Veteranski Club

Het is stralend weer. De marshrutka naar Sisian is volledig verduisterd met zwarte gordijntjes die maar moeilijk opzij te schuiven zijn. Zonde, want de bergen zijn mooi. Misschien zijn de Armenen hun kale landschap beu gezien.

Sisian ligt op een hoog plateau waardoor het er een pak kouder is. In de hoop op te warmen, stappen we een lokaal binnen dat er uit ziet als een cafe zonder bier. De deur staat wagenwijd open want er is toch geen verwarming. Vier bejaarde mannen in dikke jassen spelen met de kaarten. Aan de muur hangen een wereldkaart, geschilderde portretten van Armeense nationale helden (zoals de Stalin-look-a-like Andranik) en tientallen foto’s van gesneuvelden tijdens de tweede wereldoorlog.

“Veteranski Club”, antwoordt een van de mannen onze vertwijfelde blik. Best gezellig. Alleen wat fris, en droog.

Armeniers zijn erg op hun privacy gesteld. Restaurants hebben meestal afzonderlijke kamers, waar alleen de bediening binnen komt. De gasten kunnen er niet enkel ongezien eten en drinken, maar ook en vooral zaakjes regelen. De gewone man in de straat kan zich een restaurantbezoek niet permitteren. Die zijn er voor de “businessmen”, veruit het meest prestigieuze beroep in Armenie.

“Armeniers gaan doorgaans in groep uit eten, en hebben daarom niet de behoefte om met andere, onbekende mensen samen te zitten”, verklaart iemand het bestaan van de asociale eetkamer. “Die restaurants zijn populair bij mannen met een maitresse”, beweert een ander.

’s Avonds is het stikdonker in Sisian. Er is geen straatverlichting en ook de maan laat het afweten. We lopen op de tast naar Hotel Dina. Niet alle rioolputten in het wegdek hebben hun deksel nog.