimiderend kransje moslimmannen dan. ‘Wat is je prijs?’ roepen die filmstudente Sofie Peeters na in haar veelbesproken documentaire Femme de la rue. ‘Mooi kontje!’

Dat ze zich zo gedragen is nog niet het ergste, veel onheilspellender is dat ze er blijkbaar totaal van overtuigd zijn dat een vrouw die westers uitgedost haar huis uit komt op zoek is naar een man. ‘Waarom denken jullie dat vrouwen zich schaars kleden en hun gezicht verven? Voor de aandacht van de mannen, natuurlijk’, oreerde Abu Haniefa van Sharia4Belgium afgelopen week in een filmpje op YouTube. En voor één keer was hij lang niet de enige die er zo over dacht.

Zelfs autochtone Belgen sloegen plots aan het twijfelen. In lezersrubrieken en op internetfora schreven ze dat nette meisjes beter zouden moeten weten dan in zulke buurten te gaan wonen, dat ze hun outfits beter aan de normen van hun buren kunnen aanpassen ook. Op den duur begonnen zelfs zelfbewuste jonge vrouwen te wankelen: lag het dan toch aan hen?

Niet dus. Vrouwen hoeven zich niet aan te passen en mogen ook niet aanvaarden dat er in onze steden straten zijn waar ze hun ogen zedig moeten neerslaan, een neptrouwring aan hun vinger moeten schuiven en een iPod op hun oren moeten zetten om al die vunzigheden niet meer te horen. Laat staan dat we het normaal moeten vinden dat vrouwen beter een omweg maken om van hun huis naar de bakker te gaan of geen andere uitweg meer zien dan verhuizen. De openbare ruimte is van iedereen. Dus ook van vrouwen. Ongeacht hun kledingsmaak.

Nu zullen er natuurlijk altijd mannen zijn die niet begrijpen dat je geen zin in hen hebt zolang je hen geen knietje zet. Maar we moeten er wel alles aan doen om te verhinderen dat die houding in sommige kringen bon ton wordt. Overlastboetes en een seksismewet zullen niet volstaan om door te dringen in de hoofden van diegenen die halsstarrig blijven geloven dat vrouwen erom vragen. Misschien worstelen die jongens inderdaad met hun seksualiteit doordat dat in hun gemeenschap nog zo’n taboe is, en wellicht worden ze wel degelijk in de war gebracht door de stoeipoezen die ze constant op reclameaffiches en in hiphopclips zien. Wel, laten we die verwarring voor eens en voor altijd de wereld uithelpen: als een vrouw lachend door de stad flaneert in een frivool zomerjurkje betekent dat niet dat ze wanhopig op zoek is naar seks.

Het enige waar vrouwen om vragen is om in alle rust en vrijheid door de straten te kunnen wandelen. Door álle straten. Maar dat zal pas kunnen als voorbijgangers, of die nu allochtoon of autochtoon zijn, niet langer wegkijken als een onbekende man zo’n vrouw vraagt hoeveel het moet kosten.

Ann Peuteman

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content