‘Verontwaardiging over uitwijzing Parwais Sangarin omzetten in engagement’ (Bleri Lleshi)

Verontwaardiging bij de uitwijzing van Parwais Sangari. Het is nu het moment om die verontwaardiging om te zetten in een constructief engagement voor Parwais en duizenden anderen in zijn situatie.

Ontgoocheling en verontwaardiging alom bij de uitwijzing van Parwais Sangari. Duizenden mensen in dit land waren stiekem mee aan het hopen voor wat velen onder hen stiekem een ‘mirakel’ noemden. Het heeft niet mogen baten.

Het is nu het moment om die verontwaardiging om te zetten in een constructief engagement. Voor een opbouwende bijdrage voor onze eigen samenleving, want verhalen zoals dat van Parwais laten zien dat we er als samenleving op achteruit gaan. Vandaag is het die onbekende ‘ander’ die onrecht moet verduren. Morgen is het iemand uit onze eigen omgeving of jij of ik.

Net als de 8000 mensen van de facebookpagina People4Parwais ging ik gisteravond slapen met de hoop dat Maggie De Block, staatssecretaris voor asiel en migratie, haar bevoegdheid toch zou gebruiken om Parwais hier te laten blijven. Hier, bij zijn vriendin, zijn adoptiemoeder, zijn vrienden en het bedrijf waar hij onlangs was beginnen werken..

Geen genade

Maggie De Block gebruikte haar bevoegdheid niet en ze vond Parwais zelfs geen reactie waard, want “het betreft een individuele zaak”.

Dat zal ze blijven beweren en gebruiken bij elke vluchteling en asielzoeker die de media weet te halen. Uiteindelijk is toch elk dossier eerst en vooral een individueel dossier.

Tien dagen geleden werd ik gecontacteerd door iemand wiens vrouw was opgepakt terwijl hun kleine kind in het ziekenhuis lag (en nog steeds ligt). Vader en kinderen kunnen blijven aangezien ze nog in procedure zitten. De moeder werd een aantal dagen terug op het vliegtuig gezet. Dit ‘individueel’ verhaal heeft de media niet gehaald, maar dergelijke verhalen hoor ik dagelijks van mensen die mij om steun en advies vragen.

Alle mensen die zich in solidariteit met elkaar verbonden voelen voor Parwais, Scott, Pusta, de vrouw hierboven en de duizenden anderen in dit land, moeten hun solidariteit en verontwaardiging in een constructief engagement omzetten als we meer willen betekenen. Als we iets willen veranderen.

Hoop

Wat kunnen wij met ons allen betekenen? Wat kan ik doen bij deze onrechtvaardigheid die in mijn naam gebeurt? Hoe kunnen we actie ondernemen?

Ik denk dat wij als burgers veel kunnen betekenen. Het feit dat we in een korte tijd samen dingen ondernemen, in solidariteit en in strijd voor rechtvaardigheid, is al hoopvol.

Ik zou nooit kunnen realiseren wat ik realiseer zonder de onvoorwaardelijke hulp van tientallen mensen rondom mij die mijn artikels telkens weer nalezen, verbeteren, vertalen, verspreiden en ideeën en feedback geven.

Voor de sans-papiers zijn tientallen mensen uit alle hoeken van het land mee komen betogen. Ik ken veel studenten die een deel van hun examens hebben opgegeven omdat ze het onrecht dat voor hun ogen gebeurde, weigerden te aanvaarden.

Grijze massa

In een samenleving denken de mensen verschillend over hoe die samenleving er moet uitzien. Als ik het even simpel mag stellen dan heb je mensen die vinden dat iemand zoals Parwais niets te zoeken heeft in ons land. Zijn origine, religie, kleur… zijn niet welkom in dit land. Je hebt ook andere die stellen ‘de wet is de wet’. Ze stellen zich daar verder geen vragen bij. Of die wet rechtvaardig is en/of menselijk bijvoorbeeld. Dat interesseert deze mensen minder. Ze willen de wet gerespecteerd zien worden en als die zegt dat Parwais terug moet, dan is dat zo

Een hele groep mensen houdt zich niet bezig met wat de overheid beslist. Ze hebben er vertrouwen in dat de overheid weet wat ze doet. Of ze gaan ervan uit dat ze toch niets kunnen betekenen, dus houden ze zich afzijdig.

Er zijn ook mensen die vinden dat ons beleid duidelijk, rechtvaardig en menselijk moet zijn. Als er mensen zijn die het recht hebben om in ons land te verblijven, dan moet dat recht toegekend worden. Laat hen die hier een bijdrage leveren hier ook een toekomst bouwen. Het is vooral deze groep mensen die een verschil kan maken door hun stem te laten horen en actie nemen zoals de duizenden op de sociale media.

Tijd voor actie

Er rest nog een andere groep mensen, een groep die vandaag jammer genoeg niet zo groot is. Die van mensen die in woorden spreken maar ook in daden. In allerlei acties kom je ze tegen, ’the usual suspects’ zoals men zegt. Deze groep moet groter worden en heeft steun nodig. Steun van burgers die ‘niet in mijn naam’ zeggen tegen dit onmenselijk beleid.

Maar al die mensen die verandering willen, hebben nood aan gestructureerde en georganiseerde steun.

Zoals ik al eerder deed, vraag ik hier nogmaals de steun van allerlei middenveldorganisaties. Ze moeten positie innemen en naar buiten komen. Dat ze doen wat van hen verwacht wordt: het beleid kritisch in vraag stellen en niet naar de pijpen van de beleidsmakers dansen.

Deze organisaties hebben we nodig want zij hebben de kennis, contacten, expertise, structuren, materiaal en middelen om acties te organiseren en ze te doen slagen. Ze hebben dit bewezen in het verleden. Vandaag zijn ze even hard nodig. De krachten moeten gebundeld worden. In een constructief engagement voor rechtvaardigheid en menselijkheid. Samen sta je sterker.

Bleri Lleshi is politiek filosoof en mensenrechtenactivist.

http://blerilleshi.wordpress.com
https://www.facebook.com/Bleri.Lleshi