Vreemde vakbondslogica

Geen prijsstijgingen, dan ook geen indexaanpassingen.

Tijdens het debat gisteren op de Zevende Dag kwam vakbondman Rudy Kennes (ABVV), welbekend van de sluitingsperikelen bij Opel Antwerpen, nog eens luid en klaar aandragen met de ultieme verdediging van de automatische loonindexering.

De stelling luidt dan dat loonaanpassingen als gevolg van stijgingen van de koppeling van de lonen aan de index van de consumptieprijzen geen loonstijgingen zijn omdat ze enkel maar een compensatie bieden voor de prijsstijgingen en dus voor de stijging van de levensduurte.

Als je hierop doordenkt, krijgt een vreemde logica, om niet te zeggen een forse contradictie, vorm.

Veruit het grootste pakket van de prijsstijgingen die ondernemingen doorvoeren, vloeien voort uit “toename van de levensduurte” voor die ondernemingen, nl. een stijging van energieprijzen, van loonkosten, van taxaties opgelegd door de overheden etc.

De logica die de vakbonden hanteren – “loonaanpassingen als gevolg van de stijging van de levensduurte zoals uitgedrukt door de index zijn geen loonstijgingen” – leidt onvermijdelijk tot de conclusie dat “prijsaanpassingen als gevolg van de levensduurte (voor de ondernemingen) geen prijsstijgingen zijn” maar wel … aanpassingen aan de gestegen levensduurte voor die ondernemingen.

Neemt men de vakbondsargumentatie rond de automatische indexering ernstig, dan grijpt het gros van de indexaanpassingen plaats om ongegronde redenen.

Als indexstijgingen geen loonsverhogingen zijn, zou er geen indexaanpassing mogen volgen op aanpassingen van de prijzen die, volgens de eigen vakbondslogica, enkel maar aanpassingen zijn van de levensduurte waarmede ondernemingen geconfronteerd worden.

Geen prijsstijgingen, dan ook geen indexaanpassingen.

Johan Van Overtveldt