Ann Peuteman

‘Voorzittersverkiezingen, een kwelling’

Voorzittersverkiezingen zijn een kwelling. Nergens goed voor. Bij zowat elke politieke partij zou de top veel liever zelf een nieuwe voorzitter aanwijzen. En die later ook weer de laan uitsturen.

Maar dat kunnen ze niet maken, want de publieke opinie loopt hoog weg met democratische principes. Dus organiseren partijen open voorzittersverkiezingen, die ze vervolgens op alle mogelijke manieren naar hun hand proberen te zetten. Want ze weten dat het geen goed idee is om de keuze zomaar aan de leden over te laten.

Zoals drie jaar geleden, toen die van de Open VLD Alexander De Croo tot voorzitter verkozen, terwijl dat totaal niet in de plannen van het partijestablishment paste. En wat baat het om een voorzitter te verkiezen die amper steun krijgt van de parlementsleden en andere boegbeelden? Lang houdt zo iemand het toch niet vol en ondertussen wordt de partij er ook niet beter van.

Dus valt er misschien wel wat te zeggen voor een consensuskandidaat zoals Gwendolyn Rutten, die nu door het liberale partijapparaat naar voren wordt geschoven. Zij kan er zeker van zijn dat ze straks niet zal worden tegengewerkt door ambitieuze partijgenoten. Alleen is de kans klein dat er met haar echt grondige veranderingen komen, die toch wenselijk zijn voor een partij die nog steeds in vrije val lijkt. Logisch dus dat iemand als Egbert Lachaert, die een paar jaar geleden nog met Alexander De Croo en Mathias De Clercq werd genoemd in het rijtje van aanstormend liberaal talent, het over een andere boeg wil gooien. Volgens hem verdient zijn partij een echt onafhankelijke voorzitter. Dat is natuurlijk zo’n gek idee nog niet. Alleen betekent onafhankelijkheid in de praktijk meestal dat zo’n voorzitter er helemaal alleen voor staat. Ook niet handig als je je partij uit het slop wilt halen.

Nu hoeft de liberale partijtop niet veel te vrezen, want het ziet er niet naar uit dat Lachaert een bedreiging voor hun kandidate zal vormen. Maar hij kan natuurlijk wel voor oproer zorgen in een partij die al meer dan genoeg broedertwisten en pogingen tot vadermoord heeft moeten doorstaan.

Dat is ook wat ze bij het Vlaams Belang willen vermijden. Daar kunnen ze nu echt geen nieuwe opstoot van rivaliteit gebruiken. Dus zou ook het Vlaams Belang een consensuskandidaat willen aanwijzen: oud-strijder Gerolf Annemans. Zo stuurt de partij in 2014 iemand de vuurlinie in die al een mooie carrière heeft gehad en dus niet zoveel meer te verliezen heeft. Dat er ook andere, veel minder bekende kandidaten zijn opgestaan, bewijst wel dat niet alle VB’ers nog geloven dat ‘meer van hetzelfde’ hun partij kan redden.

En wellicht hebben ze ook gelijk. Soms moet je gewoon durven te springen. Zeker als het oude recept geen enkel effect meer lijkt te hebben en je partij constant naar adem moet happen. Als Groen en PVDA+ vandaag in de lift zitten, dan is dat onder meer doordat daar voorzitters zijn aangetreden die voor een stijlbreuk hebben gezorgd en zich niet de hele tijd door politieke schoonmoeders laten souffleren. Maar daar is een flinke dosis lef voor nodig. En dat vind je dezer dagen in veel partijen meer bij de militanten dan bij de boegbeelden.

Ann Peuteman

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content