Koen Meulenaere

Verboden in het tennis

Koen Meulenaere Van 1991 tot 2012 de satiricus van Knack

Twee zaken zou men in het tennis moeten verbieden. Nee drie.

Om te beginnen het meebrengen door tennissers van hun kinderen naar hun werk. Hierop moet levenslange schorsing staan, plus ontzetting uit de ouderlijke macht.

Ten tweede moet worden verboden: het opnieuw in competitie treden nadat men eerst een tranerig afscheid heeft georganiseerd met een dure slotmatch, een paar van pathetiek bol staande toespraken, en enkele levensomvattende interviews in de kwaliteitsmedia. Vijf miljoen dollar om daarna toch opnieuw speelgerechtigd lid te mogen worden, en het zal gauw afgelopen zijn met al die verschrikkelijke comebacks.

Drie: verwijder tennisprofs die tijdens exhibities plezier beginnen te maken op de court. Weinig wangedrag is zo ontluisterend. Lol dat ze hebben! Lachen, gieren, brullen, de doorgaans zo gespannen toppers schateren van plezier. En altijd is er iemand die de bal van achter de rug of van tussen de benen over het net klopt, zeven nepsmashes op rij worden geretourneerd (het publiek: ‘Oooh! Aaah!’), en steevast neemt een grapjas het toestel van een fotograaf over. Oh wat een leute.

Als zo een vedettenparade dan een miljoen euro opbrengt voor slachtoffers van de watersnood in Australië (geschatte schade: vijfhonderd miljard euro), ach, een hart van steen is vereist om er aanstoot aan te nemen. Maar de onnozelheden waarmee die superprofs zich zo kostelijk blijken te amuseren, leiden maar tot één conclusie: wat voor een verschrikkelijk leven moeten die lui voor de rest hebben dat ze om zulke kinderachtigheden zo blij kunnen worden.

Gezien het voorgaande verdient het aanbeveling om tennissers niet in andere ontspanningsvormen toe te laten. Sabine Appelmans bij Bruno Wyndaele. Vol overgave in de weer met zakdoekleggen of ‘Antoinette, wie heeft de bal?’ En geestigheden aan tafel. Moeder! En hebben wij dat gedroomd of is Sabine ook ooit omroepster op de VRT geweest? Of was dat Marlène de Wouters d’Oplinter?

De vraag heeft zich ondertussen al automatisch aan u opgedrongen: ‘Is het dan wel verstandig, Scout, om iemand die gepokt en gemazeld is in het tennis secretaris-generaal te maken van, laten we zeggen, een koninklijke voetbalbond?’

Sta ons toe daar via een wedervraag op te antwoorden: ‘Wat was de laatste aanwerving waarbij we François De Keersmaecker zo breed hebben zien lachen dat zijn mondhoeken er haast nog meer van scheurden dan de zijdelingse ellepijpligamenten van Justine Henin? En hoe is dat afgelopen?’

Voor we een jaar verder zijn, wordt Steven Martens directeur-generaal van de Russische Tennisfederatie. Voor vier miljoen euro per jaar. Plus een in zijn geval zeer nuttige gratis chapka met oorkleppen, tegen de kou. Een oesjanka heet dat, als wij ons nog goed herinneren uit de litteraire meesterwerken van Leo Tolstoj en Fjodor Dostojevski.

Uw Scout heeft gesproken, causa finita.

Koen Meulenaere

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content