Vlaamse regering maakt zoveel ruzie dat er geen ruimte is voor nieuws over inhoud

Elf juli komt eraan, maar wat heeft Peeters II op deze Vlaamse feestdag eigenlijk te vieren?

Oké, er is een begroting in evenwicht. Zeker, voor de foto willen ministers nog wel lachen. Maar verder is het onmin alom in de Vlaamse regering. Vorige maand kastijdde de SP.A milieuminister Joke Schauvliege (CD&V) vanwege Uplace, deze week irriteert onderwijsminister Pascal Smet (SP.A) met zijn hervormingsplannen de coalitiepartners, de N-VA voorop. Waarop de N-VA Smet de wacht aanzegt, op de voorpagina van De Standaard.

Moet dat allemaal kunnen dan? Was het destijds geen paars-groene vernieuwing: de opendebatcultuur? Het leek de progressieve variant van wat Pim Fortuyn in Nederland riep: weg met de achterkamertjescultuur, voer politieke discussies op het publieke forum. En hoe vreemd het klinkt, soms is dat ook zo. Toen Liesbeth Homans (N-VA) kritiek had op de ‘gratis’ stroom voor alle huisgezinnen en die steun wilde beperken tot ‘de allerarmsten’ counterde minister Freya Van den Bossche (SP.A) die aanval uit de eigen meerderheid met het argument ‘dat ze de gewone gezinnen niet extra op kosten zal jagen’. Dat debat kwam beiden niet slecht uit. De SP.A-minister kon zich als sociaal en genereus profileren, het N-VA-parlementslid als sociaal en zuinig. De geïnteresseerde burger moet maar uitmaken in welk politiek verhaal hij zich herkent.

Maar dat is de uitzondering die de regel bevestigt. De regel is dat er te weinig eensgezindheid is over te veel wezenlijke dossiers. Dat meerderheidspartijen er zelfs een punt van maken om een coalitiepartner in zijn hemd te zetten, zoals dat met Pascal Smet gebeurt. En dat ze elkaar als dat moet zonder verpinken voor schut zetten. Zo leerde het kabinet van Ingrid Lieten (SP.A) pas over het fiat van Joke Schauvliege over Uplace toen men, één uur vooraf, via persberichten vernam dat Schauvliege een persconferentie zou geven. De CD&V’ers wisten hoe moeilijke Uplace lag bij de SP.A’ers – in een béétje collegiale regering wordt de coalitiepartner dan vooraf op de hoogte gebracht, zodat die tenminste zijn communicatie kan voorbereiden. Dat was helemaal niet gebeurd, en vervolgens werd Lieten afgerekend op haar botte communicatie over de beslissing van Schauvliege. Nu past het ook niet dat de ene coalitiepartner zo uitvaart tegen een beslissing van een andere, maar zo gaat dat nu eenmaal in een ‘openknokcultuur’.

Dan loopt iedereen schrammen en blessures op. Lieten stopte het Leuvense onderzoekscentrum Imec onlangs 100 miljoen euro toe voor een project dat op termijn tot 2000 hoogwaardige jobs moet opleveren. Imec zelf is uiterst tevreden: ‘Zo kan Vlaanderen aan de wereldtop blijven.’ Alleen: de Vlaming weet dat niet. Omdat de partners in de Vlaamse regering zich de luxe veroorloven om zo veel ruzie en kabaal te maken dat er geen ruimte meer is voor nieuws over inhoud en beleid. Ooit haalde minister-president Luc Van den Brande (CD&V) alle voorpagina’s toen hij een groot logistiek centrum van Nike naar Geel haalde, ook goed voor duizenden jobs. Vandaag mag Ingrid Lieten tevreden zijn als haar communiqué over Imec een beetje plaats krijgt, ergens tussen de economische berichten of het lokale nieuws. Dat is de paradox van Peeters II: tegen de tijd dat het ernstig wordt, hebben de Vlaamse ministers zichzelf uit de aandacht geruzied.

Walter Pauli